Over Rolex en het Hilton

We worden wakker in de krappe twijfelaar en kijken voorzichtig de kamer rond. Overal liggen spullen uitgestald en hangt kleding te drogen. Het is een puinhoop en het stinkt. Uit onze motorlaarzen komt een zure lucht, onze motorpakken ruiken naar natte hond en ook mijn helm ruikt niet meer bepaald naar bloemetjes. Na een dagje in de regen en de modder zien we eruit als echte avonturiers en zo ruiken we ook. Een koude douche en een blok zeep geven even een fris gevoel, dat helaas direct weer verdwijnt zodra we onze pakken aantrekken. Even doorbijten nog, totdat we weer tijd hebben om alles te wassen. Mélu ziet er ondanks alles uit als een gesoigneerde Parisienne, compleet met getailleerde motorspijkerbroek, witte sjaal à la Jacky Kennedy en motorlaarzen met een hakje. Het kan dus toch…

Met een volle tank benzine zetten we koers richting Fort Portal. Vanuit Gulu gaat via Masindi en Hoima een vrijwel rechtstreekse weg naar Fort Portal. Op de kaart een dikke gele streep, maar in werkelijkheid een gravelweg van ongeveer 300km. We kunnen ook over het asfalt naar Fort Portal rijden, maar alleen als we eerst terug rijden naar Kampala. Dat zou meer dan 600km zijn. De keuze is dit keer makkelijk, zeker zolang de zon schijnt rijden we alle drie liever die gravelweg.

We rijden eerst via de provinciale weg terug naar Masindi. Een stuk dat we nu voor de derde keer rijden nadat we eerder verkeerd waren gereden. Geen pretje want het is een bijzonder slechte weg. De zijkanten van het asfalt zijn weggeslagen en het overgebleven asfalt is net een Hollandse gatenkaas. Bovendien is het best druk op de weg en rijden er vooral veel grote vrachtwagens die vanuit Kampala op weg zijn naar het noorden van Oeganda en ook Zuid-Sudan. We slingeren om de gaten heen en duiken af en toe de berm in als er een vrachtwagen op ons af komt denderen.

We stoppen in een klein dorpje langs de route om wat water te kopen. Langs de kant van de weg wordt veel reclame gemaakt voor allerhande artikelen, van zeep tot cola en van telefoonkaarten tot boter. Anders dan bij ons staat de reclame niet op grote billboards en aanplakbiljetten, maar is die reclame geschilderd op de huizen en winkeltjes. En dat pakken ze goed aan, want het hele pand wordt gehuld in de kleuren van het product. Het zijn ware kunstwerken met het exact juiste lettertype en prachtige replica’s van de verpakking. Het winkeltje waar we vandaag water kopen heeft de kleuren van MTN, de grootste telefoonaanbieder van Oeganda. Een eindje verder staat een blauw Pepsi Cola-huisje en aan de andere kant van de weg een rood Coca Cola-huisje. Een vrolijk gezicht en absoluut gezelliger dan een groot billboard. Het is overigens helemaal niet gezegd dat ze zelf ook verkopen wat ze op de buitenkant van hun winkel adverteren. Het gebeurt regelmatig dat we afgaan op de gele MTN-kleuren om daar beltegoed te kopen en we toch bij de Groene Zeep-winkel van de buurman terecht komen voor ons beltegoed.

Aan het eind van de ochtend komen we een wat groter dorp binnenrijden. Het is een drukte van belang want het is ook een stopplaats voor de lijnbussen die van Kampala naar het noorden scheuren. En waar lijnbussen zijn, daar zijn straatverkopers. Ze verkopen van alles: water, frisdrank, nootjes, cake, maar ook gebakken kip, oliebollen en geroosterde maïskolven. En natuurlijk ook zaklampen, zakdoekjes en kotszakjes, alles wat je onderweg mogelijkerwijs nodig zou kunnen hebben. Zodra de bus afremt, rennen ze met hun waren naar de bus terwijl ze hun spullen hoog in de lucht houden om via het raam een koop te sluiten. Er komt het nodige ellebogenwerk bij kijken en het gaat er hardhandig aan toe. Zodra wij afremmen komen ze ook op ons afgerend. We zouden zonder problemen een uitgebreide lunch kunnen samenstellen.

Maar vandaag weet Mélu iets veel beters voor de lunch: rolex. Ehm, sorry? Dat zijn toch onbetaalbare horloges? Ja, maar het is ook de best betaalbare en lekkerste lunch van Oeganda. Het bestaat uit ’chapati’, een soort dikke pannenkoek, waar een gebakken ei in wordt gerold. In het Engels ’Role of Eggs’, wat inmiddels in het hele land ’rolex’ is geworden. De rolex-kiosk staat midden op straat en bestaat uit niet meer dan een toonbank met ingrediënten en daarnaast een gloeiend hete kookplaat. We bestellen alle drie een rolex, met daarin één ei, paprika, tomaat en ui.

De kok, een jongen van hooguit 15 jaar, gaat aan de slag en klutst vol overgave het ei. Ondertussen vraagt hij waar wij vandaan komen. Nederland kent hij wel en hij begint direct een aantal beroemde voetballers op te noemen. Hij is een poosje stil als hij vraagt of er ook donkere mensen in Nederland wonen. Als ik hem uitleg dat dat inderdaad het geval is, is hij weer even stil. Terwijl het ei ligt te sissen op de hete kookplaat vraagt hij of wij in Nederland ook rolex-kiosken hebben. Als ik hem vertel dat dat niet het geval is, kijkt hij verbaasd op maar zie ik ook meteen zijn uitdrukking veranderen. Een plan is geboren: hij gaat naar Nederland om rolex te verkopen. Ik neem een eerste hap en slaak verrukt een kreetje. De rolex smaakt geweldig! De kok glimt en kijkt opzij naar zijn vrienden. Niet één, wel drie rolex kiosken gaat hij beginnen! Een ondernemer pur sang, dat is wat Afrika nodig heeft! Hij komt er wel!

Na de lunch rijden we verder naar Masindi waar het asfalt eindigt en de gravelweg begint. Het is een prachtige route die leidt door kleine dorpjes, langs dichtbegroeide bossen, uitgestrekte akkers, en veel, heel veel kerken. Zelf in het kleinste dorp lijkt wel ergens een gebedshuis te staan. Net als in Noord-Afrika is het vaak het mooiste en best onderhouden pand. Een groot bord bij de ingang vertelt wanneer je welke dienst kunt volgen en in welke taal. Hoewel Oeganda inmiddels best gewend is aan toeristen, lijkt dat op deze route niet het geval te zijn. De mensen langs de kant van de weg lijken zo verbaasd ons te zien dat ze soms van schrik pas terug zwaaien als we al bijna het dorp weer uit zijn. Dit blijven zeker de leukste routes, waar je de meest bijzondere ontmoetingen hebt.

Er is geen vrachtverkeer op de weg, maar wel genoeg ander verkeer. Zoals we inmiddels wel gewend zijn, staan motoren niet echt hoog op de ’voedselketen’ hier in Afrika. Passerende auto’s houden totaal geen rekening met ons en verwachten dat wij net als de voetgangers en fietsers de berm in gaan als ze eraan komen. Ze komen op hoge snelheid aangereden terwijl ze met hun lichten seinen en hun alarmlichten aan doen. Als we dan niet aan de kant gaan, gaan ze al toeterend met hoge snelheid voorbij. Eén van hen maakt het wel erg bont door met ruim 100km per uur langs te rijden waarbij hij Mélu maar op een haar na mist. En, pittige tante als ze is, zet ze de achtervolging in terwijl ze hem in haar moedertaal de huid vol scheldt. De automobilist reageert door nog wat gas bij te geven en in een stofwolk in de verte te verdwijnen.

De weg is in goede staat, dus we kunnen lekker doorrijden. Het is wel te ver om in één dag naar Fort Portal te rijden, dus we zullen onderweg ergens een hotel moeten vinden. We besluiten om vandaag zo lang mogelijk door te rijden, nu de zon nog schijnt en de weg nog droog is. Als het dan gaat regenen, wat niet onwaarschijnlijk is midden in het regenseizoen, is het morgen niet meer zo ver. Vanaf een uur of vier kijken we om ons heen of we ergens een hotel zien, maar zoals dat gaat als er weinig toeristen komen, is er geen hotel te bekennen. De meeste dorpen bestaan slechts uit een handjevol houten huisjes en een paar gekleurde winkeltjes.

Mélu heeft tijdens haar reis al een paar keer onderdak gevonden in één van de vele kerken in Afrika, dus ook die houden we in de gaten. We parkeren bij een kerkje, maar begrijpen van omstanders al dat deze vandaag gesloten is en de koster naar de stad is vertrokken. De enige man die Engels spreekt wordt naar voren geschoven en weet te vertellen dat er in het volgende dorp, Kibanga, een aantal hotels zijn. Het zou nog ongeveer een half uur rijden zijn, wat we net zouden kunnen redden voordat het donker wordt. We vervolgen onze weg en komen inderdaad niet lang daarna in Kibanga, een dorp met net iets meer huisjes, een school, wat winkeltjes en maar liefst drie hotels.

We kiezen het hotel met het mooiste uithangbord en de beste naam: het Hilton Hotel. Maar zoals rolex in Oeganda iets heel anders betekent dan in Europa, is dat ook zo met het Hilton in Kibanga. De receptioniste, een gezette Oegandese dame op teenslippers met een afgeknipte spijkerbroek en een niets verhullend topje toont ons de nog beschikbare kamers. We lopen door de bar waar de muziek zo hard staat dat ik onze gids al lang niet meer versta. Er zitten zeker zes bijzonder dronken mannen naast elkaar naar elkaar te schreeuwen. De kamers zijn eenvoudig met daarin een bed, een plastic stoel en teenslippers, een blauwe linkerslipper en een rode rechterslipper. ’Leenslippers’ waarmee je naar de gemeenschappelijke badkamer en het toilet kan gaan. Terwijl ze ons de prijzen van de kamers vertelt, krijgen Mélu en ik sterk het idee dat de kamers in dit Hilton ook per uur worden verhuurd. We bedanken vriendelijk en rijden naar het naastgelegen Palace hotel.

Het ziet er schoon uit, er komt water uit de douche en ze hebben koude cola. En afgezien van een televisie in de hoek die de laatste aflevering van een Zuid-Amerikaanse soap toont, is het met het geluid ook wel goed gesteld. We onderhandelen over de prijs en worden het eens over een éénpersoonskamer met een grote twijfelaar waar Peter en ik kunnen slapen. Onze motoren mogen op de binnenplaats staan. De motorpakken, de helmen en de laarzen stinken zo mogelijk nog erger dan vanmorgen nu de zon alles de hele dag lekker heeft verwarmd. We hangen het zo goed mogelijk te luchten en eten het enige gerecht op de kaart: kip met friet. Prima!

De volgende dag is het nog maar een kort maar prachtig stukje naar Fort Portal, waar we al rond lunchtijd zijn. We zetten ons tentje op bij YES Hostel en beginnen aan de grote schoonmaak. We halen de helmen uit elkaar en leggen het stoffen binnenwerk in een sopje. Dat zal straks weer heerlijk fris ruiken. Als we ook de ergste modder van de tent hebben gespoeld, bestellen we in de keuken een rolex. Deze is lang niet zo lekker als de snack die we op straat aten, dus de jonge kok had niet alleen een goed idee, maar ook een goed recept!

In de dagen die volgen laten we de motorlaarzen luchten, boenen we net zo lang op de motorpakken totdat deze weer wat witter zijn, wassen we al onze kleren, eten we heerlijk bruin brood en Hollandse speculaas en luisteren we naar de geweldige verhalen van Mélu over haar solo-reizen naar Japan en Iran en haar expeditie per kano in Zuid-Argentinië. Ze is niet alleen een heel bijzonder persoon, maar ook zeker de meest avontuurlijke vrouw die we ooit hebben ontmoet! Na drie dagen pakt Mélu haar spullen weer op haar Triumph om verder naar het zuiden van Oeganda te trekken. Wij laten ons tentje nog even staan, genieten van het uitzicht en eten nog maar een rolex.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot en met Fort Portal: 16.581km (10.303 miles)

Vorige bericht “Motorsafari in Oeganda“- Volgende bericht “Groenganda“