Vogels spotten rond de evenaar

Aan het eind van de middag komen we aan bij Robert’s Camp, een prachtige camping aan Lake Baringo. Tijdens de groepsreis die Peter en ik in 2007 maakten naar Kenia en Tanzania (toen nog niet als koppel), waren we ook bij Robert’s Camp. We hadden daar allebei goede herinneringen aan: nijlpaarden op de camping, krokodillenogen in de waterkant die oplichten in het schijnsel van je zaklamp, een boottocht over het meer en een natuurwandeling onder leiding van Cliff. Daar wilden we nog wel eens naar terug, maar nu als “setje”.

Een herkenbaar bord wijst ons naar de ingang van de camping en als we bij de receptie staan herkennen we het restaurant “The Thirsty Goat”. Maar dat is dan ook het enige dat nog hetzelfde is, want de hele camping zoals wij ons die herinneren staat onder water! Het Baringomeer is begin 2013 in rap tempo met maar liefst vijf meter gestegen. Een enorme hoeveelheid water als je bedenkt dat het meer 22km lang en 11km breed is. Het voormalige kampeerveld, de toiletgebouwen en verschillende vakantiehuisjes zijn verdwenen onder het water. Op sommige plekken steken delen van muren of daken boven het water uit, het is een triest gezicht. Maar ondanks de tegenslag is Robert’s Camp nog gewoon open. Het restaurant is verhoogd, er is een nieuw toiletgebouw neergezet en de voormalige parkeerplaats van de naastgelegen Lake Baringo Club (die wel moest sluiten) is omgetoverd tot een prachtig kampeerterrein. Wij kunnen dus gewoon ons tentje opzetten.

Na de ontberingen in Ethiopië en tijdens de Turkana Route voelt het alsof we zijn aangekomen in een luxe resort. Er komt een dikke straal water uit de douche, er hangt toiletpapier in het schone toilet, in de koelkast van “The Thirsty Goat” staan drie verschillende soorten koude biertjes en ze hebben zelfs een menukaart vol met allerlei heerlijke gerechten! Met een glimlach op ons gezicht schuiven we samen met Pim aan voor een koude Tusker en een ’Spitting Cobra’ pizza. Zo, hier gaan we voorlopig niet meer weg!

Afgezien van het gestegen waterpeil, is er verder niet zo veel veranderd. Het is nog steeds een prachtige plek! Niet in de laatste plaats vanwege de vogels! Rondom Lake Baringo komen maar liefst 400 verschillende vogels voor, waarvan er 173 zijn gezien bij Robert’s Camp. Een paradijs voor ornithologen en dus ook voor Peter! Met de verrekijker in de hand zit hij zich te vergapen aan de prachtige vogels. En het werkt verslavend, want al snel zitten ook Pim en ik naast hem te spotten. Vanaf onze luie stoel zien we ijsvogels keer op keer een duik nemen in het water om er met een visje weer uit te komen. In de struiken zoemen kleine Feeënhoningzuigers van bloem tot bloem, terwijl de zon hun kleuren laat schitteren. In de waterkant staat een Hamerkop te zoeken naar een visje, terwijl de Mangrovereiger naast hem net de vangst van de dag naar binnen werkt. Tijdens ons ontbijt komen brutale Tok-vogels (Hornbills, zoals Zazu in de Lion King) ons het brood van het bord eten, terwijl we in de verte de Afrikaanse Zeearenden naar elkaar horen roepen. Als je nog geen ’spotter’ was, wordt je het hier zeker!

Tussen al het getsjilp van de vogels horen we af en toe een luid en zwaar “MWOEHAHAHAHA”. Nijlpaarden! In het water voor het restaurant ligt een groepje nijlpaarden. Ze laten alleen hun rug en grote hoofd zien en flapperen met hun oren. Af en toe verdwijnen ze helemaal onder water om een paar minuten later weer snuivend boven te komen. Overdag blijven ze in het water, maar als de zon onder is en het donker begint te worden komen ze de kant op om gedurende de nacht te grazen. En dat doen ze op de camping, voor onze tent! Na wat geplons, stappen in de modder en geritsel van struiken, horen we ze naast onze tent gras eten. Het klinkt net als een koe. Vanuit de tent zien we ze steeds dichterbij komen, ze zouden bijna over de scheerlijnen struikelen! We zitten rechtop in ons bed te kijken hoe de nijlpaarden, soms wel vier tegelijk, rondom onze tent scharrelen. Iedere nacht opnieuw, fantastisch!

We moeten alleen wel oppassen als we in het donker naar het toilet gaan, want nijlpaarden zijn bijzonder gevaarlijk. Ze doden jaarlijks zelfs meer mensen dan leeuwen! Ondanks hun zware lijf kunnen ze hard rennen en als je tussen het nijlpaard en het water in staat, kunnen ze je op weg naar het water in blinde paniek omver rennen. En met hun grote bek en scherpe snijtanden kunnen ze je ernstig bezeren en zelfs doden. Zolang we in onze tent blijven als ze aan het grazen zijn, gaat het prima. Het geeft in ieder geval het gevoel dat we echt in Afrika zijn! Al hadden we dat gevoel ook toen we vanaf het terras zagen hoe een krokodil een geit verslond, toen de apen onze koekjes stalen en de dame uit de keuken begon te gillen om de slang die ze op haar aanrecht vond….

Net als zeven jaar geleden, stappen we ook deze keer weer in een boot om vanaf het water de omgeving en de vogels te bekijken. En dat alles onder leiding van… Cliff, dezelfde gids als we in 2007 hadden! Hij is ornitholoog en heeft zeker geen vogelboek nodig om de vogels te herkennen, één tjilp is genoeg voor hem. Terwijl we nog naar de boot lopen, wijst hij de ene vogel na de andere aan. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een uiltje te laten antwoorden op zijn lokroep, zodat we het beestje hoog in de boom kunnen vinden.

De tocht over het water is super. Het is nog vroeg en het licht is prachtig. Cliff laat ons ook nu weer heel veel nieuwe vogels zien. We zien krokodillen die zich opwarmen in de ochtendzon, terwijl nog geen 15 meter bij hen vandaan de dames uit de dorp de was doen. Vanaf het water is goed te zien hoeveel gebouwen onder het water zijn verdwenen. Niet alleen hotels en onze camping, maar ook de lokale visfabriek, een school en verschillende huizen. Het is nog geen jaar geleden jaar dat het water zo steeg, maar het heeft al een verwoestend effect gehad op de bouwwerken. De dieren hebben zich sneller aangepast dan de inwoners van het dorp. De krokodillen verschuilen zich in de voormalige hotelkamers, de nijlpaarden waggelen over de vloer van het restaurant en de vogels hebben een nest gebouwd in de nok van de receptie.

Lake Baringo is één van de vele meren in de Grote Riftvallei. Deze vallei loopt van Syrië tot Mozambique en wordt gevormd doordat de platen van de aarde op deze breuklijn langzaam uit elkaar drijven. In de gehele vallei zijn op verschillende plekken hele diepe meren ontstaan, waarvan wij er ondertussen al een aantal hebben gezien (zoals Lake Abayo, Lake Awassa en Lake Turkana). Vanuit de boot is goed te zien dat Lake Baringo ook in de lange vallei ligt met aan beide kanten kaarsrechte kliffen. Diezelfde middag neemt Cliff ons mee voor een wandeling naar de rand van de vallei. We klauteren de klif op en hebben een prachtig uitzicht over het meer en steile wand aan de andere kant van de vallei. Onderweg zien we struisvogels, schorpioenen, slangen en weer veel vogels.

We genieten volop van een kleine vakantie bij Robert’s Camp en blijven uiteindelijk meer dan een week. We eten nog meer ’spitting cobra pizza’s’, maar genieten ook van de visschotel die Big Mama Brenda voor ons maakt. We sjokken door het dorp naar de luxe Soi Lodge om daar te zwemmen en gebruik te maken van het internet. We doen inkopen in het dorp en koken samen met Pim pasta of rijst. We halen ons Swahili op en maken praatjes met de mensen in het dorp. We nemen uitgebreid de tijd om koffie te drinken, lezen een boek, werken aan de motoren of het blog en ploffen iedere avond neer in de heerlijke stoelen van “The Thirsty Goat” voor een drankje. Top!

En zoals dat gaat als je lang op één plek blijft, ontmoeten we ook weer leuke mensen. We maken kennis met Michaela, Timm en hun vier kinderen uit Duitsland. Tijdens een rondreis door Afrika met hun jongste dochter bleven ze onverwacht lang hangen in Zuid-Afrika. Ze bouwden er een huis, starten een bedrijf, kregen nog drie kinderen en woonden er in totaal meer dan vijf jaar. Als wij ze ontmoeten zijn ze weer op weg naar Duitsland om daar een paar jaar neer te strijken. Ze reizen in een super stoere Landrover met daarachter een trailer en op de trailer een quad. Op het dak van de auto is een enorme daktent geplaatst waar ze met z’n zessen in slapen. Geweldig leuke mensen en zonder meer een enorme inspiratie: reizen hoeft dus niet te stoppen als er kinderen zijn… (Een link naar hun blog is te vinden op onze lijst “Reizigers onderweg”).

Een paar dagen nadat het Duitse gezin is vertrokken, parkeert er weer een Landrover op de camping. Twee vrienden, de Belg Steve en de Nederlander Pieter, zijn samen onderweg door -zoals ze zelf zeggen- de ’makkelijke landen van Afrika’ (zie ook “Reizigers onderweg”). Vanuit Zuid-Afrika rijden ze een rondje met de klok mee, waarbij ze nu in Kenia het meest noordelijke punt hebben bereikt. Vanaf hier rijden ze via Tanzania en Malawi weer naar Zuid-Afrika. Hippe gasten die, tot mijn lichte verbazing, fanatieke vogelaars blijken te zijn. Gewapend met een grote telelens en twee dikke vogelboeken, turen ze de omgeving af. Pas als wij in die vogelboeken kijken, zien we hoeveel geel-met-zwarte vogeltjes er eigenlijk zijn. Zelfs met het boek is het nog knap lastig om het juiste vogeltje te vinden, maar dat gepuzzel en gespeur maken het een leuke uitdaging! Ruimte voor een boek hebben we niet, maar we vinden uiteindelijk een geweldige app voor de Ipad met alle ’East African Birds’. Dit maakt het spotten nog veel leuker!

Samen met Pieter, Steve en Pim stappen Peter en ik nog een keer bij Cliff in de boot, voor nieuwe vogels, maar ook gewoon voor het geweldig uitzicht. Ik zou dit iedere dag wel kunnen doen, fantastisch! Onderweg koopt Cliff vis bij een lokale visser om aan de Afrikaanse Zeearend te ’voeren’. Met een stukje hout in de vis, blijft de vis drijven als hij die in het water gooit. Cliff roept de arend, die vanaf grote afstand komt aanvliegen en de vis uit het water pakt met zijn grote klauwen. Op de boot klinkt het geklik van alle camera’s. Met de telelens legt Steve de arend prachtig vast.

Na 10 dagen houden we het voor gezien en pakken we onze spullen weer in. Hoewel ik nog wel een maand rond Lake Baringo had kunnen verblijven, is het tijd om verder te trekken en de rest van Kenia te gaan bekijken. Ook de manager lijkt het nu wel genoeg te vinden: “Are you leaving? Finally!”, zegt hij met een glimlach op zijn gezicht.

Samen met Pim rijden we verder naar het zuiden, via Lake Nakuru richting Lake Naivasha. Halverwege zien we ineens een groot geel bord langs de kant van de weg: “You are now approaching the equator”. De evenaar! Dat is toch ook wat. Daar rijden we dan, op onze eigen motoren, van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond. Tof zeg!! We stoppen en parkeren onze brommers op de evenaar om deze mijlpaal vast te leggen voor het nageslacht.

Bij Lake Naivasha zetten we ons tentje op bij Carnelly’s, tussen de daktent van Pim aan de ene kant en de daktent van Pieter en Steve aan de andere kant. Het is een prachtige camping aan de rand van het meer, waar opnieuw veel vogels te vinden zijn. Als we een klein rondje over de camping lopen, zien we een Afrikaanse zwarte kuifarend, pelikanen, Afrikaanse Zeearenden, Afrikaanse maraboes, een Afrikaanse reuzenijsvogel en schattig kleine Dwergpapegaaien (die in het Engels veel leuker ’lovebirds’ heten). Hoog in de bomen springen Franjeapen van de ene tak naar de andere tak, hun lange zwart-witte staart zwierend achter hen aan. 
De volgende dag stappen we niet op de motor maar op de fiets! We gaan naar Hell’s Gate National Park, één van de weinige natuurparken in Kenia waar je lopend of fietsend doorheen kunt. Samen met Pim trappen Peter en ik ons een weg over de heuvels omhoog naar de ingang van het park. Onze conditie is er niet echt op vooruit gegaan na vier maanden op de motor zitten, dus we staan allebei te hijgen als een postpaard als we ons kaartje kopen. En dan moet onze fietstocht door het park nog beginnen, dat belooft wat.

Maar eenmaal in het park is klaar met de heuvels en rijden we over een grote open vlakte (vals plat) naar beneden. Er staat een lekker zonnetje en een klein beetje wind, prima fiets weer! Vanaf het zadel van onze fiets zien we allerlei wilde dieren: zebra’s, buffels, giraffes, antilopen, wrattenzwijnen. Echt geweldig! En toch ook best een beetje spannend, omdat er een kans bestaat dat we ook leeuwen en olifanten tegenkomen. We fietsen langzaam door het park, stoppen vaak voor foto’s of om gewoon met de verrekijker naar de dieren te kijken.

Aan het begin van de middag parkeren we onze fietsen, klimmen we de gorge aan de andere kant van het park in en volgen we een lokale jongen die zich heeft opgeworpen als gids. Het water heeft de kanten van de gorge prachtig uitgesleten en mooie ronde lijnen achtergelaten. Overal in de gorge staan waarschuwingen voor ’Flash Floods’, een vloedgolf die ineens door de nu nog droge gorge kan stromen als het regent. Op verschillende plekken zijn ook nooduitgangen gebouwd, waarbij je langs een touwladder de gorge uit kan klimmen. Op zich besteden we er niet zo veel aandacht aan, totdat we het in de verte horen rommelen en het ineens hard begint te regenen. We volgen onze ’gids’ naar de eerste nooduitgang en schuilen onder het dak van een souvenir kraampje. Als het iets minder hard regent, lopen boven de gorge langs terug naar onze fiets. Als we terug naar huis fietsen begint het weer hard te regenen. Als verzopen katjes en met een beetje zadelpijn komen we aan het eind van de middag terug op de camping om daar met een lange broek, een dikke trui en sokken met Pieter, Steve en Pim te eten en te proosten op een mooie dag.
Morgen verder, naar Nairobi.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Gereden afstand tot het met Lake Naivasha:  13.798km (8,576 miles)

PS: Voor de liefhebbers een lijst met de vogels die we tot en met Laka Naivasha hebben gezien: African Darter, Common Squacco Heron, Striated Heron, Great Egret, Goliath Heron, Purple Heron, Intermediate Egret, Hamerkop, Yellow-billed Stork, Marabou Stork, Sacred Ibis, Hadada Ibis, Greater Flamingo, Egyptian Goose, Black Kite, African Fish Eagle, Osprey, Long-crested Eagle, Black Crake, African Jacana, Common Sandpiper, Gull-billed Tern, White-winged Tern, African Mourning Dove, Brown Parrot, Fischer’s Lovebird, White-bellied Go-away-bird, White-browed Coucal, African Scops-Owl, Verreaux’s Eagle-Owl, Pearl-spotted Owlet, Speckled Mousebird, Pied Kingfisher, Giant Kingfisher, Woodland Kingfisher, Malachite Kingfisher, Blue-cheeked Bee-eater, Northern Carmine Bee-eater, Lilac-breasted Roller, Green Wood-hoopoe, Red-billed Hornbill, Jackson’s Hornbill, Hemprich’s Hornbill, Cardinal Woodpecker, Banded Martin, Yellow Wagtail, Common Bulbul, Spotted Morning-Thrush, Lead-coloured Flycatcher, African Paradise-flycatcher, Mouse-coloured Penduline-Tit, Hunter’s Sunbird, Beautiful Sunbird, Brubru, Fork-tailed Drongo, White-headed Buffalo-Weaver, White-billed Buffalo-Weaver, White-browed Sparrow-Weaver, Black-headed Weaver, Northern Masked Weaver, Black-headed Weaver, Golden-backed Weaver, African Black-headed Oriole, Long-tailed Cormorant, Great Cormorant, Greater Flamingo, Pink-backed Pelican, Red-winged Starling, Bristle-crowned Starling, Rüppell’s Long-tailed Starling, Greater Blue-eared Starling, Superb Starling, Parrot-billed Sparrow, Rufous Chatterer, Northern White-crowned Shrike, White-fronted Bee-eater, Augur Buzzard, Verreaux’s Eagle, Lammergeier, Eurasian Hoopoe, Common Ostrich, Trumpeter Hornbill, Vulturine Guineafowl, Red-cheeked Cordon-bleu, African Firefinch en de Tropical Boubou!

Vorige bericht “Turkana Route III – 1.000 km offroad” – Volgende bericht “Bruin brood met oude kaas“