Piranha vissen in Bolivia

Piranhas vissen in BoliviaTerwijl wij de laatste voorbereidingen treffen, schuift onze gastvrouw de toegangspoort open. Helm op, handschoenen aan, zonnebril erbij, we zijn klaar voor vertrek. We starten de motoren, zwaaien gedag en mengen ons in het drukke verkeer van Santa Cruz de la Sierra. Na een rustdag in de stad hebben we zin om weer te rijden. We openen het gas en zetten koers naar het noorden van Bolivia, naar het Amazoneregenwoud.

De laatste weken reden we vanaf de hoge toppen van de Andes steeds verder naar beneden. Ook vanuit Santa Cruz blijven we dalen tot we na een paar uur het Boliviaanse laagland bereiken. Vanaf één van de laatste heuvels hebben we een weids uitzicht. Tot aan de horizon is alles groen! Geen gebouwen, geen elektriciteitsmasten of telefoonpalen, maar enkel bos en de weg die daar als een grijze streep doorheen snijdt.

Piranhas vissen in BoliviaDe hoofdweg naar het noorden is geasfalteerd en aangelegd op een dijkje. En dat laatste is maar goed ook, want het heeft de afgelopen weken veel geregend en is overal heel nat. Slootjes zijn buiten hun oevers getreden en delen van het bos staan onder water. De zijwegen die niet zijn geasfalteerd, zijn veranderd in modderige paden met diepe sporen van auto’s die al door de blubber reden. In het regenseizoen zijn grote delen van de Boliviaanse jungle langere tijd van de buitenwereld afgesloten en alleen bereikbaar per boot of vliegtuig. Het regenseizoen loopt nu op zijn eind en we hebben gehoord dat alle wegen inmiddels weer open zijn. Als het de komende dagen droog blijft, zouden we met een omweg via het oerwoud naar de hoofdstad La Paz kunnen rijden. We zullen zien.

Hoe verder we vanuit de Andes daalden, hoe warmer het ook werd. Nu we bijna op het laagste punt zijn, is het tropisch warm en heel vochtig. Mijn motorpak plakt aan mijn lijf en mijn voeten zijn nat van het zweet in de dikke leren laarzen. Hoewel wij last hebben van de hitte, blijkt het een geweldig klimaat voor insecten. Onze helmen zijn binnen een uur na vertrek vies van alle muggen en vliegen die erop plakken. Piranhas vissen in BoliviaAls we stoppen klinkt overal gezoem en worden we begroet door vreemde vliegers met grote ogen en nog grotere angels. Toch maken we ons over die insecten nog de minste zorgen want we komen onderweg nog veel vreemdere wezens tegen. Eerst stuiten we op een platgereden krokodil en even later op een aangereden slang van bijna drie meter! Dat is wel even wat anders dan de platgereden konijntjes thuis! Iedere volgende sanitaire stop kijk ik met iets meer argwaan naar de overgelopen slootjes.

We komen langs verschillende ’estancias’, grote boerenbedrijven met enorme kuddes koeien. Bij de kudde zijn altijd wel ’gauchos’ te vinden, Zuid-Amerikaanse cowboys die vanaf hun paard het vee in de gaten houden. Hoed op het hoofd, lasso aan hun zadel en een hond in de buurt die ze helpt de koeien op te drijven. De hoofdweg wordt door hen gebruikt om de kudde naar droger grasland te brengen. De koeien nemen de hele weg in beslag. We blijven er expres een poosje achter rijden, want de samenwerking tussen man, paard en hond is geweldig om te zien.

Piranha vissen in BoliviaVeel estancias werden gebouwd door Spaanse kolonisten en daarna van generatie op generatie binnen de familie gehouden. De Spaanse invloeden zijn duidelijk te zien in de stijl van de oude landhuizen. De mensen die we hier tegenkomen zien er ook Zuid-Europees uit. Hun gelaatstrekken zijn duidelijk anders dan de karakteristieke gezichten van veel mensen die we zagen in de Andes. De graslanden en akkers rondom de estancias worden afgewisseld met stukken dichte jungle: tientallen soorten bomen, planten en struiken en metershoog gras. Alles lijkt uit de grond omhoog te schieten. Het is niet moeilijk om voor te stellen dat de jungle alles zou overwoekeren als de koeien het land niet zouden begrazen.

De eerste dag rijden we vanuit Santa Cruz iets meer dan 300 kilometer tot Ascencion de Guarayos, een voormalige Jezuïtische missiepost in de jungle. Het dorp ligt precies tussen Santa Cruz en Trinidad en is zo een goede plek om te overnachten. De volgende dag zitten we alweer vroeg op de motoren, want het is nog een flink stuk rijden. We zien nauwelijks ander verkeer. Pas aan het eind van de dag wordt het weer wat drukker, eerst meer auto’s, maar dan ook brommers. Dat laatste is meestal het teken dat we in de buurt zijn van een grotere plaats. En dat klopt, want we zijn bijna in Trinidad. Piranhas vissen in BoliviaEveneens gesticht als een Jezuïtische missiepost in de jungle is Trinidad uitgegroeid tot de grootste stad in de regio. Het is een belangrijk kruispunt en het startpunt voor expedities naar het Amazonegebied. Wij willen ook vanaf hier een bezoek aan de jungle brengen.

We parkeren voor de deur van een klein hostel. De eigenaresse is een pittige 70-jarige dame, die me doet denken aan mijn oma. Ze is duidelijk de baas en houdt iedereen goed in de gaten, een echte Zuid-Amerikaanse ’doña’. Ze geeft ons een kamer aan het eind van de gang en spreken af dat we onze spullen en de motoren mogen achterlaten als wij de komende dagen de jungle in trekken. Erg fijn! Bij een klein reisbureau in het centrum van Trinidad boeken we een vierdaagse boottocht. We willen niet alleen het leven in het oerwoud van dichtbij meemaken, maar ook op zoek naar de roze zoetwaterdolfijnen. Het zal niet makkelijk worden, want ze worden met uitsterven bedreigd, maar hier in Bolivia zouden er nog een aantal voorkomen.

Na een dagje luieren in het hostel, zijn we de volgende ochtend terug bij het reisbureau. Piranhas vissen in BoliviaDit keer met een kleine tas met kleren, opgeladen camerabatterijen en genoeg muggenspray voor een heel dorp. De manager stelt ons voor aan Pedro, onze gids voor de komende dagen. Het is een grote man met een vriendelijk gezicht en een ferme handdruk. Op weg naar de haven, vertelt hij ons in gebrekkig Engels over Trinidad en zijn werk als gids. Hij is zichtbaar opgelucht als we hem laten weten dat we Spaans hebben geleerd en schakelt direct over naar rap Spaans. Oei, dat gaat meteen wel heel snel. We begrijpen flarden van zijn verhaal en knikken vriendelijk als het ons toch een beetje gaat duizelen. Het zal goed zijn om de komende dagen ons Spaans weer een beetje te oefenen.

Eenmaal aangekomen in het haventje, laden we de spullen over op een bootje. Het is een lange houten boot zonder kajuit, met over de volle lengte een dak en smalle banken langs de zijkant. Er gaan veel spullen mee: een buitenboordmotor, jerrycans met benzine, grote gasflessen, een kookstel, een generator, matrassen, muskietennetten, flessen water en tassen vol eten. Alles wat we de komende dagen nodig hebben. Als de boot is volgeladen, lijkt Pedro nog ergens op te wachten. Piranhas vissen in BoliviaUit zijn rappe Spaanse uitleg denken we te begrijpen dat zijn vrouw nog meer eten zal brengen. Een klein brommertje stopt aan de kade. Een vriendelijk lachende mevrouw en een klein verlegen meisje stappen af. Zodra ze aan boord stappen, start Pedro de boot en beginnen we langzaam achteruit te varen. Dan blijkt dat we niet wachtten op het eten, maar op de kok! Zijn vrouw en dochter zullen de komende dagen met ons meereizen. We hadden geen gezinsuitje verwacht, maar kunnen de lol er wel van inzien. De kans is bovendien groot dat zijn vrouw veel beter kan koken, dus dit kan alleen maar goed zijn.

Dan gaan we op pad, Pedro met zijn gezin achterin de boot en wij voorin. De rivier leidt met een scherpe bocht weg bij het haventje. Zodra we de bocht om zijn, varen we meteen midden in het oerwoud! De geluiden van de bedrijvigheid in de haven hebben plaats gemaakt voor het gebrom van de motor, het water dat opspat en het monotone gezoem van het oerwoud. Piranhas vissen in BoliviaWe zien veel vogels, vooral ijsvogels en verschillende soorten reigers. En dan, niet zo ver van de boot, komt ineens een roze rugvin boven water: een rivierdolfijn! De prachtige roze dolfijn met zijn lange spitse snuit blijft een poosje rondhangen en vertrekt dan weer net zo plots als hij tevoorschijn was gekomen. Wat tof, we hadden niet gedacht zo snel al een dolfijn te zien!

We varen verder en slingeren door het oerwoud. Na een flinke tijd varen zijn we hemelsbreed waarschijnlijk helemaal niet zo ver van Trinidad, maar het voelt als midden in de jungle. Het bos is aan weerszijden van de rivier dichtbegroeid. Op de meeste plekken kun je alleen maar op de kant komen als je eerst heel veel takken en struiken zou wegkappen. In al dat groen is het soms moeilijk om de vogels en dieren te herkennen, maar Pedro heeft een getraind oog en wijst ons steeds in de goede richting. We zien grote gele papegaaien, aalscholvers, ijsvogels, schildpadden en verschillende soorten apen.

Piranhas vissen in BoliviaAan het eind van de dag zien we in de verte een open plek in het bos. Er staat een eenvoudig huis met daar omheen wat varkens en kippen. Pedro stuurt behendig naar de aanlegsteiger en zwaait naar de vrouwen en kinderen die op de kant staan. Hier blijven we vannacht slapen. We worden naar een slaapkamer aan de voorkant van het huis gebracht. Het is niet veel, maar heeft alles wat we nodig hebben: een bed en een badkamer met een toilet en een douche. Nadat we allebei een snelle douche hebben genomen, is het buiten aardedonker. We krijgen heerlijke soep geserveerd voor ons diner en gaan daarna, ook al is het waarschijnlijk nog heel vroeg, toch naar bed. Het was een lange, warme dag. Met het monotone gezoem van het oerwoud op de achtergrond vallen we snel in slaap.

Als de volgende ochtend de zon zich weer laat zien, begint ook het leven op de boerderij. Wij kleden ons aan, gaan naar buiten en kijken uit over de rivier. Het water is spiegelglad tot er ineens twee dolfijnen aan de oppervlakte verschijnen die grote kringen op het water maken. Ze laten zich even zien, verdwijnen weer onderwater en komen dan een paar meter verder weer boven. Zo zien we ze wel een half uur jagen voor hun ontbijt. Gaaf hoor!Piranhas vissen in Bolivia

Ons gastgezin staat op de kade te zwaaien als we wegvaren. We varen terug in de richting van het haventje, waar we nog twee Franse toeristen zullen ophalen. Eenmaal daar aangekomen staan er geen twee, maar vier mensen op ons te wachten: het Franse stel en ook nog twee lokale jongens. Het blijken de zoons van Pedro te zijn. Het is zaterdag, dus ze zijn vrij en ze gaan met ons mee om te vissen. Het gezin is compleet en de kleine boot gezellig vol. De kleine motor heeft er flink moeite mee en door de sterke stroming lijkt het soms alsof we stil staan.

Er is niet genoeg eten aan boord om alle hongerige monden te vullen, dus we moeten onze lunch bij elkaar vissen. Pedro legt de grote boot vast aan een laaghangende boom en wij stappen over in een kleine houten kano die achter de boot hangt. De buitenboordmotor wordt overgezet, waarna hij de kleine boot recht op het oerwoud af stuurt. Even denk ik dat we de verkeerde kant op gaan, maar dan blijkt dat dit wel degelijk de bedoeling is. Eén van de zoons buigt wat takken opzij, waarna we zo het ondergelopen bos in varen. Soms is het heel ondiep en voelen we takken over de onderkant van de boot schrapen, maar we kunnen blijven varen.

Piranhas vissen in BoliviaWe krijgen allemaal een hengel: een lange stok, met een dikke lijn en een enorme haak. Als aas gebruiken we een stukje vlees. We volgen de vistechniek van Pedro en zijn zoons, die af en toe met hun stok op het water slaan. Het duurt niet lang voordat we beet hebben en vangen bijna allemaal een meerval. Ze zijn niet groot, maar mogen allemaal mee. Ze liggen op de bodem van de boot te spartelen en weten iedere keer precies voor mijn voeten terecht te komen. Ik vind het maar niks en probeer met mijn voeten in de lucht mijn evenwicht te houden op de smalle houten bank. Als Pedro net op dat moment een dot gas geef, verlies ik mijn evenwicht en val ik gillend achterover, midden tussen de spartelende vissen. Jakkes.

Terug bij de grote boot maakt Alice een heerlijke lunch: rijst met salade, een pittig bonen mengsel en voor iedereen een stuk meerval. Het smaakt prima. Rozig van de lunch en het warme weer, vindt iedereen een plekje in de schaduw om even te relaxen. We zetten de zoons van Pedro weer af en varen verder stroomopwaarts. Lucia, de dochter van Pedro, is inmiddels niet meer zo verlegen en komt gezellig met ons kletsen. Ze vindt het leuk om met Peter door de verrekijker naar de apen kijken. Al schrikt ze de eerste keer wel als ze ineens zo dichtbij lijken te zijn.

Piranhas vissen in BoliviaAls we bijna op onze eindbestemming zijn, zet Pedro ons met Alice af voor een boswandeling. Er is een nauwelijks zichtbare opening in de struiken, waar een pad begint door het dichtbegroeide bos. We volgen Alice die met een groot kapmes takken weg hakt die het pad overwoekeren. De bomen in het bos zijn enorm en moeten al heel oud zijn. Alice vertelt over planten die ze in hun dagelijks leven gebruiken, laat ons verse cacao bonen proeven en toont de schedel van een krokodil. Het pad komt uit op een open veld met bananenbomen, twee houten hutten en een groentetuin. We worden vriendelijk begroet door een hondje. Het erf grenst aan de oever van de rivier en daar ligt inmiddels onze boot. Pedro staat te praten met een wat oudere meneer. We worden voorgesteld aan Don Pablo, de eigenaar van het stukje land en onze gastheer voor vannacht.

Pedro neemt ons mee naar één van de hutten. Hij is gemaakt van hout, met ramen van muggengaas en een golfplaten dak. Het blijkt ons ’bushhotel’ te zijn voor de komende twee nachten. In het hutje staan twee provisorische bedden. Op een aantal dikke boomstammen zijn planken gelegd, met daarop een matras en er Piranhas vissen in Boliviaomheen een muggennet. De matras is gemaakt van plastic zakken die zijn gevuld met stro, waarover een aantal gekleurde doeken liggen. Er is geen elektriciteit en ook geen badkamer. Voor de douche zijn we aangewezen op de rivier en voor het toilet moeten we een plekje zoeken in het bos.

Deze slaapplaats is zo mogelijk nog spartaanser dan gisteren. In eerste instantie moeten we even slikken, maar dat onrustige gevoel maakt snel plaats voor een ander gevoel. Dit hoort bij het avontuur en de jungle ervaring. Gelukkig zijn we inmiddels wel wat gewend en deze twee nachten zullen we ook wel overleven. We hebben bovendien onze katoenen lakenzak en onze opblaasbare kussens meegenomen en kunnen hier ook weer ons eigen ’huis’ van maken. Op reis hebben we wel geleerd om ons snel ergens thuis te voelen. Wat dat betreft is de uitdrukking “Home is where the heart is” inmiddels op ons van toepassing.

Piranhas vissen in BoliviaAlice is op de boot alweer bezig met het avondeten. Wij kijken ondertussen rond op het erf van Don Pablo terwijl hij ons vertelt over het leven in het oerwoud. Onze hut is zo te zien niet heel anders dan de hut van Don Pablo. Het enige verschil is misschien het fotolijstje met de vergeelde foto die aan de muur van zijn hut hangt en zijn oude radio waar een gezellig muziekje uit klinkt. Hij leeft van wat zijn boerderij hem geeft: bananen, cassave, maïs, suiker van suikerriet, kokosnoten, papaya’s en veel vis. Alleen voor koffie, thee en rijst moet hij naar het dorp. Hij heeft niet veel bezittingen en maakt veel van zijn meubels zelf. Hij ziet er ondanks zijn hoge leeftijd nog heel sterk uit en het is wel duidelijk dat hij hard moet werken. Het is ook een eenzaam leven, want hij leeft hier alleen en de buren wonen kilometers verderop. Zeker nu hij ouder wordt en meer gezondheidsproblemen heeft, is die afstand lastig. De toeristen die Pedro meeneemt zijn een welkome afleiding. Bovendien brengen die ook eten, drinken en spullen mee uit de stad. Ondanks de eenzaamheid, lijkt Don Pablo vooral heel gelukkig te zijn hier in het bos met zijn hond en zijn radio.

Het eten is klaar en wordt geserveerd in onze hut. We vragen of we niet op de boot kunnen eten, maar daar wil Alice niets van weten. Piranhas vissen in BoliviaVriendelijk maar dringend stuurt ze ons terug naar de hut. Buiten eten kan niet vanwege de muggen. We denken nog dat ze overdrijft, maar zodra het begint te schemeren horen we een aanzwellend gezoem. Steeds luider, alsof het volume van het oerwoud wat harder is gezet. Binnen een mum van tijd ziet het zwart van de muggen die voor het muggengaas vliegen. Dit hebben we nog nooit gezien! Pedro, die nog wel buiten staat, slaat met een lap tegen zijn benen en armen om de beesten weg te houden. Naar buiten om te plassen wordt nog een heel avontuur, want hier kan geen muggenspray tegenop!

En dat is niet de enige jungleverrassing. Terwijl we stilletjes zitten te eten, schrikken we op van een heel vreemd geluid. Laag en luid gebrom alsof er een vrachttrein komt langsrijden. Eerst horen we het links, daarna rechts en dan ineens heel dichtbij de hut. Inmiddels klinkt het meer als een enorm monster. Alsof tegelijk met de muggen ook de zombies zijn opgestaan. “Brulapen!” zegt Pedro, als hij onze verschrikte gezichten ziet. Verschillend groepen apen roepen naar elkaar bij het ondergaan van de zon. Het is het engste dierengeluid dat we ooit hebben gehoord!** Het is maar goed dat ze hoog in de boom zitten, want anders zou er van plassen niets meer komen!

Piranhas vissen in BoliviaNiet lang na het eten (en de onvermijdelijke sanitaire stop in het donkere bos) kruipen we ons bed in. Het is even wennen op de harde stromatras, maar na wat draaien vinden we een plekje. Het gebrul is opgehouden en het gezoem is wat zachter. Het is nacht in het oerwoud.

De volgende ochtend varen we na het ontbijt verder de rivier op. Het is een mooie tocht, met onderweg weer veel vogels en apen. We varen naar een plek waar de rivier samenstroomt met een nog veel grotere rivier. Het lijkt bijna een meer, want we kunnen de overkant niet eens zien. Het water is lichter en mengt zich op de splitsing met het donkere water van de kleinere rivier. Bijzonder om te zien en kennelijk een goede plek voor de dolfijnen om te jagen, want hier duiken ze ineens weer op. Op de weg terug gaan wij ook jagen, want we gaan piranha vissen!

Piranhas vissen in BoliviaIn de houten kano varen we via een smalle zijarm naar een meertje dat vol zou zitten met de kleine bijters. Goed stil blijven zitten dus, want dit is geen plek om onze kano te laten omslaan. Met het kapmes hakt Pedro vlees in stukken voor aan de haak. Zodra ik heb ingegooid, voel ik direct rukjes aan mijn lijn en als ik ophaal is het vlees al flink aangevreten. De eerste drie stukken vlees worden volledig van de haak gegeten, zonder dat ik een vis vang. Pedro heeft meer succes en laat ons zien hoe snel en flink we moeten aanslaan. Dat helpt, want niet lang daarna vangt Peter zijn eerste piranha. Het is een flinke, met een mooie rode kleur en een set vlijmscherpe tanden.

Als ik de techniek heb afgekeken, hengel ik ook een piranha naar boven. Ik ben nooit een hele stoere visser geweest, dus als we vissen haalt Peter altijd mijn vangst van de haak. Ik houd mijn hengel angstvallig voor me, terwijl Peter naar de vis grijpt. Dan hoor ik ineens een flinke schreeuw. Het beest heeft in zijn hand gebeten! Zijn hand is dieprood van het bloed dat er uit gutst. Owjee! Terwijl ik snel op zoek ga naar water en pleisters, houdt Peter koelbloedig zijn druppelde hand boven het water. Net als haaien komen piranha’s af op bloed, dus misschien levert het ons nog wat extra vis op voor de lunch. De piranha heeft een mooie tandafdruk achtergelaten op zijn hand. Gelukkig heeft hij niet doorgebeten!

Piranhas vissen in BoliviaOf het aan het bloed lag weten we niet, maar het volgende uur halen we de één na de andere vis binnen. Op de terugweg zijn mijn ogen steeds gericht op de bodem van de boot. Net als gisteren met de meervallen, spartelen daar nu de piranha’s. Gevaarlijk dicht bij mijn tenen, maar gelukkig gaat het allemaal goed. Terug bij de boot maakt Alicia de lunch klaar en krijgen we ieder een bord met een gebakken piranha. Zelfs op het bord zien ze er nog gevaarlijk uit. Na de eerste hap begrijpen we wel meteen waarom we zoveel moeite hebben gedaan om ze te vangen, want ze smaken bijzonder goed!

Ondanks de bijna-hap uit zijn hand kan Peter niet wachten om die middag weer te gaan vissen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik zijn enthousiasme wel deel. Pedro vindt het prima, want we moeten die avond ook weer eten. We vinden een mooie visstek in een ander meertje. Het is wel erg heet op het water. We drijven midden op de laguna, vol in de hete middagzon en er staat geen zuchtje wind. We hebben de techniek inmiddels in de vingers en vangen naar tevredenheid van Pedro flink wat vis. Als we genoeg hebben voor het avondeten, varen we terug naar ons bushhotel.

Piranhas vissen in BoliviaDaar aankomen springt Pedro zo over boord in de rivier om een beetje af te koelen. Lucia volgt niet lang daarna. Het ziet er wel lekker uit, maar ik vertrouw het toch niet helemaal. Hoe zit het nou met die piranha’s en krokodillen? Ze verzekeren me dat die gevaarlijke bijters niet in deze rivier zwemmen. Als Peter dan ook in zijn zwembroek komt aanlopen, besluit ik het er toch ook maar op te wagen. Wat een goede beslissing, want het water is heerlijk! We zwemmen wat rondjes rond de boot en halen dan onze zeep tevoorschijn om gelijk maar een ’bush-douche’ te nemen.

Pedro brengt het Franse koppel weg, terwijl wij nog een beetje luieren. Als de zon begint te zakken, horen we in de verte de eerste brulapen weer roepen. Het gezoem van de muggen begint ook weer aan te zwellen, tijd voor ons om naar binnen te gaan. Het is pas zeven uur als we op bed liggen. Op de klok nog erg vroeg, maar het voelt als bedtijd. Het is donker, de vogels zijn stil en ook het gezoem klinkt steeds zachter. We proberen nog wat te lezen, maar onze ogen vallen dicht. Toch bedtijd dus.

Piranhas vissen in BoliviaDe volgende ochtend wil Pedro nog één keer met ons gaan vissen voordat we terug gaan naar Trinidad. Dit keer niet op piranha, maar op pacu. Een grotere roofvis, die nog lekkerder zou zijn dan piranha. Zo lekker dat er in de stad grof geld voor wordt betaald. We gaan vandaag dus niet voor onze lunch vissen, maar om te kijken of we wat kunnen vangen voor op de markt. Don Pablo heeft voor de gelegenheid ook zijn buurman meegenomen. Om pacu te vangen moeten we naar een betere visplek, die nog moeilijker te bereiken is. We varen een deel van het ondergelopen bos in waar zo weinig water stroomt dat de boot meerdere keren vastloopt. Met de krokodillenschedel nog vers in het geheugen, houd ik angstvallig mijn handen binnen boord, maar Pedro stapt zo in het water om de kano verder te duwen. Na een barre tocht komen we aan op de visstek.

Met een groot brok vlees aan de haak gooien we in. Het duurt lang voordat ze bijten. Peter heeft als eerste beet, maar het beest is heel sterk en weet zich los te vechten. Met een plons valt hij terug in het water, waarop Pedro een diepe zucht slaakt. Dat is jammer! Zelf haalt hij tot zijn teleurstelling alleen maar piranha’s binnen. Piranhas vissen in BoliviaIk ben vastberaden om tenminste één pacu te vangen en zit geconcentreerd naar het eind van mijn hengel te staren. Als ik ineens een ruk voel, sla ik flink aan en heb ik beet! De vis is enorm sterk en vecht flink. Ik moet mijn hengel goed vasthouden. Pedro begint al te schreeuwen dat ik hem vooral boven de boot moet zien te krijgen, zodat hij in de boot valt als hij los komt. Het lukt me om de vis in de handen van de buurman te krijgen, die de vis vakkundig van de haak afhaalt. Hij is enorm, een paar keer zo groot als de grootste piranha die we hadden gevangen. Wauw!

Trots gooi ik mijn hengel weer in met een nieuw stuk vlees. Pedro is zichtbaar hoopvol. Als die “turista” een pacu kan vangen, bijten ze vandaag vast goed. We zitten nog een paar uur in de brandende zon op het meertje. De mannen vangen nog enkele piranha’s. Piranhas vissen in BoliviaTot hun verbazing weet ik als enige pacu’s te vangen, drie stuks! Peter is een beetje teleurgesteld, maar vooral ook trots. Het is te weinig om te verkopen op de markt, dus er zit helaas niets anders op dan ze alsnog zelf op te eten. En ze hadden gelijk, pacu smaakt nóg lekkerder dan piranha!

Afgelegde afstand tot en met Trinidad: 52.191 km (32.930 miles)

Klik HIER voor het FOTOALBUM “Piranha vissen in Bolivia”

** PS: Klik hier voor een impressie van het geluid van brulapen! (filmpje is niet van ons)

Bedankt voor het lezen!

Vorige bericht – “De magie van het Spaans

Bewaren

Bewaren

| Leonie | Bolivia, ZUID-AMERIKA

8 Reacties (Comments) - Piranha vissen in Bolivia

  1. Celine

    Jullie hebben gewoon de roze rivierdolfijn gezien ; zo gaaf!! Ik ben ook heel benieuwd naar jullie amazonevogellijstje ?, xxx

  2. Iris

    heerlijk om te lezen en zo goed beschreven dathet lijkt alsof je er zelf bij bent

  3. Michael

    thanks for the great story

  4. Jeff

    Thanks for sharing another great adventure. If I was there, there would be no need for bug spray – I’m a mosquito magnet!

  5. Anna

    Heerlijk om weer een verhaal van jullie reis te kunnen lezen. Steeds weer verwonder ik me over jullie avonturen.Liefs, Anna

  6. Heiko Dorenbos

    Wederom een prachtige belevenis. Door deze verhalen voelt het echt of de wereld zo voor het grijpen ligt. Aan alles komt een eind, maar dit pakken ze nooit meer af. Respect! Blij dat jullie gezond weer terug zijn. Hoop dat jullie verdere plannen ook een succes worden.
    Met een diepe buiging voor al die mooie verhalen.
    Vriendelijke Groet. Doei!
    Heiko

  7. Mark Koolmees

    Very nice story, it almost feels as if i’m there myself a little when reading it! It sounds like you had quite an adventure!

  8. Elsebie

    Hahaha… I would also found it a bit scary to pee! Great write and apparently fishing 😉