Rondje Kenia

Op dinsdagochtend pakken we dan toch ons tentje in. We gaan de stad uit en het land in om wat van Kenia te zien. Eerst maar eens naar Mount Kenia, vanaf daar zien we wel verder. We zeggen Chris van Jungle Junction en Pim gedag en stappen aan het eind van de ochtend op. Ondanks dat we ruim na de ochtendspits zijn vertrokken, staat het muurvast in het centrum en kost het ons ruim een uur om Nairobi uit de komen. Als we de stad achter ons hebben gelaten, rijden we via een drukke provinciale weg richting het noorden. Een prachtige route die slingert door groene heuvels, theeplantages en zelfs rijstvelden.

Aan het begin van de middag staan we voor het hoge elektrische hek van Castle Forest, een klein natuurpark op de hellingen van Mount Kenya waar olifanten, luipaarden en antilopen voorkomen. Chris had ons aangeraden om daar bij Castle Forest Lodge te kamperen. Een vrolijke bewaker laat ons onze namen opschrijven in een groot boek, waarna hij het hek voor ons opendoet. We rijden het bospad in, steeds verder omhoog en dieper de jungle. Peter rijdt opvallend langzaam en doet zijn best de eerste olifant te spotten.

Na een paar kilometer zien we een bordje ’Campsite’ en rijden we een groene weide op waar koeien, geiten en paarden staan te grazen. Op het hoogste punt staat een prachtig uit landhuis met een veranda die uitzicht geeft over het bos en de vlakte daarachter. Het huis werd ooit gebouwd door Engelsen die het gebruiken tijdens de jacht. Een prachtige plek die doet denken aan berghutten hoog in de Alpen. We worden ontvangen door Anthony en drie enorme honden. Hij wijst waar we ons tentje kunnen opzetten en waarschuwt dat we ’s nachts niet zomaar kunnen rondlopen omdat de olifanten wel eens op de camping komen! Dat zou toch wat zijn, na nijlpaarden nu ook olifanten rond onze tent.

Het is laagseizoen en we zijn de enigen op het terrein. Op de grote veranda rondom het landhuis genieten we van het prachtige uitzicht en de jungle geluiden die uit het bos opstijgen. We speuren met onze verrekijker de bosrand af op zoek naar de eerste slurf of slagtanden. Helaas zien we nog geen olifanten. Wel weer genoeg nieuwe vogels: vijf prachtige Bergbijeneters naast elkaar op één tak, drie enorme Trompetneushoornvogels zwierend in de lucht van boomtop naar boomtop en tientallen kleine gele Brilwevers.

Niet alleen het landhuis en de bergweide doen denken aan de Alpen, ook aan het klimaat is te merken dat we op meer dan 2000m hoogte verblijven. Nadat de zon overdag flink warm was, koelt het aan het eind van de dag behoorlijk af. In het landhuis stookt Anthony de open haard in de knusse woonkamer flink op, waarna hij de luie stoelen nog wat dichter naar het vuur schuift. Na het eten kruipen we al vroeg onze tent in om vanuit een warme slaapzak nog wat afleveringen van Homeland te kijken…

De volgende ochtend worden we uitgeslapen wakker. Het is nog lekker fris en heel stil. Het enige dat we horen zijn de honden die rond onze tent snuffelen en wachten tot we naar buiten komen. We ruiken een houtvuurtje dat is aangestoken om het douchewater te verwarmen. Heerlijk, zo heet hebben we in tijden niet gedoucht! Na het ontbijt, als de zon schijnt en het wat warmer is, volgen we een smal, steil pad naar een waterval. Vanwege de aanwezigheid van olifanten kunnen we niet zomaar op ons eigen houtje door het bos te wandelen, maar de route naar de waterval is veilig en (meestal) olifant-vrij. Zodra de honden zien dat richting de waterval lopen, stormen ze ons voorbij het steile pad af naar beneden. Af en toe blijven ze kwispelend staan om te kijken waar wij blijven, om dan weer te verdwijnen in de dichte begroeiing om ons heen.

Zodra we het steile pad naar beneden volgen, lopen we ineens in de jungle. Varens zo groot als bomen, orchideeën, bananenbomen en lianen die van hoge bomen naar beneden hangen. En dat alles in wel 100 verschillende soorten groen, van diep donker groen tot fel groen dat bijna licht geeft. Het is prachtig! We volgen de honden, die de weg duidelijk beter kennen dan wij, tot aan het water. De waterval klettert vanaf een paar meter met donderend kabaal naar beneden en hult het smalle dal in een natte waas. Echt heel mooi.
Nieuwsgierig naar de rest van het bos, maken we onder begeleiding van een gids -Patrick- een natuurwandeling. Zodra we het kampeerveld hebben verlaten, staan we direct in een dichtbegroeid bos. We volgen Patrick door een drassig veld naar een klein riviertje waar de olifanten vaak drinken en wassen. Hij baant zich een weg door de struiken door met zijn kapmes (’panga’) een pad te hakken door het gebladerte. We zijn nog geen vijf minuten onderweg als ik mijn richtinggevoel kwijt ben. Zonder gids zouden we hier hopeloos verdwalen, zelfs het ’pad’ waarover we het bos in zijn gekomen is niet meer terug te vinden. We glijden langs een steile helling naar beneden tot bij het riviertje. Geen olifanten. Wel verse drollen, dus ze waren in de buurt….

We lopen verder door het hoge struikgewas, om ons heen speurend naar flapperende oren en een grijze slurf. Dat zou toch moeten opvallen tussen al dat groen. Patrick weet veel van bomen, laat ons stukjes hout ruiken, wijst welke vruchten de apen eten en welke takken de olifanten graag losrukken. Het bladerdak van het bos is prachtig, met kronkelende takken die bedekt zijn met een dikke laag mos. Om ons heen zoemen tientallen vliegen en muggen. Onze kleding ziet zwart van de horzels, die gelukkig net niet door de dikke stof heen kunnen prikken. Patrick wijst ons op verschillende smalle wildpaadjes die door de olifanten worden gebruikt, gebroken takken, losgewroete grond, nog meer drollen en een boom die wordt gebruikt als ’love-tree’ om lekker tegen aan te schuren. Maar helaas geen olifanten.

We blijven uiteindelijk een aantal dagen bij Castle Forest Lodge. We genieten van het warme bergzonnetje, maar even zo veel van de koele nachten. We eten heerlijke Thaise curry met cashewnoten (fijn hoor wat afwisseling) en schuiven een aantal keer aan bij Anthony voor een drie-gangen menu. We lezen wat, kijken het hele seizoen van Homeland en turen met onze verrekijker de bomen af op zoek naar vogels. Chris had gelijk, wat een geweldige plek. Na Roberts Camp bij Lake Baringo staat Castle Forest Lodge nu met stip in onze top drie van favoriete plekken!

Op de laatste avond, als we net willen gaan eten, komt Anthony vanaf het landhuis naar ons tentje gerend. Olifanten! Naast het zwembad, onderaan de heuvel staan olifanten. Wel acht! Met de verrekijker en onze camera rennen we achter Anthony aan tot bovenaan de heuvel. Ook het personeel uit de keuken en de bewakers zijn er op af gekomen. Ze zien de olifanten niet iedere dag, zeker geen acht bij elkaar. Het is een prachtig gezicht. De grote beesten staan rustig bij elkaar te wapperen met hun oren en hun kleine staartje. Ze wroeten wat planten los om de wortels daarvan op te eten. Hun lange slurf slingert heen en weer en blaast af en toe wat zand op hun rug. Ze maken zachte geluidjes naar elkaar en wiegen wat van het ene been op het andere. We blijven naar ze kijken tot het donker is en we echt niets meer zien. Wauw!

De ochtend houdt de grootste hond de wacht bij onze tent terwijl wij de spullen inpakken. Als we op stappen, drukt hij zijn grote kop tegen ons bovenbeen. We aaien hem allebei flink over z’n kop en dan stapt hij achteruit. We kunnen gaan. Het pad naar de uitgang van het park is glibberig door de regen die ’s nachts is gevallen, maar goed te rijden met onze noppenbanden. Dezelfde vriendelijke bewaker staat weer bij de poort. Hij komt nog even een praatje maken om te horen of we ook olifanten hebben gezien. “Acht? Dat is echt veel!”. Wat een geluk!

We rijden langs de theeplantages op de hellingen van Mount Kenya verder richting Nanyuki naar een camping bij de Bantu Lodge. Ook hier zien we weer mooie beesten; Bavianen, Franjeapen met prachtige lange witte pluizige staarten, Boomklipdassen  die ’s avonds op hoge toon schreeuwen en een paar prachtige vogels. De volgende dag rijden we door naar de Thompson watervallen. Vanuit Nanyuki volgen we de C76 naar het westen, naar de watervallen in Nyahururu. We rijden langs Ol Pejeta Conservancy, één van de vele private wildreservaten. Een bezoek aan het park op de motor is niet mogelijk en een overnachting (van $300) valt net buiten ons budget, maar een ritje langs het hek van park is ook heel mooi. Kilometers lang rijden we over een gravelweg langs het park terwijl we aan de andere kant van het hek giraffes, antilopen en zelfs een neushoorn met een jong zien. Hele mooi. Aan onze kant van het hek loopt ook genoeg ’wild’, zebra’s en kleine gazelles. We slingeren door de Afrikaanse savanne verder, langs kleine dorpjes, uitgestrekte acaciabossen en nog meer theeplantages.

Aan het eind van de middag komen we aan bij de luxe Thompson Falls Lodge. Een plek waar we in 2007 al eens waren, maar een bezoek aan de watervallen zat er toen niet in. Dit keer klauteren we de volgende ochtend met nog vier andere toeristen het dal in naar de voet van de waterpartij. Een steile klim over een lange trap met hoge stenen treden. Een trap die iedere ochtend wordt gebruikt door de beste Keniaanse marathonatleten. In alle vroegte, als de zon nog niet zo warm is, rennen ze de trap vier keer op en af voordat ze hun dagelijkse rondje door de omgeving rennen. Een super zware training, zeker als je bedenkt dat ze dat doen op 2.400m hoogte. Geen wonder dat ze dit jaar als 1, 2 en 3 eindigden in de marathon van Londen.

De ’gids’ die ons meeneemt naar de watervallen is eigenlijk de bewaker van de lodge. Maar hij weet veel over de omgeving, de rivier, de waterval en de naamgever Mr. Thompson (ook van die gazelle). In zijn overall staat hij met zijn wapenstok te zwaaien terwijl hij zijn verhaal aan ons verteld. We volgen hem tot vlakbij het water en laten ons nat regenen door de nevel die er vanaf komt. Terwijl we wat foto’s maken komt één van de toeristen naar Peter toe. Hij fluistert dat hij zijn vriendin ten huwelijk wil vragen en vraagt of Peter dat kan filmen. Terwijl Peter met een vaste hand de camera op het paar richt, gaat de man op zijn knieën om een ring voor haar in de lucht te houden. De dame in kwestie slaat haar handen voor haar mond, begint te huilen en roept hard “JAAA”. Romantisch hoor. Peter zou later zeggen dat hij eigenlijk ook van plan was mij daar bij de waterval ten huwelijk te vragen, maar dat het wel een beetje afgezaagd was om dat nu nog te doen (jaja….:))

Die middag heeft de bewaker nog meer voor ons in petto. In de rivier die naar de waterval leidt leven in een poeltje 10 nijlpaarden. Als we daar aan het eind van de middag naar toe gaan kunnen we misschien net zien dat ze aan land komen om wat te grazen. Voordat het zo ver is, doen we eerst nog wat boodschappen in het dorp. We krijgen een lift van Davies en Marloes, een Keniaans-Nederlands stel uit Mombasa dat op huwelijksreis is. Zoals altijd is het leuk om te horen hoe ze elkaar hebben leren kennen, hoe Marloes in Kenia terecht is gekomen en hoe hun leven er nu uit ziet. Een kort maar gezellig tochtje naar de supermarkt! Als we naar Mombasa gaan, komen we zeker een bakkie koffie drinken.

Met de boodschappen op zak genieten we op de camping in het zonnetje van een lunch als de telefoon gaat. Aan de andere kant van de lijn klinkt Ross die vraagt waar we zijn. “Jullie waren toch  bij die watervallen?” Nog geen vijf minuten later horen we vanaf de parkeerplaats het ronkende geluid van twee BMW-motoren en zien we Ross met nog een andere motorrijder het parkeerterrein op rijden. Ross reist samen met Irish, die vanuit Cork in Ierland op weg is naar Kaapstad (blog). Ze hebben elkaar in Addis Abeba bij Wim’s Holland House ontmoet en zijn samen via Lake Turkana naar Kenia gereden. Het is een leuk en onverwacht weerzien Ross en een leuke ontmoeting met Irish.

Ze blijven die nacht bij ons op de camping staan om de volgende dag verder te rijden naar Nairobi. Terwijl wij een bezoek aan de nijlpaarden-vijver brengen, installeren zij zich op de camping. Als we terug lopen naar de tent, komt Ross ons tegemoet rijden op zijn eenwieler. Steeds weer een bijzonder gezicht, niet in de laatste plaats vanwege de verbaasde gezicht van de mensen op straat. Hij trekt hiermee nog meer aandacht dan met zijn grote BMW F800GS. Hij balanceert op het wiel en maakt meteen nieuwe vrienden, die allemaal graag een poging wagen.

Na een goede burger, wat koude biertjes en een gezellig avond met Ross en Irish besluiten we de volgende dag met hen terug te rijden naar Nairobi. Al met al was het daarmee maar een klein rondje door Kenia, maar wel een prachtig rondje. De rest bewaren we wel voor een volgende keer.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot en met Thompson Falls: 14.381km

PS: Speciaal voor Celine en andere liefhebbers, een aanvulling op onze eerdere lijst met vogels: Olive Thrush, Little Bee-eater, White-eyed Slaty Flycatcher, Cinnamon chested Bee Eater, Black-and-white Mannikin, Tacazze Sunbird, Hadada Ibis, Common Stonechat, Pin-tailed Whydah, African Pied Wagtail, Spectacled Weaver, African Crowned Eagle, African Hill-Babbler, Grassland Pipit, Baglafecht Weaver, White-bellied Tit, Yellow-rumped Tinkerbird, Hartlaub’s Turaco, Mouse-coloured Penduline-Tit, Violet-backed Starling, Eastern Double-collared Sunbird, African Green Pigeon, Grey Crowned Crane, Golden-winged Sunbird, Rufous Sparrow en de Osprey!

Vorige bericht “Bruin brood met oude kaas” – Volgende bericht “Hotel California“