Lagunas Route

Lagunas RouteIn het zuidwesten van Bolivia, hoog in de Andes, ligt een prachtig natuurgebied. Je vindt er warme bronnen, meren die van kleur veranderen, oeroude planten en dieren die alleen nog daar voorkomen. Het is ver weg van de bewoonde wereld en alleen te bereiken via een netwerk van gravelwegen en zandpaden. De route door het gebied staat bekend als de “Lagunas Route”. Een meerdaagse tocht door ruig terrein, die mede door de hoogte en het veranderlijke weer heel uitdagend kan zijn. We hoorden over hoogteziekte, valpartijen in het diepe zand en windstoten met orkaankracht. Maar we hoorden ook dat de route voor veel reizigers een hoogtepunt van hun reis was. En dat laatste gaf de doorslag: we gaan de Lagunas Route rijden!

Dat betekent overigens niet dat we niet luisteren naar de indrukwekkende verhalen van de reizigers die ons voorgingen. De route is berucht. Het is een avontuurlijke tocht waar we niet lichtzinnig aan zouden moeten beginnen. Tegelijkertijd leert de ervaring dat verhalen vaak spannender worden naarmate de avond vordert: met ieder biertje wordt het zand dieper en waait de wind harder. Het is goed om te weten wat we kunnen verwachten, maar we zullen echt zelf een kijkje moeten nemen.

Lagunas RouteNa een kort bezoek in Calama, waar we gedag zeiden tegen Peter zijn ouders, zijn we weer terug in San Pedro de Atacama in Chili. Het toeristische woestijndorp is voor ons het beginpunt van de Lagunas Route. Vanaf hier is het 500 km naar Uyuni, het eindpunt van de route. Een afstand waar we vier dagen over zullen doen.

De wegen in het gebied zijn niet bewegwijzerd, dus we zullen moeten vertrouwen op de GPS en de sporen in het zand. Op basis van aanwijzingen van andere reizigers, zetten we verschillende routes in de GPS, aangevuld met waypoints voor mogelijke overnachtingsplekken. Onderweg kunnen we niet zomaar benzine krijgen, dus we moeten genoeg meenemen voor de hele route. We vullen de jerrycans en binden ook nog twee waterflessen met benzine op iedere motor, in totaal 25 liter. Dat zou genoeg moeten zijn. We kunnen 18 liter water meenemen, wat we gebruiken om te drinken, te koken en onze tanden te poetsen. Dat is niet genoeg voor vier dagen, maar als het goed is kunnen we onderweg water krijgen om onze voorraad aan te vullen.

De motoren zijn door de extra benzine en het water behoorlijk zwaar. Dat zal het rijden in het zand niet gemakkelijker maken. Om niet nog meer gewicht toe te voegen, bezuinigen we op het eten dat we meenemen. We nemen alleen eten mee dat voedzaam is, niet te veel weegt en snel te bereiden is: havermout, taco’s, gekookte eieren, pinda’s, noedelsoep, pasta en zakjes soep die als pastasaus kunnen dienen.Lagunas Route Het zullen geen culinaire hoogstandjes zijn, maar het is in ieder geval genoeg om een paar dagen op te kunnen rijden. Tenslotte geeft Peter ook de motoren wat welverdiende aandacht. Hij vervangt de olie en de luchtfilters van beide motoren en doet wat onderhoud aan zijn schokbreker.

Dan is het enkel nog hopen dat de weergoden ons gunstig gezind zullen zijn. Hoewel het regenseizoen in Bolivia op papier al is afgelopen, heeft het de laatste dagen flink geregend. Zelfs in San Pedro de Atacama, de droogste plek op aarde, werden we iedere avond verrast door flinke regen- en onweersbuien. Het heeft geen zin om te wachten op beter weer, want in de hoge Andes is het weer hoe dan ook onvoorspelbaar. Daar kunnen we geen rekening mee houden. En hetzelfde geldt voor hoogteziekte. Bijna de hele route rijden we boven de 4.000 meter, met het hoogste punt op 5.000 meter. Een medicijn tegen hoogteziekte bestaat niet. De toergidsen zweren bij coca-blaadjes, waarvan ze allemaal een prop in hun wang hebben, en de lokale apotheek wil ons pure zuurstof aansmeren. Wij houden het bij coca-thee en paracetamol en hopen dat de hoogtemeters die we de afgelopen weken maakten genoeg zijn om niet ziek te worden. Onderweg moeten we vooral veel water drinken en op tijd stoppen om te rusten.

Lagunas RouteAan de voorbereiding zal het niet liggen. En zelfs als er wel iets gebeurd onderweg, dan vinden we wel een oplossing. Het gebied is weliswaar afgelegen, maar het is ook één van de populairste bestemmingen van Bolivia. Bijna dagelijks rijdt een colonne 4×4’s met toeristen door het gebied. Mochten we hulp nodig hebben, dan duurt het hooguit een dag voordat we hen tegenkomen. Kortom: we zijn klaar voor vertrek! Het enige wat we moeten doen is op de motoren stappen en gewoon lekker gaan rijden!

Aan het eind van de ochtend gaan we in San Pedro de Atacama eerst naar het Chileense douanekantoor. We steken straks de grens over naar Bolivia. De grens is 50 km verderop, maar het Chileense papierwerk moeten we hier alvast regelen. Het kost niet veel tijd. Met de stempels op zak zitten we na een kwartier alweer op de motoren. Zodra we het dorp uit rijden, zijn we direct terug in de woestijn. De weg strekt zich als een streep voor ons uit. Eerst nog over de vlakte, maar daarna tegen de flanken van de vulkaan omhoog. Het is dezelfde weg die we reden met Ton en Marijke toen we een paar weken geleden vanuit Argentinië in Chili aankwamen. Vanaf boven hadden we toen een prachtig uitzicht over de woestijn en San Pedro de Atacama. Omgekeerd is het uitzicht nu net zo indrukwekkend. Je kan bijna zien waar de lava ooit uit de berg naar beneden liep.

Lagunas RouteDe rit omhoog is bijzonder, omdat we in een rechte lijn, nagenoeg zonder bochten, tegen de vulkaan oprijden. We stijgen in korte tijd van 2.500 meter naar meer dan 4.500 meter! Zo snel dat we allebei moeten wennen aan de hoogte. Mijn buik borrelt, mijn hoofd voelt zwaar en ik ben benauwd. Halverwege de helling stoppen we, letterlijk om even op adem te komen en wat te drinken. Het is fris. Net reden we nog in de zon, maar dat duurt niet lang meer. In de verte hangt een dikke laag bewolking tussen de besneeuwde bergtoppen. Dat belooft wat.

Bovenaan de helling zijn we op het niveau waar we net de bewolking zagen hangen. Vanuit het dal komt een enorme wolk aandrijven en een ogenblik later is alles grauw en grijs. We rijden vlak onder de wolk en het is alsof iemand de deksel boven ons hoofd heeft dichtgedaan. We slaan linksaf een gravelweg in en nemen definitief afscheid van het asfalt. De komende 400 km rijden we op gravel- en zandpaden. Om wat meer grip te hebben op de zachte ondergrond laten we lucht uit de banden lopen, waarna we verder rijden in de richting van de grens.

Lagunas RouteNa een paar kilometer moeten we stoppen bij een slagboom die over de weg is neergelaten. Naast de weg staan twee kleine prefab gebouwtjes en een groot bord met daarop “Aduana Nacional”. Een dik aangeklede militair met een Boliviaans vlaggetje op zijn uniform komt naar buiten. Met zijn hand op zijn geweer, loopt hij een rondje om de motoren waarna hij wijst waar we heen moeten. Binnen zitten twee mannen achter een kleine tafel. Terwijl wij onze gegevens invullen op een formulier, bekijken de mannen uitgebreid de stempels in onze paspoorten. Na wat goedkeurend gemompel wenden ze zich tot ons. Eén van hen zet mooie stempels in onze paspoorten: “30 dias”. Als toerist mogen we het land 30 dagen in. Dat is niet zo lang, want Bolivia is een groot land en we zijn van plan om ten minste een paar weken Spaanse les te nemen. We vragen om extra dagen, maar de man legt uit dat hij niet bevoegd is om meer dan 30 dagen te geven. Voor een verlenging moeten we naar een douanekantoor in de stad. Helaas, het is niet anders.

Als we zeggen dat we op de motor zijn, kijken ze even bedenkelijk. Het douanekantoor waar we de motoren in moeten voeren, ligt 80 km verderop. Dat gaan we vandaag niet meer halen. We waren al van plan geweest om daar morgen pas naartoe te gaan, maar dat lijken de mannen geen goed idee te vinden, omdat er dan twee verschillende data in ons paspoort staan. Bij dit kantoor kunnen ze het papierwerk voor de motoren wel invullen, maar ze hebben hier geen computers. Sterker nog, ze hebben niet eens elektriciteit of stromend water. Bij gebrek aan een computer, wordt het papierwerk pas over twee weken verwerkt. Alleen als we beloven om niet binnen twee weken het land weer te verlaten, wil hij het papierwerk wel voor ons in orde maken. Dat kunnen we wel beloven. Fijn, want nu hoeven we morgen niet meer naar het tweede douanekantoor.

Lagunas RouteHij vult documenten in en vraagt hoe lang we met de motoren in Bolivia willen blijven. “90 dagen alstublieft”. Dat is te lang, maar hij kan ons voor de motoren wel 60 dagen geven. Terwijl hij het papierwerk afrondt, merken we op dat zijn collega ons net maar 30 dagen kon geven. De man kijkt ons opnieuw peinzend aan en zegt dan dat hij daar wel een oplossing voor weet. We volgen hem naar het eerste loket, waar hij het stempelkussen tevoorschijn haalt. Met een klap zet hij in ieder paspoort een tweede stempel. “Zo”, zegt hij, “30 plus 30: nu kunnen jullie 60 dagen het land in!” Mooie Boliviaanse oplossing! Fijn, want dat scheelt ons straks een hoop gezeur!

Terug bij de motoren doet de soldaat de slagboom omhoog en rijden we Bolivia binnen, het 23e land op onze reis! Als we het gebouw achter ons hebben gelaten, kijken we uit over een enorme vlakte met daar omheen besneeuwde toppen. Het is prachtig! Zeker na de flinke klim van zoëven, lijkt het alsof we zijn aanbeland op het dak van de wereld. We rijden de gravelweg op naar de ingang van het Nationaal Park Fauna Andina Eduardo Avarua. De Lagunas Route leidt langs verschillende meren waarvan de mooiste in dit natuurpark liggen. We volgen een slingerend pad naar een hoger gelegen plateau waar we uitkijken over de eerste twee meren: Laguna Verde en Laguna Blanca. De kleur van het water heeft de Lagunas hun naam gegeven. Vooral Laguna Verde is heel bijzonder, omdat het water van kleur verandert door de zon en de wind. Het water is nu mintgroen, maar het kan diep groen of zelfs helder blauw worden.

Lagunas RouteDe zon is nu ver te zoeken. In de verte zien we nog een klein beetje blauwe lucht, maar achter ons beginnen dikke grijze wolken over de bergtoppen heen te komen. Nog even en ze zullen ons in halen. We volgen de gravelweg en rijden een vallei binnen waar we omringd zijn door vulkanen. Stuk voor stuk hoge toppen van meer dan 5.000 meter. De vlakte in het dal ligt bezaaid met enorme stenen, uitgespuugd tijdens één van de uitbarstingen. De vulkanen aan onze linkerhand vormen de grens tussen Chili en Bolivia. Niet zo lang geleden bekeken we die toppen vanaf de andere kant, toen we met Ton en Marijke de Geisers del Tatio bezochten.

We rijden over één van de lagere heuvels omhoog en kijken vanaf de top uit over het volgende dal.

Het ziet er weer heel anders uit. Geen grijs gravel, maar roestbruin zand. In de verte regent het. Waar wij rijden heeft het niet zo lang geleden ook geregend. Heel fijn, want het heeft ervoor gezorgd dat het pad lekker hard is en we zonder veel moeite over het zand sturen. In de verte zien we het volgende meer al liggen: Laguna Chalviri. Deze is weer net even anders dan de eerste twee en vooral bijzonder omdat er een warme bron in het meer uitkomt. Aan de rand van het meer is een klein basin gebouwd waar het warme water in wordt opgevangen. Als het goed is kunnen we hier vannacht kamperen en zo lekker het warme water in.

Lagunas RouteWe vragen bij de beheerder of we hier mogen kamperen. Hij knikt en vraagt waar we onze auto willen parkeren. Als we zeggen dat we op de motor zijn en in een tent slapen, schudt hij zijn hoofd. Nee, voor kamperen is het veel te koud en zal het te hard waaien. Dat kan hij niet toestaan. In plaats daarvan biedt hij ons een slaapplaats aan in de hoek van het restaurant. Hij begint stoelen op te stapelen, schuift een tafel weg en laat zien dat daar wel twee slaapmatjes kunnen liggen. De enige voorwaarde is dat we de volgende ochtend om 07:00 uur uit het restaurant weg zijn, omdat dan de colonne met 4×4’s met toeristen de warme bronnen aandoet. Dat is geen probleem, wij vinden het allang best dat we binnen mogen slapen want het ziet er naar uit dat het zal gaan regenen. Het kost 10 Bolivianos per persoon, inclusief toegang tot het zwembad. We kijken even bedenkelijk als we de prijs horen. Een snelle rekensom levert op dat hij €26,- vraagt voor ons beiden! Dat is wel een beetje gortig voor een plek op de grond, zelfs voor Boliviaanse begrippen. Als we dan nog een keer de wisselkoers controleren, blijkt dat we ons hadden verrekend: het kost in totaal €2,60!

We slepen onze spullen naar binnen, pompen de matjes op en halen onze zwemkleding tevoorschijn. Hoog tijd om het bad in te gaan! Het water is 37 graden en heerlijk warm. Het komt aan de ene kant van het basin tussen de stenen omhoog borrelen en stroomt aan de andere kant over de rand het meer in. De eenden in het meer lijken het warme water ook wel te waarderen. Zelfs als het zachtjes begint te regenen, is het warm genoeg om te blijven zitten. Lagunas RouteWe delen het kleine zwembad met twee lokale bezoekers. Een mevrouw zit uitgebreid haar haar te wassen en een meneer gebruikt het warme water om zijn kleren te wassen. Pas als onze vingers en tenen geribbeld zijn, gaan we naar binnen om wat te eten.

We mogen in de keuken van het restaurant water koken voor ons avondeten. Er zitten twee dames in de voorraadkamer naast de keuken, die een enorme bak aardappelen aan het schillen zijn. Ze zien er prachtig uit en dragen kleurige klederdracht en een hoed waar twee lange vlechten onderuit komen. Ze hebben de grootste lol en schaterlachen het uit. Ondanks dat ik inmiddels een klein beetje Spaans versta, begrijp ik niets van wat ze tegen elkaar zeggen. Ze spreken Quechua, één van de 37 officiële talen in Bolivia en de taal die door de Inca’s werd gesproken. Het klinkt voor mij als een combinatie van Russisch en Hebreews, er is echt geen touw aan vast te knopen. De kleding en de taal van de mensen is niet het enige dat is veranderd. De mensen hebben een ander gezicht, de muziek op de radio klinkt anders en het eten in de keuken ruikt anders. Zo anders, dat het lijkt alsof we een andere wereld zijn binnen gestapt. Dit lijkt op geen enkele manier op Argentinië en Chili. Lagunas RouteHet voelt alsof we weer op avontuur zijn!

We maken wat soep klaar en kijken vanachter het raam hoe buiten de zon onder gaat. Het is aardedonker, want er is geen elektriciteit. Er is evenmin stromend water. Het toilet is feitelijk een gat in de grond met een toiletpot erboven. Het ruikt niet bijzonder fris, maar ziet er wel schoon uit. Nu het donker is, maakt onze gastheer zich klaar om naar bed te gaan. Het is nog vroeg, hooguit 7 uur, maar we hebben allebei last van de hoogte. We zijn op ruim 4.440 meter en voelen ons een beetje licht in ’t hoofd. We besluiten het voorbeeld van onze gastheer te volgen en kruipen in de hoek van het restaurant in onze slaapzakken. Terwijl we proberen in slaap te komen, horen we buiten het onweer razen. De donkere wolken die ons op de hielen zaten, zijn nu recht boven ons. Fijn dat we niet in ons tentje hoeven te slapen!

De volgende ochtend voelen we ons een stuk beter. Al was het wel een korte nacht want de dames zaten om half 5 die ochtend alweer aardappels te schillen in de keuken. We pakken onze spullen in en krijgen kokend water voor ons ontbijt. De zon komt op en kleurt de lucht oranje. Het is fris buiten, wat vooral te zien is aan de stoom die van het warme water in het zwembad afkomt. Het duurt niet lang voordat de eerste auto’s met toeristen aankomen. Al snel staan er meer dan tien 4×4’s voor het restaurant en zitten er zeker 50 toeristen in het kleine zwembadje. Het is tijd om te gaan! We zeggen onze gastheer en de dames gedag, pakken de spullen op de motoren en laten de drom toeristen achter ons.

Lagunas RouteWe rijden die ochtend een prachtige route. Eerst nog langs het meer en daarna verder omhoog tot we ineens met onze laarzen in de sneeuw staan! De donkere wolken van de laatste dagen hebben vannacht een laag sneeuw achtergelaten op de hoogste toppen. Het is prachtig, een winter wonderland. Nog meer dan gisteren hebben we het idee dat we op het dak van de wereld rijden. En dat is helemaal niet zo’n gekke gedachte, want pas op op 4.898m bereiken we het hoogste punt van de pas!

Aan de andere kant van de pas ziet de wereld er ineens weer heel anders uit. Een uitgestrekte goudgele vlakte waar de zon alle sneeuw al heeft doen smelten. In de verte kunnen we het volgende meer zien liggen: Laguna Colorada. Er lopen verschillende sporen kris kras naar het meer toe. We rijden het dal in, crossen over de vlakte en stoppen uiteindelijk op een heuvel waar we uitzicht hebben op het meer. Het uitzicht is waanzinnig: de besneeuwde bergtoppen tegen de blauwe lucht en het rode water waar honderden flamingo’s in staan. We zijn er even stil van: “Moet je kijken waar we nou weer heen zijn gereden!” We stoppen voor een vroege lunch en bekijken met de verrekijker hoe de flamingo’s door het water scharrelen.

Lagunas RouteAls we na een poosje achterom kijken, zien we dat de lucht achter ons behoorlijk donker is. Tijd om verder te rijden, want we willen hier niet in een onweersbui terecht komen. We trekken ons regenpak aan en rijden langs het meer richting het noorden. Tot nu toe was steeds heel duidelijk waar we heen moesten, want er was meestal maar één gravelweg. Nu niet meer. Op de vlakte lopen tientallen sporen kris kras door elkaar. Veel sporen zijn kapot gereden of zo hard dat ze zijn veranderd in wasbord. Vooral dat laatste is geen pretje om te rijden. In plaats daarvan gaan we naast de sporen in het zand rijden. En dat is hier niet van dat zachte Sahara zand, maar lekker compact en hard zand. Als je dan -zoals het hoort- een beetje gas geeft zodat je wielen niet weg zakken, is dat prima te rijden. Sterker nog, dat is super leuk! Met een grote glimlach scheuren we zij aan zij over de vlakte. Geweldig!

Hoe hard we ook rijden, we worden aan het eind van de middag toch ingehaald door het slechte weer. Het begint te regenen, te sneeuwen en zelfs te hagelen. Het duurt gelukkig niet lang en levert als bonus een spectaculair plaatje op. De sneeuw is blijven liggen in de tientallen sporen op de vlakte, waardoor je ze ineens allemaal kunt zien. Het is een bijzonder gezicht.

Lagunas RouteHet is tijd om te stoppen en een kampeerplek te zoeken. Het is nog wel een poosje licht, dus we zouden kunnen doorrijden, maar we zijn moe. We hebben ook last van de hoogte, waardoor het rijden meer inspanning kost dan normaal. Volgens de GPS is aan de andere kant van de heuvel een kloof waar we beschut tegen de wind kunnen kamperen. We vinden de kloof en vinden ook een plek om onze tent op te zetten. Het is een mooi plekje tussen een paar enorme rotsblokken. Tegen de tijd dat de tent staat, gaan we eerst een poosje in de tent liggen. We zijn helemaal uitgeteld. En dat terwijl het pas vier uur ’s middags is. Het is bijzonder om te merken wat voor effect de hoogte heeft. We komen nog even buiten om eten te maken, maar liggen snel daarna weer in onze slaapzakken. We zijn moe en het is bovendien bijzonder koud. Ook in de tent. Alleen met wat extra kleren aan krijgen we het warm genoeg om in een diepe slaap te vallen.

De volgende ochtend blijven we zo lang mogelijk liggen. Er ligt ijs op de tent, wat niet echt uitnodigt om uit de warme slaapzak te kruipen. Als we ons uiteindelijk buiten wagen, blijkt het heel mooi weer te zijn. Het is strak blauw en de zon staat al flink hoog. Onze tent en de motoren stonden nog in de schaduw van de grote rotsen. Het is koud geweest. De motoren zijn wit van de bevroren rijp en Peters zwembroek, die aan zijn motor hing te drogen, is stijf bevroren. Lagunas RouteWe zetten de motoren in de zon om te ontdooien en warmen zelf op met een grote bak koffie.

Als alles weer is ingepakt, rijden we door de kloof verder naar het noorden. We rijden langs rotsformaties waarop een bijzonder bolvormig gewas groeit en zien onderweg een Cuvierhaasmuis, een soort konijn met enorme snorharen en een staart als een eekhoorn. Het is prachtig beest dat zo uit een sprookjesboek lijkt te komen.

Als we de kloof uit komen, rijden we weer een grote vlakte op. Het gas gaat open en net als gisteren scheuren we met een grote glimlach over het zand. We vinden een fijn spoor, een eindje naast het gravelpad. En dat is niet alleen fijn om te rijden, maar ook veiliger, want op enig moment worden we ingehaald door een grote groep 4×4’s. Ze lijken te denken dat ze mee doen aan de Dakar Rally, want ze stuiven ons met een noodgang voorbij. Als het stof is gaan liggen, zien we ze een eindje verder stoppen bij Laguna Honda, het volgende meer op onze route. We kijken van een heuvel uit over het meer en besluiten even te wachten. De kans is groot dat ze straks met z’n allen weer richting de volgende bezienswaardigheid racen. Lagunas RouteEn inderdaad, nadat wij een poosje van het prachtige uitzicht hebben genoten, zien we aan de waterkant iedereen weer in de auto stappen. De foto’s zijn gemaakt en de auto’s worden gestart. De colonne volgt de weg langs het meer en verdwijnt even later uit beeld.

We rijden langzaam vanaf de heuvel naar het water en zijn ineens weer ’alleen op de wereld’. We poseren met onze Honda motoren bij het Laguna Honda-bord en besluipen een flamingo voor een close-up. We rijden daarna langs het water en door de heuvels in de richting van Laguna Hediona. Een gave route. Bij Laguna Hediona komen we de groep 4×4’s weer tegen. Dit keer heeft het geen zin om te wachten tot ze zijn vertrokken tot we het meer bezoeken, want iedere gids is met zijn groepje toeristen gestopt om te lunchen. We halen ook onze lunch tevoorschijn en vinden een bankje met uitzicht op de flamingo’s. Na de lunch besluiten we een andere route te nemen. De 4×4’s rijden vanaf hier verder naar het noorden, maar wij slaan af naar het oosten. Daar ligt nog één meer dat het bezoeken waard is: Laguna Chulluncani.

Lagunas RouteZodra we het gebaande pad verlaten en naar het oosten afbuigen, is de weg een stuk slechter. We rijden steil omhoog, over een pad met grote keien. Het is een stuk lastiger dan wat we de afgelopen dagen reden, maar nog steeds super leuk en bovendien erg mooi. Het pad slingert door de bergen en door een verlaten mijnwerkersdorp. Net na het dorp moeten we een riviertje oversteken. Het lijkt best diep, met dikke modder op de bodem. Peter probeert een alternatieve route, over wat graspollen. De grond is echter zo sompig dat zijn achterwiel direct diep in de blubber zakt. Er is geen beweging in te krijgen. Samen lukt het om zijn motor los te trekken en alsnog over de graspollen naar de overkant te duwen. Voor mijn motor besluiten we toch maar door het water te rijden en dat gaat eigenlijk heel makkelijk. We hebben het onszelf onnodig moeilijk gemaakt, maar het was wel een leuk avontuur.

We rijden nog de hele middag zonder dat we iemand anders tegenkomen. Eerst langs Laguna Chulluncani, waar we vanaf een afstandje de flamingo’s en ganzen bekijken. Daarna door de bergen en vervolgens opnieuw over een hoogvlakte. Het landschap blijft continu veranderen en is prachtig. Halverwege de middag zijn we terug op de doorgaande weg. Het is nog maar 150 km naar Uyuni, wat op de mooi aangelegde gravelweg een paar uur rijden is. Maar we hebben nog geen zin om naar de stad te gaan en blijven liever nog een nacht kamperen. Een eindje van de weg vinden we een kampeerplek tussen een aantal enorme rotsblokken. We zetten ons tentje op in de luwte van de stenen en klimmen op één van de bolders voor de zonsondergang. Wat een super mooie plek.

Lagunas RouteDe volgende ochtend rijden we terug naar de doorgaande weg, en verder in de richting van Uyuni. In het eerste dorp dat we tegenkomen, Villa Alota, gaan we op zoek naar een benzinestation. We hebben nog wel benzine, maar willen voorkomen dat we net voor Uyuni stranden. Het kleine dorp heeft geen benzinestation, maar we vinden een automonteur die ons benzine kan verkopen. Uit een grote jerrycan vullen we de tanks van beide motoren. Dit moet genoeg zijn om naar Uyuni te rijden.

We rijden over de gravelweg verder naar het noorden en zien aan het begin van de middag in de verte de stad opdoemen. Het eindpunt van de Lagunas Route, het zit er bijna op. Na alle verhalen die we vooraf hadden gehoord, is het ons 200% meegevallen. De wegen en paden waren in goede conditie en zeer goed te rijden. Er zaten wel lastige stukken in, maar we hebben vooral heel veel plezier gehad. Ook het weer zat ons goed mee. We hadden genoeg water, eten en benzine bij ons, maar hadden dat onderweg ook kunnen kopen. De hoogte was soms vervelend, maar met genoeg rust leverde ook dat geen echte problemen op. Wat goed dat we ons niet hebben laten afschrikken door de verhalen en toch hebben besloten de route te rijden. Dit hadden we niet willen missen. Het was waanzinnig en zonder twijfel het mooiste dat we tot nu toe zagen en beleefden in Zuid-Amerika! Een aanrader!

Lagunas RouteAfgelegde afstand tot en met Uyuni= 50.111 km (31.138 miles)

KLIK HIER OM ALLE FOTO’S TE BEKIJKEN

PS: Voor iedereen die deze route ook zou willen rijden hebben we uitgebreide informatie op onze website gezet (Klik HIER).

En is staat nog meer nieuwe informatie op de website: onze route is bijgewerkt, we hebben informatie over de motoren toegevoegd en een lijst met ’Veelgestelde vragen’ gemaakt. Klik op één van de links om meer te lezen.

Vorige bericht “Land van vulkanen” – Volgende bericht Verdwaald op de ‘Salar’

| Leonie | Bolivia, Chili, ZUID-AMERIKA

6 Reacties (Comments) - Lagunas Route

  1. Celine en Leon

    Hey sneeuwengeltjes! Heel gaaf die
    flamingo en die dikke muis! Mooi verhaal weer, xxx

  2. Janny

    Ook ik heb weer genoten van jullie verhaal, maar ook van alle eerdere verhalen, en natuurlijk van de prachtige foto’s. Dank je wel dat jullie ons mee laten genieten.
    We wensen jullie een fijne kerst en veel geluk voor het nieuwe jaar, mooie ontmoetingen en belevenissen, en een veilige reis.
    Liefs, Janny

  3. Anja

    ik sluit me aan bij het bericht van Anna,heb het al meer gezegd waarschijnlijk,maar wat een prachtige foto’s weer.
    Jullie zitten nu alweer helemaal aan de andere kant van de wereld terwijl het verslag nog in Zuid Amerika is. Ik ben benieuwd naar de volgende belevenissen.
    Fijne kerst en een veilig en gezond 2016
    Anja

  4. Riet en Nick Aelbers

    To be young again!
    Just looking at the pictures makes us jealous.
    Enjoy the last long journey home.

    A Merry Christmas and
    Happy,home coming New Year.
    Nick & Riet

  5. Frederike

    Cuvierhaasmuis….love it!!
    En wat een mooie route was dat zeg, zo veel prachtigs!
    Veel liefs, xxx

  6. Anna

    Wouw, wat weer een geweldig verhaal met prachtige foto’s. Wat maken jullie toch wat mee. Ik heb diep respect voor jullie. Ik wens jullie alvast hele fijne feestdagen en een goed en veilig 2016. Liefs, Anna