Even bijkomen

We beginnen het nieuwe jaar door eerst maar eens uit te slapen. Vandaag geen lange rit of grensovergang, vandaag even helemaal niets. Als ik uitgeslapen de gordijnen open trek, kijk ik uit over een prachtige baai met helderblauw water en een lange boulevard met palmbomen. Nu is pas goed zichtbaar op wat voor mooi plekje we gisteren in het donker zijn aangekomen.

Om 10:00 uur zitten Peter en ik met Billy en Ross aan een Egyptisch ontbijt met ronde platte broodjes, een gebakken eitje, een bakje met gemalen bruine bonen, groente, verse roomkaas en wat jam. Een wonderlijk ontbijt zo op de ’vroege’ ochtend, maar het is lekker. We zitten alle vier nog steeds een beetje uit te puffen en praten wat over Libië en de lange dag aan de grens.

In de lobby van het hotel hebben ze wifi en dat betekent contact met het thuisfront. In Libië hadden we geen toegang tot internet en was het ons bovendien niet gelukt om smsjes te ontvangen. Hoewel we maar een aantal dagen in Libië waren, voelt het alsof we even van de wereld waren afgesloten. Niet alleen wat betreft het contact met familie en vrienden, maar ook wat betreft het nieuws. Het is bijzonder om te merken hoe gewend we er eigenlijk aan zijn om altijd en overal met elkaar in contact te staan en via een app op de telefoon even ’koppen te snellen’. Een groot deel van de dag zitten we met z’n vieren in de lobby van het hotel naar onze telefoons te staren.

Buiten schijnt ondertussen de zon en staat een lekker zeebriesje. Genoeg reden om de telefoons aan de kant te leggen en even buiten te kijken waar we eigenlijk zijn. Ons hotel ligt direct aan de boulevard van Marsa Matrouh, een drukke straat met brede trottoirs en genoeg ruimte om te flaneren. Aan de andere kant van de weg is een klein strand met wit zand en rotsen waar een aantal mensen op staan te vissen. Langs de hele boulevard staan grote hotels, de één nog hoger dan de andere, met vanuit alle kamers uitzicht over de baai. In de straat zijn verschillende restaurants te vinden, waaronder ook de bekende fastfood ketens, zoals McDonalds, Hardee’s en Kentucky Fried Chicken. Zo op het eerste gezicht een bruisende badplaats. Daar is nu alleen niets van te merken, want alles is dicht! De metalen luiken voor de deuren zijn gesloten, de ramen en logo’s zijn afgeplakt en de tafels en stoelen staan opgestapeld in een hoek van het terras. Ons hotel is het enige hotel dat open is en wij zijn nagenoeg de enige gasten.

Het is 1 januari en Billy zijn verjaardag. Om die goede reden voor een feestje niet ongemerkt voorbij te laten gaan, organiseren we een kleine verjaardagsborrel. In de supermarkt vinden we slingers, taart, kaarsjes met een ’Happy Birthday – muziekje’ en alcohol vrije Bavaria biertjes. De enige alcohol is de laatste slok Cointreau die wij nog hadden, voor Billy. Ross neemt ons die avond mee uit eten om Billy’s verjaardag, maar ook onze tijd samen, in stijl af te sluiten.
De volgende ochtend zwaaien we Billy en Ross uit als ze met hun brullende motoren de boulevard af rijden.

Peter en ik besluiten nog even in Marsa Matrouh te blijven. Niet alleen om uit te rusten voordat we verder rijden, maar ook om onze administratie bij te werken. We hebben goed internet, dus we kunnen het blog updaten, foto’s uploaden naar dropbox en skypen. De administratie thuis (voor het huis en verzekeringen, etc.) gaat met hulp van Peter zijn moeder ook gewoon verder en vraagt zo af en toe wat aandacht. We nemen de tijd om te lezen over Egypte en de bezienswaardigheden die we kunnen bezoeken. Aan de hand daarvan bekijken we welke route we kunnen rijden, welke afstanden we zullen rijden en waar we eventueel kunnen overnachten. Peter heeft in Marsa Matrouh ook een kapper gevonden voor een hoognodige knipbeurt.

We volgen het nieuws over Egypte op de voet via de apps van NOS, BBC en Al Jazeera. Het ziet er niet goed uit. Het is al enige tijd onrustig in Egypte nadat President Morsi in juli 2013 werd afgezet. De laatste weken vinden weer veel demonstraties plaats in aanloop naar een referendum half januari. In verschillende grote steden, waaronder Caïro en Alexandrië,  zijn al verschillende doden en gewonden gevallen bij die demonstraties. Het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse zaken voor Egypte is evenmin positief en geeft het idee dat we beter het gas erop kunnen houden totdat we in Sudan zijn.

We zijn in Marsa Matrouh dan ook erg op onze hoede als we het hotel verlaten om boodschappen te doen of ’s avonds wat gaan eten. Het beeld op straat is echter heel anders dan de beelden die we via de verschillende nieuwsapps binnen krijgen. Het lijkt verdacht veel op het gewone leven: schoolgaande kinderen, moeders met volle boodschappen tassen, bouwvakkers die nog een nieuw hotel bouwen, wachtende taxichauffeurs en oude mannetjes die druk met elkaar in gesprek zijn in het lokale theehuis. We zien wel meer militairen en politie op straat dan wij gewend zijn in Nederland. De veelal jonge jongens staan op wacht bij verschillende officiële gebouwen, zoals de bibliotheek, een politiebureau of een woonhuis van een hooggeplaatste ambtenaar.

We lopen door drukke winkelstraten met drogisterijen, buurtsupers, bakkers, slagers, telefoonwinkels en langs marktkramen vol met fruit. In één van de straten stuiten we ineens op grote rollen prikkeldraad die dwars over de weg liggen. Achter het prikkeldraad liggen zandzakken, waar om de vijf meter de loop van een geweer bovenuit steekt en een hoofd met een helm. Daarachter staan twee tanks en een groep van ongeveer 30 militairen. Ze staan opgesteld voor het provinciehuis en zien eruit alsof ze ieder moment in actie kunnen komen. Aan onze kant van het prikkeldraad gaat iedereen ondertussen rustig verder waar ze mee bezig waren; de boodschappen, beton storten of thee drinken. Eén straat verder is ineens geen militair meer te ontdekken.

De aanwezigheid van die militairen is vast niet voor niks en met de nieuwsbeelden nog op ons netvlies besluiten we om dan in ieder geval niet in die belegerde straat te blijven rondhangen. Op ons hoede kijken we steeds verschrikt achterom als in de verte een lange stoet toeterende auto’s de straat in komt rijden. Zal dit dan het begin van een demonstratie zijn? Het blijkt een bruiloft te zijn die wordt gevierd door luid toeterend met auto’s door de straten van Marsa Matrouh te scheuren met hartjes op de nummerplaten en een grote witte strik op de voorkant van de mooiste auto.

In de dagen die we uiteindelijk in Marsa Matrouh doorbrengen gaan we er iedere dag opnieuw op uit om boodschappen te doen en wat te eten. Keer op keer zien we wat we al eerder hadden ervaren: het gewone leven gaat door. We worden overal vriendelijk gedag gezegd en ook hier (net als in Libië) welkom geheten. De jonge politiemannen die net naast ons hotel op wacht staan, de caissières in de supermarkt, de taxi chauffeurs, allemaal vragen ze waar we vandaan komen, waarna ze “Welcome back” zeggen. Toeristen waren er eerder immers al wel (anders dan in Libië), maar blijven sinds drie jaar massaal weg.

Na vijf dagen in Marsa Matrouh, waarbij ik bijna non-stop achter de pc heb gezeten om alle indrukken van Libië van me af te schrijven, is het tijd om weer verder te gaan. We willen naar Giza om daar de piramides te bezoeken. Vanaf Marsa Matrouh redden we het niet om in één dag naar Giza te rijden, dat is een te lange afstand. We rijden daarom eerst naar Alexandrië om de dag erna door te rijden naar Giza.

Alexandrië is met 4 miljoen inwoners na Cairo de grootste stad van Egypte. De stad was in het nieuws omdat begin januari, een paar dagen voordat wij die kant op rijden, enkele doden waren gevallen bij demonstraties. We hebben ons meerdere keren afgevraagd of het wel een goed idee was om die kant op te gaan. Billy en Ross waren ons al voorgegaan en hadden over opstanden niets gemeld. Integendeel, de verhalen die we via Facebook konden lezen waren heel positief.
We hadden in Marsa Matrouh gezien dat de militaire bezetting zich beperkte tot specifieke wijken of zelfs tot een enkele straat in de stad. Eigenlijk net als in Nederland, waar betogers zich op het Malieveld of op het Museumplein verzamelen, maar waarmee niet meteen heel Den Haag of Amsterdam is afgesloten. Met die gedachte durfden we het wel aan om naar Alexandrië te gaan. Gewoon goed oppassen, vertrouwen op je intuïtie en als je het ergens niet vertrouwt omdraaien.

Na ons laatste ontbijt met brood, bonen, groente en smeerkaas, rijden ook wij (weliswaar met iets minder hard brullende motoren) de boulevard van Marsa Matrouh af richting de snelweg naar Alexandrië. De GPS leidt ons zonder problemen de stad uit en de snelweg op.
We rijden een paar kilometer landinwaarts parallel aan de Middellandse zeekust naar het oosten. Het gebied waar we doorheen rijden is vooral droog en zanderig. Het eerste deel van de route vangen we nog af en toe een glimp op van de zee. Op enig moment is de zee niet meer te zien, doordat de landstrook tussen de zee en de snelweg is volgebouwd met grote vakantieparken. Geen resorts waar je een week lang all-inclusive aan het zwembad kan genieten van de zon, maar parken met vakantiewoningen. Het doet sterk denken aan de kust in Zuid-Spanje waar je een vakantiewoning kan kopen. Meer dan 150km lang (!) passeren we de ene compound na de andere, ieder met een mooie toegangspoort en grote billboards met foto’s van zwembaden, shopping malls en witte stranden.

We hebben de GPS ingesteld op het centrum van Alexandrië waar een groot aantal hotels zouden moeten zijn. De GPS is in veel gevallen onmisbaar, maar in sommige gevallen hadden we beter eerst even op de kaart kunnen kijken. Zo ook vandaag. In plaats van een snelweg om de stad, rijden we regelrecht de stad in. We zijn nog 20km verwijderd van ons eindpunt als we ons volledig klemrijden in het verkeer van Alexandrië.

Het verkeer hier is niet te vergelijken met één van de steden waar we eerder doorheen reden. Overal rijden auto’s, tuktuks, brommers, ezelkarren, vrachtwagens en minibusjes. We rijden op een tweebaansweg die feitelijk een vierbaansweg is geworden. Aan de kant van de weg staan allerlei marktkraampjes en heel veel mensen die met de minibusjes naar hun volgende bestemming willen. Die minibusjes stoppen om de haverklap en op de gekste plekken om nieuwe klanten op te pikken, om daarna weer met een rotgang de weg op de draaien. De weg is slecht en bevat veel kuilen, wat maakt dat automobilisten op de meest onverwachte momenten ineens uitwijken om die gaten te ontwijken. De meeste keren lukt ons dat ook, maar soms rijden we vol zo’n gat in. Tussen al dat verkeer lopen dan ook nog mensen die de weg willen oversteken. Stoplichten of zebrapaden zijn er niet, dus je moet je gewoon tussen het verkeer voegen en hopen dat auto’s stoppen of dat je tussen de auto’s kan blijven staan terwijl ze langs rijden. En daar komt dan nog bij dat iedereen toetert, de hele tijd!

We rijden stapvoets verder en komen er nagenoeg niet toe om te schakelen naar de tweede versnelling. Op de GPS staat dat we nog 18km zijn verwijderd van onze bestemming als het keihard begint te regenen. Ons regenpak aantrekken is nu geen optie, dus we rijden langzaam verder op de weg die inmiddels één grote modderbende aan het worden is. Na 10km stapvoets rijden beginnen we de rijstijl van de Egyptenaren al redelijk te begrijpen. Ondanks dat iedereen de hele tijd toetert, lijkt niemand echt boos. Anders dan we uit Nederland misschien gewend zijn, gaat het toeteren niet gepaard met handgebaren. Toeteren betekent hier meer: “Ik kom eraan”, “Ik ga je nu inhalen” en “Heb jij mij gezien?”. Het duurt niet lang voordat ook wij druk toeterend door de straten van Alexandrië rijden.

Na nog weer een aantal kilometers lijkt ook het verkeer minder chaotisch dan het op het eerste gezicht was. Iedereen lijkt zich er goed van bewust dat we de tweebaansweg met z’n allen delen en dat voorgangers rare uitwijkmanoeuvres kunnen maken. Het verkeer beweegt zich eigenlijk op een hele organische manier voort, een beetje als dikke stroop die de fles uit wil. Met de smalle motoren rijden wij gewoon in hetzelfde tempo mee. Ondertussen trekken we met de motoren weer genoeg aandacht en maken we praatjes met de chauffeurs naast ons als we stil staan.

Nadat we 2 uur door het drukke verkeer van Alexandrië hebben geploegd, komen we doorweekt en bruin van de modder aan in het centrum, in de buurt van de hotels. Het is druk, niet alleen aan de boulevard langs de zee, maar ook in de smalle zijstraatjes. We gaan bij verschillende hotels naar binnen om te vragen of ze een kamer hebben voor ons. Kamers hebben ze genoeg, maar een veilige plek voor de motoren wordt lastiger. Nadat we al ruim 1,5 uur ronddwalen van hotel naar hotel, treffen bij het laatste hotel de eigenaar die net uit de auto stapt om naar binnen te gaan. We mogen de motoren van hem in de hal van het pand zetten, op de voorwaarde dat we al onze spullen eraf halen en de motoren goed op slot zetten. Geweldig! Met wat passen en meten, weten we de motoren door de smalle deur naar binnen te krijgen.

Hotel Triomphe is gevestigd op de vijfde verdieping van een prachtig pand. In het midden van het pand gaat een grote wenteltrap naar boven, met daarnaast een hele ouderwetse houten lift met een metalen hekje ervoor. Eenmaal in de lobby van het hotel lijkt het alsof we terecht zijn gekomen in een boek van Agatha Christie. De lobby van het hotel lijkt sinds begin 1900 niet meer te zijn veranderd en staat vol met sierlijke stoelen, prachtige houten kasten en ingelijste portretten van vroegere bewoners. Ook onze kamer staat vol met mooie oude kasten met ingelegde houten deuren.

We verruilen ons stinkende motorpak voor een fris gewassen set met kleren en gaan op zoek naar wat eten. Net als in Marsa Matrouh zijn we op onze hoede als we die avond via de boulevard verder het centrum in lopen. Ons bewust van de mogelijke opstanden, houden we de mensen om ons heen en de geluiden op straat goed in de gaten. Maar ook hier blijkt onze onrust onnodig, want ook in Alexandrië (althans in ieder geval in dit deel van de stad) gaat het leven gewoon verder. En hoe! De stad bruist!
De koffiehuizen en cafe’s zitten vol en staan blauw van de rook. Mensen drinken koffie, spelen schaak en roken shisha. Anders dan in Marsa Matrouh zitten in de cafe’s niet alleen mannen maar ook vrouwen, vaak zonder hoofddoek. Verder zitten overal veel studenten die onder het genot van koffie en veel sigaretten hun aantekeningen nog eens bespreken. Nadat we in een klein tentje wat hebben gegeten, voegen ook wij ons tussen de Alexandrijnen in het café voor koffie, shisha en een spelletje domino. Een mooie afsluiter van een relaxte eerste week in Egypte!

Afgelegde afstand tot Alexandrië: 5687 km

Klik hier voor de foto’s

Vorige bericht “Van het kastje naar de muur” – Volgende bericht “Daar zijn ze!“