Groenganda

Na de relaxte dagen in Fort Portal rijden we verder naar de kratermeren iets ten zuiden van de stad. Zodra we het centrum verlaten rijden we direct weer in een landelijke omgeving langs groene akkers en velden vol bananenbomen. De weg slingert tussen ronde heuvels op en neer. Her en der staan kleine bruine huisjes, soms precies op de top van zo’n ronde bult. De regen van de laatste tijd heeft de natuur goed gedaan, want alles schittert ons in tientallen kleuren groen tegemoet.

De regen was iets minder goed voor de staat van de weg. Er moeten hier kleine rivieren van de heuvels naar beneden stromen als het regent, want het water heeft diepe geulen getrokken in het zand. Met een auto zou het behoorlijk lastig zijn om hier omhoog te rijden, maar met de motor gaat het prima. We volgen het enkele spoor van de motortaxi’s en fietsen die ons voorgingen en rijden zonder problemen verder.

Hoe verder we de heuvels in rijden richting de kratermeren, hoe smaller de weg wordt. We stoppen om een foto te maken van één van de kratermeren en worden direct omringt door een groepje kinderen. Nieuwsgierig door het geluid van de motoren komen ze al van veraf aangerend. “Muuuuzzuuuuunguuuuuu” roepen ze in koor. Er moeten hier al eerder toeristen zijn geweest, want ze vragen direct om een pen, water en ’money’. Het advies is om ze niets te geven en te hopen dat ze naar school zullen gaan om daarna te werken voor hun geld en spullen. Toch blijft het lastig als ze je toe lachen op blote voeten en in een versleten t-shirt.

De weg door de heuvels wordt steeds smaller, zo smal dat er na een paar kilometer nog maar één spoor is en we moeten bukken om door de struiken verder te kunnen rijden. We komen onderweg alleen een paar motortaxi’s tegen, hier zou geen auto kunnen rijden. We zijn allebei blij dat het niet regent, want de stukken die nog nat zijn van de vorige bui staan vol dikke, plakkerige modder. Met onze sierlijke pirouettes nog vers in het geheugen, rijden we rustig verder tot we na een uurtje weer op het asfalt komen en bij een mooi hotel het terrein op rijden. In onze reisgids staat dat je hier ook kan kamperen. In de receptie blijkt echter dat wij een verouderde versie hebben en de prijzen de laatste jaren enorm zijn gestegen. Zoveel, dat wij besluiten verder te rijden naar een andere camping nu het nog niet zo laat is.

We rijden over de hoofdweg naar het zuiden en passeren kort daarna voor de vijfde keer de evenaar. Hoewel we dat al vier keer eerder deden in Kenia, blijft het leuk! We bedenken ons dat dit voorlopig de laatste keer is en we de evenaar de volgende keer in Zuid-Amerika passeren! We rijden verder op het zuidelijk halfrond, steken het Kazinga Kanaal over en komen aan de andere kant van het water bij het Queen Elizabeth National Park. Een groot wildpark dat onder meer bekend is van boomklimmende leeuwen. Er staat geen hek om het park en de openbare weg loopt dwars door het park, een soort gratis safari dus. Wie weet wat we onderweg allemaal zien!

Met het oversteken van het kanaal komen we ook in een ander district, wat meteen te merken is aan de staat van de weg. Het is alsof we vanuit Nederland de grens met België zijn gepasseerd. Het asfalt zit vol gaten en dwingt ons om langzamer te gaan rijden. Het geeft ons wel lekker veel tijd om rustig te zoeken naar wilde dieren, maar ze zijn vandaag goed verstopt. Zelfs Peter kan geen giraffe of buffel ontdekken. Na een dik half uur rijden we het park weer uit en via wat haarspeldbochten omhoog. Boven hebben we een prachtig uitzicht over het park, de weg daar doorheen en de donkere regenlucht daarboven. Ergens daar op die grote vlakte lopen olifanten, leeuwen en giraffes!

We rijden de parkeerplaats op van één van de aangeraden hotels. Een prachtige plek met huisjes die vanaf de helling uitkijken over het park. Het ligt er verlaten bij, geen toeristen en het personeel zit verveeld bij elkaar op het terras. Ook hier zijn de prijzen enorm gestegen. Voor kamperen vragen ze 15$ per persoon, dat is veel voor Oegandese begrippen. We proberen korting te krijgen maar dat lukt niet. We blijven het een gek fenomeen vinden dat ze liever hun enige klanten weg zien gaan, dan dat ze je met een kleine korting verleiden te blijven. Zeker omdat die klanten meestal wel zin hebben in een koud biertje of misschien zelfs wat te eten. In plaats daarvan verwijst ze ons naar een camping een paar kilometer verderop. Daar worden we hartelijk ontvangen en verwezen naar een weiland waar een groep koeien staat te grazen. De manager vertelt trots dat de camping net is geopend, maar al snel blijkt dat de camping feitelijk nog in aanbouw is. Het toilet is een opslagplaats voor bouwmaterialen en de douchekop zit nog in plastic. We bedanken hartelijk en zoeken voor de vierde keer die dag in de GPS naar een andere overnachtingsplek.

De enige geschikte plek die we kunnen vinden is de Simba Lodge, even ten noorden van het prak, waar we net vandaan zijn gekomen. We rijden terug door het park en hebben dit keer meer geluk. In een modderpoeltje naast de weg ligt een stapeltje Afrikaanse buffels, die van hun horens tot hun staart onder een dikke laag modder zitten. Het lijken net standbeelden! We rijden het kanaal weer over, passeren toch nog een keer de evenaar en zetten ons tentje weer neer op het Noordelijk halfrond. Als onze tent goed en wel staat, begint het heel hard te regenen. De dreigende lucht waar we al de hele dag tegenaan keken heeft ons ingehaald. Het komt met bakken uit de lucht, geen wonder dat het hier zo groen is.

Nadat het de hele nacht heeft geregend is het de volgende ochtend eindelijk droog. We kunnen verder, maar hebben allebei geen zin. We blijven nog een dag, rommelen wat aan de motoren en de website en stappen pas de volgende ochtend weer op de motor. We passeren de evenaar, rijden voor de derde keer over de brug over het kanaal en opnieuw het park binnen. We zijn nog geen vijf minuten onderweg als we in de verte een grote groep van zeker 20 olifanten zien. Niet lang daarna zien we boven de struiken ook de lange nekken van giraffes. Aan de andere kant van de weg staan wat buffels te grazen, ieder van hen met koereigers op de rug. En niet veel verder staat er direct naast de weg een enorme olifant, met vlak daarachter twee wat kleinere. Ze zijn op hun hoede en lijken de weg over te willen steken. We laten onze motoren lopen en halen snel onze camera’s tevoorschijn. Wat een prachtige beesten en wat een super safari vandaag!

Wij rijden het park weer uit en de haarspeldbochten omhoog richting Kabale. Zodra de GPS aangeeft dat we boven de 1.800 meter rijden komen we langs uitgestrekte theeplantages. Het is alsof een felgroene deken over de ronde heuvels is uitgespreid. Zo groen dat het bijna licht geeft, zelfs op een bewolkte dag als vandaag. De theestruiken staan dicht naast elkaar en geven amper ruimte aan de theeplukkers die tussen de struiken door moeten lopen. Aan hun snoeischaar is een bak bevestigd waar de net geknipte blaadjes keurig invallen. Als de bak vol is, zwiepen ze de schaar omhoog over hun schouder en vallen de blaadjes in een grote rieten mand op hun rug. Ik zou direct tekenen voor een huisje dat uitkijkt over theeplantages, ik vind het prachtig.

In Kabale komen we ineens weer in de bewoonde wereld. Supermarkten, kantoorpanden, een universiteit en een voetbalstadion. Het is ook direct erg druk op straat. We doen inkopen en laten snel het drukke centrum achter ons om naar Lake Bunyonyi te gaan. Een prachtig meer waarvan gezegd wordt dat het maar liefst 900 meter diep is. We vinden een kampeerplekje bij Lake Bunyonyi Overland Camp en zien tot onze verrassing het tentje van Mélu staan. Haar hadden we niet meer verwacht, gezellig!

Het is een mooie plek om een paar dagen te blijven hangen, dus dat doen we! ’Bunyonyi’  betekent ’plaats van veel kleine vogeltjes’ en die zijn er inderdaad genoeg. We zien onder meer een Kaalkopkiekendief en sierlijke Grijze kroonkraanvogels, de nationale vogel van Oeganda. Nu het meeste werk aan de motoren gedaan is, probeert Peter ons avondeten bij elkaar te vissen in het meer. De vangst van de dag zijn wat mini tilapiaatjes, net niet genoeg voor een behoorlijke maaltijd.

Het is ook hoog tijd voor de kapper. In het kleine dorp waar meer hotels zijn dan huizen, zijn maar liefst drie kappers. Aan de buitenkant is amper te zien dat het een ’Saloon’ is, maar binnen ziet het er wel uit als een kapperszaak. Aan de muur hangt een grote spiegel met daarvoor een plank met scharen en kammen. En oude bureaustoel doet dienst als kappersstoel. De posters aan de muur hebben niet veel te doen met de nieuwste haardracht maar geven wel wat om naar te kijken. Voetbalposters met teams uit de Engelse Premier League. Ik weet zeker dat Manchester United in Afrika meer fans heeft dan in Engeland! Hoewel het hele dorp zonder elektriciteit zit, heeft kapper Francis een aggregaat waarmee hij voldoende stroom krijgt voor de tondeuze. Peter krijgt een laken omgeknoopt en ziet er na een kleine half uur weer lekker kort uit.

Onze avonden brengen we door met Ard en Tania, een Nederlands-Deens koppel dat vanuit Zuid-Afrika op een BMW R1200 GS Adventure naar Europa reist (blog). We wisselen waypoints en films uit en praten eindeloos over hun leven in Kaapstad, de Zuid-Afrikaanse Braai en de mooiste plekjes langs de kust. Erg jammer dat ze in de tegengestelde richting reizen, want het was heel gezellig! Na een paar dagen zwaaien we Ard en Tania uit terwijl zij verder rijden naar het noorden. Wij binden die ochtend onze spullen ook weer op de motoren. Vandaag maar voor een klein ritje naar Bwindi Impenetrable Forest National Park waar we over een paar dagen op zoek gaan naar Berggorilla’s!!

Klik hier om te foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot en met Lake Bunyonyi: 17.014km

Vorige bericht “Over Rolex en het Hilton” –  Volgende bericht “Op zoek naar berggorilla’s“