Witte toppen

Witte toppenVanuit Tecka rijden we naar San Carlos de Bariloche via Ruta 40, een legendarische weg die dwars door Argentinië loopt. De ’40’ beslaat vanaf de grens met Bolivia in het noorden tot Rio Gallegos in het zuiden een afstand van meer dan 5.000 kilometers en is daarmee één van de langste wegen ter wereld. Al in 1932 werd begonnen met de aanleg van de lange gravelweg, die sinds die tijd een cultstatus heeft bereikt en menig avonturier naar de onherbergzame delen van Argentinië heeft getrokken. De gravelweg wordt inmiddels in rap tempo geasfalteerd en op sommige stukken omgelegd om andere dorpen en steden met elkaar te verbinden. Met de verbeteringen aan de weg is een deel van het avontuur verdwenen, maar de route heeft zijn legendarische status nog niet verloren. Jaarlijks vertrekken vele motorrijders van huis met als enige doel de gehele Ruta 40 te rijden, het liefst de originele route.

We zijn nog maar net uit Tecka vertrokken als we onderweg de eerste motorrijders tegenkomen. Eerst een aantal Argentijnen zonder bepakking en later ook Duitsers met volgeladen motoren. Enthousiast dat we na Charlie en Cecilia weer andere reizigers zien, zwaaien we naar hen en remmen we alvast af zodat we even een praatje kunnen maken. We hebben onze voet net aan de grond als de dikke BMW’s met een noodgang voorbij rijden en om de bocht verdwijnen. Ook de bepakte motoren die we direct daarna zien, rijden ons al zwaaiend voorbij, zonder te stoppen. Dat is ook wat. Witte toppenIn Afrika waren we gewend dat andere reizigers, zeker diegenen op de motor, stopten om even een praatje te maken en tips uit te wisselen. We hebben heel wat nieuwe vriendschappen gesloten langs de kant van de weg. Nog ietwat verbaasd rijden we weer verder, maar al snel begrijpen we waarom niemand stopt, want in het volgende uur komen we de ene na de andere motorreiziger tegen. Het zou geen doen zijn om met iedereen een praatje te maken, want dan zouden we over drie dagen nog steeds niet in Bariloche zijn.

Vanaf Tecka loopt Ruta 40 langs de voet van de Andes naar het noorden. De bergen met hun besneeuwde toppen liggen links van ons en rechts kijken we uit over een uitgestrekte vlakte.
Vanaf het moment dat we de toppen van de Andes konden zien, was Peter zijn blik vooral gericht op de lucht om daar te zoeken naar de Andescondor. Het is één van de grootste vliegende vogels ter wereld met een spanwijdte van meer dan 3 meter. We zien onderweg veel grote roofvogels, zoals de Roodkopgier, de Zuidelijke Kuifcaracara en de brutale Chimango, maar geen van de vogels heeft de spanwijdte van de condor. Op enig moment zien we in een weiland drie wel heel rare vogels. Van veraf hebben ze de vorm van een gans, maar ze zijn wel zo groot als een kleine struisvogel. Witte toppenMet de verrekijker zien we pas dat het drie Andescondors zijn! Op de grond hadden we ze niet verwacht. Ze zitten rond een karkas met nog wat andere roofvogels, die naast de enorme condors meer op kleine musjes lijken. Hun volle omvang zien we echt goed als ze na een poosje wegvliegen en na een paar slagen met hun enorme vleugels uit het zicht verdwijnen. Heel indrukwekkend!

Hoe dichter we bij Bariloche komen, hoe meer besneeuwde bergtoppen we zien. Het gebied doet denken aan de Alpen met hoge grijze rotsen, snelstromende riviertjes, diepblauwe meren en houten huizen met geraniums op het balkon. De berglucht is al net zo lekker fris. Langs de hele route staat metershoge brem die felgeel bloeit en heerlijk ruikt. De weg volgt slingerend de rivier en is met al die bochten een heerlijke weg om te rijden. Aan het eind van de dag proberen we in een plek te vinden voor onze tent, maar het is laagseizoen en de campings waar we het proberen zijn nog dicht. Het is inmiddels gaan regenen en door de wind flink koud. Na een uur draaien en keren in de stad hebben we geen zin meer om nog verder te zoeken. Witte toppenWe parkeren onze motoren bij het Green House Hostel, naast de grote gele BMW van Charlie en delen een slaapzaal met onze vrienden uit Singapore. In het hostel is het warm en klinkt een gezellig muziekje in de gemeenschappelijke keuken. Dit is eigenlijk wel erg fijn!

De volgende dag blijven we in Bariloche omdat we een aantal zaken willen regelen in de stad. We moeten onder meer iemand vinden die onze tent kan repareren, want de ritsen van de binnentent zijn kapot. We hebben ons groene tentje al een paar jaar en zijn er voor we vertrokken een aantal keer mee op vakantie geweest. Toen we vertrokken was hij eigenlijk nog zo goed als nieuw, maar dat kunnen we inmiddels na ruim 200 nachten kamperen niet meer zeggen. Peter heeft al aardig wat gaten moeten repareren. Witte toppenIn Egypte rende een jonge hond tegen de scheerlijn, waarna een dikke scheur in het tentdoek achterbleef. In Ethiopië hadden we per ongeluk een kever in het tentdoek gerold, die zich dwars door alle lagen een weg naar buiten had gegeten. En dan natuurlijk nog al die katjes, die o zo schattig zijn tot ze hun nageltjes in het tentdoek zetten. Al met al heeft Peter door honden, katten, kevers, termieten en vallende takken al meer dan twintig gaten moeten dichten. Het extra stukje tentstof dat we hadden meegenomen is bijna op.

Buiten de benodigde reparaties krijgt ’Tentje’ alle zorg en liefde die het maar nodig heeft. We pakken hem netjes in, laten hem drogen als hij nat is ingepakt, trekken de stof nooit te strak, vegen altijd de vogelpoep eraf en spuiten er op zijn tijd een nieuwe waterafstotende laag op. We vrezen de dag dat het allemaal niet meer helpt en we hem moeten vervangen. En die dag lijkt nu wel angstvallig dichtbij te komen, want de ritsen zijn kapot waardoor de binnentent niet meer dicht kan. Vervelend als het hard waait of vriest, maar nog veel vervelender vanwege al die muggen, spinnen en slangen die nu naar binnen kunnen kruipen. Er moet dus snel een nieuwe rits in!

Witte toppenBariloche is zowel in de winter als in de zomer een populair vakantieoord dat vooral veel welgestelde Argentijnen trekt. Op weg naar het centrum rijden we langs luxe boutique hotels, worden we ingehaald door dure sportwagens en passeren we in het centrum chique restaurants en een groot casino. Het centrum doet net als de omgeving denken aan een dorp in de Zwitserse of Franse Alpen. In het centrum worden buitensportzaken afgewisseld met souvenirwinkels en etalages vol chocolade. Bij ieder van de buitensportzaken vragen we of we daar onze tent kunnen laten repareren. Zodra het probleem duidelijk is, schudden de medewerkers stuk voor stuk hun hoofd. We kijken met een schuin oog naar de tenten in de etalage, maar geen van allen voldoen ze aan de strenge eisen die we hebben. We willen een drie-persoonstent, die we ook zonder buitentent kunnen opzetten, waar we rechtop in kunnen zitten en in de lengte in kunnen liggen, met twee ingangen van normale hoogte en ventilatiemogelijkheid. Kortom: een kopie van ons tentje. De enige tent die hierbij in de buurt komt kost hier meer dan €1.300. Dat is een flinke zak geld waar we een hele poos van kunnen reizen. Toch eerst nog maar even proberen te repareren, misschien bij een kleermaker.

Witte toppenHet blijkt in het toeristische centrum een stuk lastiger te zijn om een kleermaker te vinden. We rijden kris kras door de stad en vinden pas na een paar uur in een achteraf straatje een klein winkeltje vol gekleurd garen, elastieken banden en allerhande naalden en spelden. Als ik vraag of ze ook kleding verstellen, knikt het vriendelijke meisje van ’ja’, maar zodra ze ziet dat ik een tent tevoorschijn haal doet ze verschrikt een stap achteruit. Tenten repareren ze niet en voor ons kan ook geen uitzondering worden gemaakt op die regel. Als zij er geen nieuwe rits in kunnen zetten, moeten wij misschien zelf proberen of we nieuwe ’runners’ kunnen plaatsen, het onderdeeltje waarmee je de rits feitelijk sluit. In steenkolen Spaans vraag ik haar of ze runners verkoopt. Het meisje kijkt naar de rits in de tent, haalt een doosjes tevoorschijn en schudt zes runners op de toonbank. Ik moet 42 pesos betalen, omgerekend €2,50. We zullen zien.

De volgende ochtend zeggen we in het hostel voor de derde keer deze reis Charlie en Cecilia gedag. Onze vrienden vertrekken naar Chili om vanaf daar verder naar het zuiden te rijden en wij verplaatsen alsnog naar een camping een paar kilometer buiten de stad. Nu maar hopen dat we de rits van het tentje vandaag kunnen maken, zodat we vannacht veilig van al het ongedierte in de tent kunnen slapen.

Witte toppenEenmaal op de camping gaat Peter aan de slag met de tent. Nadat hij via YouTube wat instructiefilmpje heeft bekeken, haalt hij de naadjes van de rits los om zo de oude runners eraf te halen en de nieuwe erop te zetten. Met een stukje ductape ter versteviging naait hij alles weer vast. Het is zo netjes dat de ’littekens’ nauwelijks te zien zijn. De eerste tests met de nieuwe runners zijn veelbelovend. Na een paar uur klinkt vanaf de picknicktafel: “Ik ben klaar hoor”. We zetten samen de tent op, waarna de echte test volgt nu het tentdoek op spanning staat. Peter opent de rits, doet hem weer dicht, opent hem weer en doet hem opnieuw dicht. Het werkt! Sterker nog, de rits sluit beter dan ooit. Blij als kinderen met nieuw speelgoed doen we de beide ritsen wel 25 keer open en dicht. Dit hadden we veel eerder moeten doen, dat had veel ergernis voorkomen. En dat voor het luttele bedrag van €2,50!

De volgende dag worden we uitgeslapen wakker en beginnen we na een uitgebreid ontbijt aan onze volgende klus. Geen werk aan de motor, de tent of de website dit keer, maar werk voor Honda! Een paar weken geleden ontvingen we via onze website een e-mail van een productiemaatschappij uit Londen. Het bedrijf had opdracht gekregen om een filmpje te maken voor Honda. Ze hadden onze website op internet gevonden en vroegen of ze een aantal van onze reisfoto’s mochten gebruiken voor hun fimpje. We wisten niet helemaal wat we ervan moesten denken, maar zochten toch wat mooie foto’s uit die we -nog vanuit Johannesburg- naar hen mailden. Drie van onze foto’s uit Egypte en Sudan bleken geschikt voor het filmpje. Witte toppenHet eindresultaat: “True Adventure Episode I: “The Dream”” was een gaaf filmpje over de geschiedenis van Honda bij de Dakar-rally met super mooie beelden van Honda Afrika Twins die door de Sahara racen. Onze foto’s waren gebruikt voor de aftiteling. En hoewel ze slechts een nano-seconde in beeld zijn en je ze alleen kunt zien als je niet met je ogen knippert, waren we toch behoorlijk trots dat onze foto’s in dat Honda filmpje waren gebruikt!

We dachten dat dat het was, tot we nog een e-mail kregen uit Londen. Er zou een tweede film worden gemaakt voor de ’True Adventure’ reclamecampagne van Honda met als thema: motorreizen. Ze waren ook voor deze film op zoek naar foto’s en filmpjes van reizigers die per Honda-motor rond de wereld rijden. Maar dat was niet alles, want ze wilden ook graag dat we een filmpje ’op locatie’ zouden maken waarin wij een paar woorden zouden zeggen. Voor onze bijdrage zouden we van hen een kleine onkostenvergoeding ontvangen. We zijn geen acteurs, maar ’iets zeggen’ op camera zal toch vast wel lukken? En als we daarmee voorkomen in de reclamecampagne van Honda, misschien wel voor de nieuwe Africa Twin, is dat toch super tof? We besloten wat langer in Bariloche te blijven, in de buurt van goed internet, en lieten de mensen in Londen weten dat we graag wilden meewerken.

Witte toppenToen we nog in het hostel waren zochten we foto’s en filmpjes uit om naar Londen te sturen. Vanochtend ontvingen we verdere instructies en het script dat we moeten voorlezen. De tekst is in het Engels en omdat dat niet onze moedertaal is, willen ze graag dat we de alinea die wij moeten voordragen vertalen. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want de Engelse tekst is vrij poëtisch en de letterlijk vertaling slaat als een tang op een varken. Maar met wat creativiteit en hulp uit Nederland staan er een paar mooie zinnen op papier. Uit de instructies blijkt dat ze graag van ieder van ons drie filmpjes in het Engels willen ontvangen, steeds op een andere locatie, en één filmpje in het Nederlands. In totaal acht filmpjes, aan het werk dus! Nadat we wat tijd hebben genomen om de tekst uit ons hoofd te leren, beginnen we met filmen. Het duurt wel een uur voordat we op de camping een geschikte plek hebben gevonden om te filmen. Als we eindelijk tevreden zijn over de camerapositie, bijt Peter de spits af. Het is nog flink lastig om de tekst op te zeggen als de camera draait en pas na 22 opnames hebben we een filmpje waar we allebei tevreden over zijn. Dat is één, nog zeven te gaan.

Voor de rest van de filmpjes stappen we op de motor om in de buurt van Bariloche mooie filmlocaties te vinden. Een rotsformatie, blauw meer of besneeuwde top spreekt toch iets meer tot de verbeelding dan ons tentje op de camping. We gaan om beurten voor de camera staan, terwijl de ander als een ware regisseur instructies geeft. Witte toppenDe locaties zijn snel gevonden, maar het opnemen van de filmpjes neemt veel tijd in beslag. De ene keer zijn we onze tekst kwijt, een volgende keer zit mijn haar niet goed en weer een andere keer blèrt er net een schaap door de opname heen. Hoe langer het duurt, hoe chagrijniger we allebei worden en hoe moeilijker het is om naar de goedbedoelde instructies van de ander te luisteren. Maar ondanks alles, hebben we aan het eind van de dag acht bruikbare filmpjes.

We gaan met de laptop bij de receptie zitten op de plek waar het wifi-signaal het sterkst is en sturen de filmpjes één voor één naar Londen. Het zijn grote bestanden en het gaat tergend langzaam. Diep in de nacht zijn eindelijk alle filmpjes verstuurd. De volgende ochtend krijgen we vanuit Londen de bevestiging dat alle filmpjes zijn ontvangen. Fijn!

Ondanks dat het ’werk’ gedaan is, besluiten we toch nog een paar dagen in Bariloche te blijven om wat van onze eigen klusjes te doen. Peter pleegt onderhoud aan de motoren en ik werk aan de website en onze administratie. En nu we hier toch zijn, laat ik ook mijn Nederlandse vlaggetje repareren. Witte toppenHet stoffen rood-wit-blauwe vlaggetje dat om mijn tas zit is al zo oud als ikzelf en heeft voor mij bijzonder veel emotionele waarde. Tot mijn grote verdriet was er in Namibië een scheur in gekomen. Ik had het vlaggetje een tijdje in de binnenzak van mijn motorjas meegenomen, maar wil het toch wel graag rond mijn tas binden. In het winkeltje waar we eerder waren voor de tent vraag ik of ze de scheur kunnen repareren en het elastiek kunnen vervangen. Pas als ik zeker weet dat ze snappen wat ik bedoel en ik voldoende zeker ben dat ze het vlaggetje niet kapot zullen knippen, geef ik het stukje stof over aan het meisje achter de balie. De volgende dag heb ik buikpijn van de zenuwen als ik het winkeltje weer binnen ga om mijn vlaggetje op te halen. Als het meisje me ziet, loopt ze direct naar achter en komt ze trots met het rood-wit-blauwe lapje weer tevoorschijn. Gelukkig, het vlaggetje is netjes gerepareerd en kan weer gewoon rond mijn tas. Wat fijn!!

Nu al onze klusjes gedaan zijn en ik mijn vlaggetje terug heb, kunnen we verder. Ons eerste reisdoel in Zuid-Amerika is Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld die ligt in het uiterste puntje van Argentinië. We hadden daar ook via Ruta 3 door Argentinië naartoe kunnen rijden, maar die weg is behoorlijk saai. In plaats daarvan steken we eerst over naar Chili om de komende weken via de Carretera Austral naar Vuurland te rijden. Als we Ushuaia hebben aangedaan, zullen we daarna via Ruta 40 naar het noorden rijden en dan meer van Argentinië bekijken.

Witte toppenAls we de volgende ochtend wakker worden, wordt de tent platgedrukt door de wind en komt de regent met bakken uit de lucht. Geen dag om te rijden, meer een dag om wat te lezen of een film te kijken, dus dat doen we. We stellen ons vertrek uit en zien in de loop van de dag de storm weg trekken. De volgende ochtend is de lucht strak blauw en beginnen we met alsnog met inpakken. Na het ontbijt lopen we nog één keer naar de receptie om in de wifi-zone wat e-mails binnen te halen. We hebben een e-mail uit Londen. Ze waren heel blij met het resultaat van onze filmpjes, maar willen van alle betrokken reizigers toch nog één filmpje. Dit keer moeten we niet één alinea voordragen, maar de hele tekst!

Humpfh! We vinden het leuk om mee te werken aan een filmpje voor Honda, maar zien er een beetje tegenop om weer een hele dag te filmen. Na een tweede kopje koffie besluiten we toch een dag extra in Bariloche te blijven om de filmpjes te maken. Het zou toch zonde zijn als ons harde werk voor niets is geweest. Met de ervaring van de vorige opnamedag gaat het vandaag een stuk sneller. We leren de nieuwe tekst, vinden de juiste camerapositie en hebben veel minder opnames nodig. Tot diep in de nacht zitten we met de computer in de wifi-zone terwijl de twee filmpjes MB voor MB naar Londen worden gestuurd. Om half 2 ’s nachts is alles verstuurd en kruipen we na een dag hard werken moe maar voldaan onze tent in. De volgende ochtend krijgen we vanuit Londen de bevestiging dat alles is ontvangen en ze nu aan de slag gaan met de montage. Over een paar weken zullen we het eindresultaat kunnen zien. Fijn, dat is geregeld! We pakken opnieuw onze spullen in en vertrekken na het ontbijt alsnog naar Chili.

Witte toppenWe rijden door het centrum van Bariloche en hebben net buiten de stad een prachtig uitzicht over het meer en de besneeuwde bergtoppen daarachter. Het is volop lente en zelfs op het strand komen tussen de kiezelstenen mooie oranje bloemen tevoorschijn. Het is gelukkig nog net niet warm genoeg om alle sneeuw te doen smelten, want die witte toppen zijn wel echt een gaaf gezicht. We volgen lange tijd de oever van het meer Lago Nahuel Huapi en rijden daarna het gelijknamige nationale park in richting de grens met Chili.

Een paar kilometer voor de grens laten we bij het kantoor van de Argentijnse douane onze papieren stempelen. Het is onze eerste grensovergang met de motoren sinds lange tijd en dit keer een beetje extra spannend omdat het de eerste keer in Zuid-Amerika is. Net als in andere delen van Argentinië spreekt niemand Engels en moeten we ons redden met de paar woorden Spaans die we inmiddels hebben geleerd met onze taal-apps. Nadat ik de man achter de balie duidelijk heb gemaakt dat we echt op twee motoren reizen en ik niet bij Peter achterop zit, zijn de vragen zijn gelukkig makkelijk: het merk, het type, de kleur en het kenteken. Witte toppenHet invoerdocument dat we in Buenos Aires op het vliegveld kregen zorgt nog even voor wat verwarring, maar als ook dat is opgelost krijgen we al onze stempels.

Het douanekantoor van Chili is maar liefst 30 kilometer verderop. We hebben tussen twee grensposten wel eens vaker door ’niemandsland’ gereden, maar nog nooit zo lang. De weg slingert door het nationale park via verschillende haarspeldbochten omhoog tot we op 1.220 meter de top van de pas bereiken. Precies op het hoogste punt rijden we vanuit Argentinië het buurland Chili binnen. “Bienvenido a Chili” staat op een bord langs de kant van de weg. Leuk, een nieuw land! Het is al direct heel mooi, want we zijn nog geen drie kilometer in Chili als we recht op een enorme vulkaan afrijden. De spitse bovenkant is bedekt met een dikke laag sneeuw en steekt fel af tegen de blauwe lucht. Dat zagen we tijdens ons reis nog niet, heel bijzonder!

Witte toppenBij de Chileense grenspost krijgen we dezelfde vragen als bij het verlaten van Argentinië. Eerst moeten we duidelijk maken dat we op twee motoren reizen en daarna moeten we van beide motoren de belangrijkste kenmerken opgeven. In Zuid-Amerika kunnen we ons Carnet de Passage, het zogenaamde paspoort voor de motoren, niet meer gebruiken om de motoren in te voeren. In plaats daarvan krijgen we hier een ’tijdelijke importvergunning’ waarmee we 90 dagen met onze motoren door Chili kunnen rijden. Met een stempel in ons paspoort en een importvergunning voor de motoren, moeten we alleen nog slagen voor de veterinaire controle voordat we het land in mogen. We mogen geen fruit, groente of dierlijke producten meenemen naar Chili. We moeten allebei onze tassen open maken zodat één van de medewerkers deze kan doorzoeken. Als de man onze vuile was in zijn handen heeft gehad, Peter zijn gereedschap heeft bekeken en geen illegale producten heeft gevonden, is het in orde.

Een nieuw land, betekent ook een nieuwe valuta. Anders dan in Afrika staan hier aan de grens geen mannetjes met een stapel geld te wapperen, maar moeten we de flappen gewoon weer bij een bank halen. In het eerste wat grotere dorp vinden we een pinautomaat waar we 150.000 pesos uit de muur trekken, ruim 200 euro. Genoeg voor een paar keer tanken, boodschappen en de eerste overnachtingen. We rijden verder in de richting van Puerto Varas, onze bestemming voor vandaag. Het is een mooie route langs verschillende meren en door schattige dorpjes met houten huizen. Aan de horizon zien we weer een eental vulkanen, bij één uitkijkpunt wel drie naast elkaar! De mooiste, de Osorno, heeft een puntige top met een dikke laag sneeuw erop. Hoe verder we rijden, hoe dichter we bij de vulkaan komen tot we er recht op af rijden. Wat een gaaf gezicht!

Witte toppenWe stoppen een aantal keer om foto’s te maken en strijken neer op een bankje om van het uitzicht te genieten. We hebben allebei een beetje trek en komen er dan tot onze verbazing achter dat het al half 7 ’s avonds is. We zijn die ochtend pas laat vertrokken, hebben aardig wat tijd doorgebracht bij de douane en zijn daarna nog vaak gestopt om foto’s te maken. We hadden er geen erg in dat het al zo laat was, omdat het nog zo licht is buiten. Het is niet zo ver meer naar Puerto Varas, maar we moeten nu wel een beetje doorrijden om daar nog voor het donker aan te komen. Tenzij….we gaan wildkamperen. Het is hier niet zo open als op de vlakke pampa’s van Argentinië en niet zo druk als in Bariloche, dus er is vast wel een beschut plekje waar we uit de wind en ongestoord onze tent kunnen opzetten.

Niet veel verder rijden we langs een bos met daarin een pad dat toegang geeft tot het meer. We rijden met onze motoren het bos in en lopen het strand op. Het lijkt een publiek strandje waar vaker mensen komen. In de verte staan wat boerderijen, maar verder is er niemand te zien. Het uitzicht is fantastisch en het lijkt een prima plekje om te overnachten. We wachten nog een poosje met het opzetten van onze tent om er zeker van te zijn dat niemand ons heeft gezien en beginnen op het strand vast met koken. Mochten we onverwacht bezoek krijgen, dan kunnen we na het eten altijd nog naar Puerto Varas doorrijden. Na een dik half uur vinden we het wel goed en terwijl de zon ondergaat en de lucht boven het meer roze kleurt, zetten we samen de tent op. Witte toppenIk bedek de motoren gedeeltelijk met wat takken om te voorkomen dat de reflectiestrepen oplichten als er een auto langs rijdt en bekijk vanaf een afstandje het resultaat. Het ziet er goed uit. Na een flink bord pasta, gaan we met een warme kop thee de tent in. Het is niet zo koud als in Bariloche, dat een stuk hoger ligt, maar nog steeds aardig fris. We gaan alleen nog naar buiten om even naar het ’toilet’ te gaan en tanden te poetsen en gaan dan snel weer naar binnen. Het duurt niet lang voordat we in onze warme slaapzak in een diepe slaap vallen.

Het is al licht als we voor het eerst wakker worden. Er rijden auto’s over de naastgelegen weg en er beginnen steeds meer vogels te zingen. We liggen een poosje naar het dak van de tent te staren als we ineens heel dicht bij de tent een trekker horen rijden. Via het raampje in de tent zien we hoe de trekker over het pad in de richting van het strand rijdt. De boer heeft ons niet gezien, maar om nou te blijven liggen vinden we ook een beetje gek. We kleden ons aan, zetten de brander nog een keer aan voor een kop koffie en beginnen de tent alvast af te breken. De boer zien we daarna niet meer. Als alles na het ontbijt weer is ingepakt, rijden we halverwege de ochtend het bos uit en de weg op voor het laatste stukje naar Puerto Varas. Hoewel het geen ’avontuurlijke activiteit” is als bungeejumpen, wild water raften of safari, dragen dit soort nachten op mooie plekken wel bij aan het gevoel op avontuur te zijn.

Witte toppenHet is niet zo mooi weer vandaag. De lucht is betrokken en de vulkaan Osorno die we gisteren de hele dag zagen is verstopt achter een dikke laag wolken. Zonder onderweg te stoppen rijden we in één keer naar Puerto Varas. Daar hebben we afgesproken met Matthew en Megan, de dokters uit Zuid-Afrika met wie we eerder contact hadden over het delen van een zeecontainer voor onze motoren. We hebben elkaar uiteindelijk in Zuid-Afrika nooit ontmoet, maar hadden per e-mail wel steeds contact gehouden. Ze zijn iets eerder dan wij vertrokken vanuit Buenos Aires voor een reis door de ’Amerika’s’ en doen onderweg vrijwilligerswerk voor Artsen zonder Grenzen (Website en Facebook). Een paar dagen geleden bleek dat ze in Puerto Varas zijn op het moment dat wij daar ook zijn. Het perfecte moment om elkaar te treffen.

Aan het eind van de ochtend komen we aan in het centrum van Puerto Varas. Het is een toeristisch plaatsje met veel hotels, restaurants en souvenir winkels. Het is gezellig druk op straat. We rijden dan naar het hostel waar Matthew en Megan verblijven en worden hartelijk ontvangen door de receptioniste die ons al had verwacht.  Ze vertelt dat onze vrienden nog in het centrum zijn. We parkeren onze motoren naast de twee Zuid-Afrikaanse BMW’s en zetten onze tent op in de tuin van het hostel. Witte toppenNet als alles staat komen Matthew en Megan vrolijk de tuin binnenlopen. Het is heel leuk om ze nu te ontmoeten en te horen over de avonturen die ze tot nu toe in Zuid-Amerika hebben beleefd. Het is die avond ver na middernacht als we de lege flessen wijn wegzetten en na een avond lang kletsen over motoren, reizen, Afrika en Zuid-Amerika onze tent in gaan. Het blijft grappig hoe je met wildvreemden zo snel een klik hebt als je met hetzelfde bezig bent.

De volgende dag is het slecht weer en blijven we met z’n vieren in het hostel. We werken de blogs en Facebook bij, wisselen tips en routes uit en eten samen. De dag erna is het gelukkig wat beter weer en stappen we met z’n allen op de motor voor een ritje naar de vulkaan Osorno. En dat doen we niet met vier motoren, maar met zes motoren, want in een hostel aan de andere kant van de stad verblijven motorvrienden van Megan en Matthew die ook mee rijden. En zo maken kennis met Regis uit Frankrijk en Emma uit Zuid-Afrika, die tijdens hun reis en door hun website beter bekend zijn als ’Wolf’ en ’Zebra’ (blog). Ze rijden op twee Suzuki DR650’s vanuit Amerika naar Ushuaia in het zuiden van Argentinie. Praktische dezelfde route als wij willen rijden, alleen vanaf de andere kant.

Witte toppenDe mannen praten honderduit over de techniek van de motoren terwijl ik met Megan en Emma de typische vrouwendingen bespreek. En anders dan je zou denken gaat dat niet over make-up en kleding, maar over onze gedeelde hekel aan los liggende stenen en zand, het tempo van onze mannelijke medereizigers en de uitdaging om in één pan steeds iets lekkers op tafel te zetten. Heel grappig! We rijden met z’n zessen het centrum uit, langs het meer en richting de vulkaan. Een prachtige omgeving en een gaaf gezicht zo al die motoren bij elkaar. Emma en Regis gaan niet mee naar boven, maar rijden vanaf de voet van de vulkaan door naar Bariloche in Argentinië. Hun reis zit er bijna op en ze willen daar de motoren verkopen. Wij rijden met Matthew en Megan via een kronkelend weggetje omhoog naar het uitkijkpunt bij het begin van de skilift. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt tot het nog maar 4 graden is en het sneeuwt! Het is weliswaar koud, maar het uitzicht vanaf de vulkaan is het meer dan waard. Als we zeker weten dat we genoeg foto’s hebben, rijden we snel weer naar beneden, terug naar de zon en het warme dal. Het uitzicht dat we vanaf het meer hebben op de witte punt van de vulkaan is al net zo mooi!

Witte toppenTerug in het hostel sluiten we de dag af in het centrum van Puerto Varas met een pizza en een Pisco Sour, een typische Chileense cocktail met Pisco, citroensap, geklopt eiwit en suiker. Na de eerste Pisco Sour volgt een tweede en gaan we (lees: Leonie) zingend naar huis.

Het tweede filmpje voor Honda genaamd “True Adventure part II: Live unlike the others” zou uiteindelijk een paar weken later klaar zijn. Het resultaat was super gaaf en het harde werk meer dan waard. We zijn heel trots dat ons avontuur zo onderdeel is geworden van Honda’s True Adventure.

Afgelegde afstand tot en met Puerto Varas: 36.845 km (22.894 miles)

Klik hier om alle foto’s te zien of bekijk hieronder eerst de Honda filmpjes:

Vorige bericht “Aan de kust” – Volgende bericht “Carretera Austral (Deel I)

| Leonie | Argentinië, Chili, ZUID-AMERIKA

8 Reacties (Comments) - Witte toppen

  1. Peter Horrocks

    Yet another excellent entry, good enough for a travel book to buy!

  2. Toine Berden

    Leonie en Peter,

    prachtig stuk proza weer en een goede weergave van wat jullie allemaal tegenkomen in dit stuk van Zuid-Amerika. Ik ben in 2010 in Noord-Chili/Peru/Bolivia/Argentinie geweest met een BMWR80GS met conventionele carburateurs. Slecht lopen/weinig vermogen op grote hoogte, zoals Paso Aqua Negras op 4900m hoogte. Ik ben benieuwd hoe het met jullie motoren gaat op dergelijke hoogten.

    mvrgr

    Toine

  3. Mieke Sinnige

    Er gebeurt weer veel speciaals bij jullie. Maar ook zo mooi om te lezen over het kostbare vlaggetje dat weer helemaal goed is gekomen

  4. Jan

    Hoi Leonie en Peter,

    Fijn weer iets van jullie te lezen en te bekijken! Blijf vooral zo doorgaan, de wereld ligt aan jullie voeten en motorbanden. Mag ik jullie bedanken voor het meebeleven van de avonturen?

    Goede reis verder!

  5. Henrieke Groenewold

    Ps Hetto en ik hebben een huis gekocht in Hoogeveen dat vinden wij al een avontuur hihi moet je na gaan 😉

  6. Henrieke Groenewold

    Wat weer super mooi beschreven en leuk om te lezen.Leuk om jullie te zien in de filmpjes.
    Ik vind het een inspirerend filmje geworden.
    Door jullie verhalen foto s en het filmpje krijg ik zelf ook zin om zo n avontuur aan te gaan. Heel veel mooie dagen nog gewenst en groeten hier vannuit Nederland.

  7. joke en janleen

    Hallo filmsterren.

    Wie veel reist kan veel vertellen. Maar lopen jullie hoofden niet over van alle verhalen en belevenissen?

  8. Jan

    Leonie en Peter

    geweldige ervaring. Blijf genieten.
    En voor mij als lezer een verslag om jaloers te worden.

    groetjes Jan