Een huis in Afrika

“Gezocht: iemand die tijdens onze vakantie op de camping wil passen.” Dat was in het kort de advertentie waar ons oog op viel toen we nog in Uganda waren. De oproep was geplaatst op de website Horizons Unlimited door Duncan en Elli. Ze zochten iemand die een paar weken op hun camping ’African Overlanders’ wilde passen, in ruil voor een verblijf in hun huis, een plek om onderhoud te plegen en een goede internetverbinding. Dat leek ons wel wat; een afwisseling van het reizen, een kijkje achter de schermen van de camping en drie weken slapen in een huis in plaats van in ons tentje. Bovendien is het na acht maanden een goed moment voor groot onderhoud aan de motoren en de website.

Vanaf Kaap de Goede Hoop stappen we op de motor voor de laatste 100 kilometer. De camping is in Stellenbosch, een stadje iets ten oosten van Kaapstad midden in dé wijnstreek van Zuid-Afrika. We rijden het natuurpark uit en het stedelijk gebied in. Net buiten Stellenbosch slaan we een zandweg in die langs weilanden en een wijngaard loopt. Aan het eind van de weg staat een groot bord met daarop ’African Overlanders’, we zijn er! We worden hartelijk ontvangen door Elli en krijgen van haar de sleutel van een prachtig gastenverblijf in de tuin. Het is een ronde hut met een rieten dak en een gezellige oranje kleur op de muur. Vanaf de ’Rondavel’, zoals Elli het hutje noemt, kijken we uit op de Tafelberg! Aan de andere kant hebben we een prachtig uitzicht over een wijngaard met daarachter de Hottentot Holland Mountains**, de prachtige bergkam bij Stellenbosch. Een mooie plek om een paar weken door te brengen.

Als we al onze spullen hebben opgeborgen en ons motorpak hebben verruild voor gewone kleren, maken we kennis met Duncan, die net terug is uit de stad. We stappen bij Duncan, Elli en hun driejarig dochtertje Cloë in de auto en strijken neer bij een eetcafé in de buurt voor steak met friet. Hoewel we al een aantal keer via e-mail contact hadden gehad, is dit de eerste keer dat we elkaar zien en echt spreken. Duncan komt oorspronkelijk uit Engeland en reisde enige tijd op de motor door Afrika. Tijdens één van zijn eerdere omzwervingen door Europa had hij de Spaanse Elli ontmoet. Nadat zijn motorreis door Afrika was afgerond, streken ze samen neer in Zuid-Afrika om daar ’African Overlanders’ op te richten.

Met hun bedrijfje bemiddelen ze bij het verschepen via containerschepen van (overland)voertuigen van- en naar Zuid-Afrika. De camping bij hun huis blijkt letterlijk bijzaak te zijn. De belangrijkste campingklanten zijn de reizigers die ook hun voertuig door Duncan en Elli hebben verscheept. Het verschepen en alles wat daar bij komt kijken, zullen wij tijdens hun vakantie niet van hen overnemen. Wij hoeven enkel op hun huis te passen en te zorgen dat de eventuele gasten die toch bij de camping aankloppen netjes worden ontvangen. Niet helemaal wat wij hadden verwacht op basis van de oproep. Jammer, want we hadden best een tijdje op een camping willen passen. Aan de andere kant is het ook wel lekker. Zo hebben we meer tijd voor onszelf, de motoren, de website, en houden we onverwacht een korte vakantie van het reizen. Hoe raar dat laatste ook mag klinken, ’reizen’ is best vermoeiend en zeker niet hetzelfde als ’vakantie’. Na acht maanden kunnen we wel wat nachten in een goed bed gebruiken.

De volgende dag geeft Duncan ons een rondleiding over de ’Farm’. Het is een grote lap grond waarop twee huizen staan en nog wat kleinere gebouwtjes, waaronder de Rondavel. In het ene huis wonen Duncan en Elli met hun dochter Cloë. In het pand er naast woont Jo, een vrolijke buurvrouw van Peter zijn leeftijd. Ze heeft de grootste schuur op het terrein omgebouwd tot een prachtig woonhuis. Ik zou ons appartementje in Amsterdam er meteen voor inruilen.

Hoewel we niet veel werk zullen hebben aan de camping, is er nog steeds genoeg te doen, zo blijkt tijdens de rondleiding. Het water dat door het waterleidingbedrijf wordt aangeleverd moet worden gefilterd voordat het kan worden gedronken. Het water wordt gezuiverd via een ingewikkeld systeem met verschillende tonnen, pompen en filters, dat iedere dag moeten worden opgestart. Verder staat rond het terrein een hoog elektrisch hek dat ook dagelijks moet worden gecontroleerd. Daarnaast zijn er nog 101 kleinere dingen die Duncan ons laat zien over de camping, de honden, de oude Toyota, de wasmachine, en nog veel meer.

Terwijl Duncan en Elli zich de rest van de middag en avond klaarmaken voor hun vertrek, beginnen wij alvast aan ons eigen werk. Peter zoekt op internet waar hij de onderdelen kan kopen die hij nodig heeft voor het groot onderhoud aan de motoren. Ik begin aan een hoognodige inhaalslag voor de website.

De volgende ochtend blijven we lang in de Rondavel om Duncan en Elli tijd te geven om rustig in te pakken. Als we aan het eind van de ochtend bij hen aanschuiven voor een kop koffie, is het nog een drukte van jewelste. Elli is aan het inpakken, Duncan is aan het werk en Cloë rent overal gezellig doorheen. Al snel blijkt dat iets niet klopt, want Elli is alleen kleren voor zichzelf en voor Cloë aan het inpakken. Duncan kan vanwege een vertraagde visumaanvraag niet met hen mee naar Europa. Ze hadden gehoopt dat alles voor hun vakantie geregeld zou zijn, maar dat is helaas niet het geval. Die middag brengt Duncan de dames naar het vliegveld, waarna hij teleurgesteld weer thuis komt. Hij zal na het weekend proberen om zijn visumaanvraag alsnog af te ronden.

Ondanks dat Duncan nog in Zuid-Afrika is, verhuizen wij wel met ons hele hebben en houden vanuit de Rondavel naar het huis. Duncan zal de komende dagen bij een vriend in Kaapstad verblijven en daar proberen zijn visum alsnog te krijgen. Als dat niet lukt, wil hij in eigen land op vakantie en zal hij dus ook niet thuis zijn.

En zo hebben we ineens een huis in Afrika en dat is een geweldige luxe. Geen luchtbedjes en slaapzakken, maar een tweepersoonsbed met een groot dekbed. Geen toiletgebouw op 100 meter van je tent, maar een badkamer waar je (bij wijze van spreken in je blote kont) zo naartoe kan lopen. Niet op je hurken naast een brandertje, maar staand bij een heus fornuis met oven. Ogenschijnlijk vanzelfsprekende dingen, die we nu ineens enorm kunnen waarderen. En misschien vind ik het nog wel het fijnst dat we een koelkast hebben. Als we die middag terug zijn van de supermarkt, vullen we die met: yoghurt, kaas, vlees en zelfs diepvriespizza’s. Allemaal spullen die we niet eten als we onderweg zijn, omdat we die zonder koelkast niet goed kunnen bewaren.

Na een paar dagen voelen we ons helemaal thuis op de ’Farm’. Iedere dag begint met een wandeling over het terrein met de honden om het elektrische hek te controleren, de waterpomp aan te zetten en vooral om te genieten van het prachtige uitzicht. Na een uitgebreid ontbijt met yoghurt, muesli en fruit begint dan ons eigen werk.

Peter trekt er met de motor een paar keer op uit om onderdelen te kopen voor de motoren. Hij kan in Kaapstad alles vinden wat hij nodig heeft. Nadat de motoren weer eens flink zijn schoongemaakt begint hij aan het onderhoud. Hij wisselt de olie en het oliefilter, vervangt de ketting en tandwielen, stelt de kleppen, maakt de luchtfilters schoon en plaatst op beide motoren nieuwe handvatten. De motoren krijgen ook nieuwe banden. We hadden verwacht dat we die halverwege Afrika al hadden moeten vervangen, maar de set waarmee we thuis vertrokken hield het maar liefst 26.000km vol!

Ik stort me ondertussen op het uitzoeken van de foto’s, het maken van back-ups en het bijwerken van de website. Ik typ me helemaal suf om weer een beetje bij te komen met het blog. Ondertussen draait de wasmachine op volle toeren en krijgen ook de tent, de tassen, de matjes en de slaapzakken een schoonmaakbeurt. Na acht maanden zijn een aantal spullen echt aan vervanging toe. Mijn slippers zijn tot op de draad versleten en in Peter zijn korte broek en T-shirts zitten al verschillende gaten. We trekken er samen op uit om in Kaapstad bij een enorm winkelcentrum nieuwe kleren te kopen.

Duncan blijkt geen geluk te hebben met zijn visumaanvraag. Hij moet noodgedwongen in Zuid-Afrika blijven en wachten tot de aanvraag is afgerond. Nadat hij een paar dagen door de omgeving heeft gefietst, komt hij toch weer thuis. Als we aanstalten maken om terug naar de Rondavel te verhuizen, verzekert hij ons dat dat echt niet nodig is. Hij trekt met zijn spullen in de logeerkamer (met een eenpersoonsbed) en laat ons zijn slaapkamer gebruiken. Al met al een bijzondere situatie, maar ook ’gast zijn’ en leven in het huis van een vreemde zijn vaardigheden die je snel leert als je op reis bent.

Uiteindelijk is er een handjevol klanten voor de camping en hebben we daar amper werk aan. Afgezien van het werk dat we zelf gedaan willen krijgen in Stellenbosch, houden we een beetje vakantie. We kijken onderuitgezakt op de bank naar films op tv en gebruiken de keuken om alles behalve rijst- en pastagerechten te maken (die eten we onderweg al genoeg). We gaan met Duncan naar de pub voor een potje poule, helpen hem met het uitladen van prachtige oude auto’s die hij zal verschepen naar Europa en genieten van een heerlijke Zuid-Afrikaanse braai bij Jo en haar vriend Andre.

De tijd in Stellenbosch is heerlijk en vliegt voorbij. Voordat we het weten stapt Duncan alweer in de auto om Elli en Cloë op te halen van het vliegveld. We verhuizen terug naar de Rondavel en beginnen onze spullen in te pakken. Op onze laatste dag in Stellenbosch gaan we met Duncan, Elli en Jo wijnproeven. Een activiteit die we natuurlijk niet mogen overslaan nu we in Stellenbosch zijn. Het is erg interessant en wordt steeds gezelliger naar mate we meer proeven, want uitspugen, daar doen we niet aan! We sluiten de avond en ons verblijf in Stellenbosch af met een goed stuk vlees en nog meer wijn.

Na drie weken begint het alweer een beetje te kriebelen en kijken we er stiekem alweer naar uit om op de motoren te stappen voor een vervolg van onze reis. Zelfs in slapen in ons tentje -ons eigen huis in Afrika- hebben we wel weer zin!

Afgelegde afstand tot en met African Overlanders: 26.181 km

Klik hier om de foto’s te bekijken.

** Dus het beste galgwoord van vroeger, de Hottentottententententoonstelling, was dus toch niet zo gek 😉

Vorige bericht “Mees suidelike punt” – Volgende bericht “Bezoek uit Nederland“