Bliksembezoek

We horen aan de vogels om ons heen dat de zon op is en het licht begint te worden. Steeds meer vogels fluiten, sjirpen en zingen, tot het er zoveel zijn dat we ze niet meer kunnen onderscheiden. Hoewel de zon al schijnt, merken wij daar in ons tentje nog niet zo veel van, want het dichtbegroeide oerwoud houdt iedere zonnestraal tegen. Het is koud. Het Nyungwe National Park ligt op 2500m. Dat is overdag best lekker, maar ’s nachts behoorlijk fris. We hebben nog geen zin om uit onze warme slaapzak te komen en al helemaal geen zin om ons te wassen met het koude water in de douche. Maar we zullen wel moeten, want we hebben vandaag weer een lange dag voor de boeg: de grens over naar Burundi.

Als we alle spullen weer naar boven hebben getild en hebben ontbeten, starten we de motoren. Het eerste deel van de route rijden we terug over de racebaan door het park in de richting van Lake Kivu. Ondanks het koude begin van de dag, rijden we na een dik half uur met rode konen het park weer uit: wat een heerlijke bochten!

We rijden langs de theeplantages verder naar het meer, waar we de afslag naar Burundi nemen. Het Nationale park lag op 2.500 meter, maar we dalen nu snel. Zodra we bij het moerassige drielandenpunt van Rwanda, Congo en Burundi zijn, geeft de GPS aan dat we slechts 100 meter boven zeeniveau zijn. Het is hier dan ook een flink stuk warmer. We rijden bij de grens met Burundi een groot verlaten parkeerterrein op. Afgezien van wat mensen die lopend de grens oversteken, is het verlaten.

We parkeren naast een modern gebouw waarop zowel de vlag van Rwanda, als de vlag van Burundi wappert. Dat hebben we nog niet eerder gezien, twee landen die samen één grensgebouw delen. Meestal rijden we het ene land uit, dan een paar honderd meter door niemandsland, en dan het andere land in. Bijzonder. We gaan het gebouw binnen aan de Rwandese zijde. Boven het loket hangt een groot portret van de President van Rwanda en daarnaast een iets kleiner portret van de President van Burundi. Ook dat zullen we niet bij iedere grensovergang zien.

We worden geholpen door een Rwandese douanebeambte en krijgen van hem de uitgaande stempels in onze documenten. Daarna stapt een douanebeambte naar voren met de vlag van Burundi op zijn uniform om ons verder te helpen. Eerst maar eens een visum om het land in te komen. Meestal vragen we om een ’single-entry’ visum (waarmee je één keer het land in kan) dat drie maanden geldig is. Een dergelijk visum kost $40 of $50. In Burundi blijken de prijzen net iets hoger te liggen. Een ’single-entry’ visum van een aantal maanden kost $80 per visum en zelfs een ’transit’ visum voor drie dagen kost nog $40. Dat nodigt niet echt uit om het land te bezoeken. Geen wonder dat veel overlanders besluiten om Burundi over te slaan en vanuit Rwanda rechtstreeks naar Tanzania te reizen.

Wij willen graag naar Lake Tanganyika en vanaf Burundi langs dat meer verder naar het zuiden rijden. We hebben goede berichten gehoord over het land en de mensen, dus besluiten het niet over te slaan. We kiezen voor het iets goedkopere transit-visum, wat ons drie dagen de tijd geeft om naar de grens met Tanzania te rijden. Weliswaar een bliksembezoek, maar drie dagen geeft ons in ieder geval genoeg tijd om rustig naar de grens met Tanzania te rijden. Burundi is wat betreft oppervlakte bijna net zo groot als België, dus drie dagen is genoeg. We betalen $80 voor twee visums en krijgen een prachtige stempel in ons paspoort.

Dan rest alleen nog een Burundese stempel in ons carnet. Daarvoor moeten we toch naar de andere kant van het douanekantoor. Ook aan die kant hangen portretten van beide presidenten, alleen dit keer heeft de President van Burundi een net wat grotere foto gekregen. We helpen de man achter de balie met het invullen van het carnet, krijgen onze stempels en stoppen alles weer netjes weg zodat we verder kunnen.

We rijden naar het eind van het parkeerterrein en stoppen voor de nu nog gesloten slagboom. De jonge militair aan de poort vraagt naar onze gestempelde paspoorten. Daar hadden we op gerekend, dus die hadden we al klaar liggen. Maar dat is niet alles, hij wil ook onze gestempelde carnets zien (voor het eerst sinds Sudan zijn die ineens toch belangrijk). Ai, die had ik alweer onhandig ver weg opgeborgen. De carnets bewaar ik op ’grensdagen’ altijd in een waterdichte A4-hoes om mijn nek. Op andere dagen bewaren we ze diep in één van de tassen, maar die tassen willen we liever niet open maken aan de grens. Ik begin me weer uit te pellen: handschoenen uit, bril af, helm af, jas uit, hoes van mijn nek en dan nog de carnets uit de hoes peuteren. We staan in de brandende zon en de straaltjes lopen inmiddels van mijn rug. Zodra hij een korte blik op de documenten heeft geworpen, begin ik alles in omgekeerde volgorde weer aan te trekken. De slagboom gaat open en niet lang daarna trekken wij ook het gas flink open: even flink doorrijden om af te koelen!

We rijden door een vlak, moerasachtig gebied. Het is droog en warm, maar aan het landschap is te zien dat het hier heel nat kan zijn. De weg was net na de grens nog aardig goed, maar wordt steeds slechter. Hoe verder we het land inrijden, hoe groter de gaten in de weg zijn. We rijden door kleine boerendorpjes met winkeltjes aan de hoofdstraat. Er zijn veel mensen en dieren op straat. Ze lijken hier wel vaker westerlingen te zien, maar waarschijnlijk niet zo vaak op motoren. Mensen stoppen langs de kant van de weg en kijken ons vol verbazing na.

Na het schone en ontwikkelde Rwanda is Burundi wel even wat anders. Burundi is één van de armste landen ter wereld en dat is direct te zien. Niet alleen de weg, maar ook de huizen zijn in slechte staat. De kleding van de bevolking is oud en versleten en het merendeel van de mensen draagt geen schoenen. We zien ook weer opvallend veel vrouwen en kinderen met grote jerrycans op hun rug om water te halen. We begrepen dat bijna 85% van de bevolking geen toegang heeft tot schoon drinkwater, elektriciteit en medische zorg.

Net als in Ethiopië, zien we in de dorpen borden staan van diverse hulporganisaties. Op de borden is vermeld wat het project behelst en door wie het wordt gefinancierd. De projecten zijn gericht op scholing, wegenbouw, opleiding van verloskundigen, schoon water, noem maar op. Waar in Ethiopië de aanwezigheid van de Amerikanen opviel, zijn het hier vooral de Noord-Europese landen die sterk vertegenwoordigd zijn. We zien verschillende borden waarop een Nederlands, Noors of Deens vlaggetje is geschilderd. We komen ook langs een aantal kantoren van WarChild, de Nederlandse organisatie die zich inzet voor de ontwikkeling van -kort gezegd- oorlogskinderen. Net als Oeganda en Rwanda was het ook in Burundi lange tijd onrustig door etnische conflicten. In Burundi is het nog steeds relatief onrustig. Het land heeft nog geen kans gehad zich verder te ontwikkelen, een groot verschil met Oeganda en vooral Rwanda.

Aan het eind van een lange, warme dag over slechte wegen komen we aan in Buyumbura, de hoofdstad van Burundi. Op advies van Ard en Tania vinden we een mooie schone kamer bij Hotel Mombasa. We slepen al onze spullen naar boven en spoelen het stof van die dag van ons af. Er komt geen warm water uit de douche, maar ook het koude water is heerlijk na een tocht als vandaag. We lopen naar het centrum om wat te eten en vinden in een hip eet-café een heerlijk stuk vlees met Belgische frietjes (misschien het enige positieve punt van de vroegere kolonisatie door België). We lopen nog een rondje door de stad voordat we terug gaan naar ons hotel, langs de markt, de gekleurde winkeltjes en de oude koloniale gebouwen. Het is nog vroeg als we terug zijn bij ons hotel, maar we zijn allebei zo moe dat we al na een paar bladzijden uit ons boek als een blok in slaap vallen.

Hoewel New York bekend staat als ’The city that never sleeps’ zou Buyumbura ook een gooi naar die titel kunnen doen. Het is de hele nacht niet stil geweest. Taxi’s reden af en aan, mensen op straat schreeuwden naar hun buurman of zongen mee met de luide muziek. Zelfs oordopjes konden niet voorkomen dat we een paar keer wakker werden. We nemen allebei nog maar een koude douche om een beetje wakker te worden en gaan dan weer op pad.

In Buyumbura begint Lake Tanganyika, het diepste meer van Afrika (maximale diepte 1.470 meter) en het langste zoetwatermeer van de wereld. Wij gaan het meer een poosje in de lengte volgen, te beginnen in Buyumbura. We rijden direct naast het meer, langs helderblauw water, witte stranden en palmbomen. Een tropisch paradijs. Het is ook nog steeds tropisch warm, maar de wind die van het meer komt maakt het heel aangenaam. We rijden door kleine vissersdorpjes waar op het water tientallen gekleurde bootjes drijven. Op het strand staan houten rekken waar de vis op ligt te drogen. Als we langs rijden houden ze de vangst van de dag omhoog om aan ons te verkopen.

Halverwege de middag komen we aan in Nyanza Lac, een klein plaatsje aan Lake Tanganyika in het zuiden van Burundi. Er zijn drie hotels, die vooral worden bezocht door de vrijwilligers en VN-medewerkers die in Burundi werken. Bij de receptie zijn ze dan ook nogal verbaasd als we vertellen dat we toeristen zijn, die krijgen ze hier niet vaak. We krijgen een mooie kamer en verruilen snel onze motorpakken voor zwemkleding om een duik te nemen in het meer. Het is heerlijk! Niet lang nadat wij in het water zijn gedoken, komt ook de lokale jeugd een kijkje nemen. En dan bedoel ik letterlijk een kijkje nemen, want de jongetjes komen één voor één naar ons toe gezwommen, duiken onder water en komen dan giechelend weer boven om iets naar hun vriendjes te schreeuwen over die Mzungu. Een blanke vrouw in bikini die al een aantal maanden geen zon heeft gezien en bijna oogverblindend wit is. Daar zou ik ook om giechelen!

De volgende dag blijven we in Nyanza Lac om nog wat te zwemmen en toch wat bij te kleuren. We maken gebruik van hun supersnelle internet (dat dan weer wel), helpen de barman met zijn Engels en genieten van het prachtige uitzicht over het meer. De volgende ochtend is het dan toch tijd om te vertrekken, om binnen de drie dagen van ons ’transit-visum’ het land weer te verlaten.

Om bij de grens met Tanzania te komen moeten we eerst een stuk landinwaarts, richting Mabanda. We rijden vanaf het meer naar het oosten en rijden direct de heuvels in. Na een aantal haarspeldbochten zijn we al flink gestegen en hebben een prachtig uitzicht over het water. Tot Mabanda is de weg grotendeels verhard, maar zodra we het stadje inrijden komen we op een stoffige zandweg. Er zitten wat mensen langs de weg die driftig naar ons zwaaien. Dat gebeurt wel vaker, maar dit keer roepen ze ook ’Police, Police’. Als we stoppen om wat beter te luisteren, vertellen ze ons dat het douanekantoor hier in Mabanda is, op 20km vóór de grens. We volgen de aanwijzingen van de omstanders en vinden dan het politiekantoor waar ook de douane kantoor houdt. We krijgen stempels in ons paspoort en carnet en zijn na 15 minuten alweer onderweg. Dat ging lekker snel.

We rijden Mabanda uit en volgen een off-road pad richting de grens met Tanzania. De weg is in heel slechte staat, met diepe gleuven waar we met de motoren omheen zigzaggen. Na 18km zien we langs de weg weer een politiebureau waar de vlag van Burundi wappert. De politieagent wuift vanuit zijn stoel en gebaart dat we naar hem toe moeten komen. We laten hem onze gestempelde documenten zien en mogen dan doorrijden naar de grens met Tanzania. We rijden nog een paar kilometer verder en zien dan in de verte de grens. Er hangt geen vlag, staat geen bord en er is geen slagboom. Toch is overduidelijk dat we bij de grens zijn. Precies tussen de twee grenspalen begint een prachtige asfaltweg, het verschil met de ’weg’ in Burundi kon niet groter zijn!

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot en met Nyanza Lac: 18.049km

Vorige bericht “Congo-Nile Trail” – Volgende bericht “Op zoek naar Livingstone“