Hotel California

Essentieel voor een motorreis rond de wereld: een werkende motor. Noem het een wijze aankoop, goed onderhoud of gewoon geluk, maar het enige euvel dat wij tot op heden hebben gehad is een lekkende pakking tussen de tank en de benzinepomp (klop, klop, klop***). Niet iedereen heeft dezelfde ervaring. Ross moest in Ethiopië zijn motor al flink onder handen nemen en nu is Irish de klos. Halverwege de Turkana route stopte zijn dynamo er mee, waardoor zijn batterij niet meer werd opgeladen en zijn motor stopte. Onderweg de dynamo repareren of vervangen was niet mogelijk. De oplossing? De batterij van een Toyota Land Cruiser….

In Illeret kocht hij een dergelijke batterij, een enorm bakbeest van meer dan 20 kilo. Die wil je eigenlijk helemaal niet achterop je motor binden op de zanderige paden langs Lake Turkana, maar je moet wat. Ross -ook wel MacGuyver-  wist de batterij op ingenieuze te verbinden met het motorblok. De eerste dag werd de batterij opgeladen door een vriendelijke meneer die er een paar uur mee in zijn Land Cruiser rondreed. Daarmee kon Irish ongeveer 300km rijden. Zonder de motor uit te zetten en zonder te stoppen, want als je opnieuw moet starten of als de ventilator aan gaat terwijl je stil staat, is de accu zo leeg. Iedere avond bracht hij de accu naar een winkeltje om die te laten opladen. De volgende ochtend kon hij dan weer 300km verder te rijden.

Ook deze ochtend vertrekt Irish al vroeg vanaf de Thompson Falls Lodge naar het centrum van Nyahururu om zijn opgeladen accu op te halen. Op de motor van Ross met één van de Keniaanse atleten, zijn contactpersoon voor de accu-oplader-kiosk, in zijn trainingspak achterop. Wij ontbijten en beginnen met inpakken zodat we kunnen vertrekken als hij terug is. Maar helaas, de eigenaar van de kiosk had de accu opgeladen tot sluitingstijd (19:00) en daarna de stekker eruit getrokken. Hij was pas om 07:00 uur die ochtend verder gegaan met opladen, in de veronderstelling dat dat wel genoeg zou zijn. Er zat lang niet genoeg prik in om de motor te kunnen starten, laat staan om er mee te rijden. Halverwege de ochtend nog maar eens proberen.

Omdat we pas een paar uur later vertrekken, nemen wij rustig de tijd om te ontbijten en pakken we nog langzamer dan anders onze spullen in. Terwijl we daarmee bezig zijn komt de atleet-vriend van Irish terug met een journalist. De man werkt voor een reistijdschrift en wil graag een artikel schrijven over de motorreis van Irish. Eenmaal op de camping licht zijn gezicht op als hij nog drie motoren ziet, een hangmat, twee tentjes en ’Mzungu’ die eitjes koken op een gaspitje en koffie drinken uit plastic soepkommen. Hij loopt om ons heen terwijl zijn camera onophoudelijk klikt en hij foto’s neemt van werkelijk alles. Hij interviewt Irish en vraagt hem zijn haar los te gooien terwijl hij naast zijn motor poseert. Daarna zet hij ons nog op de foto met de atleet, de atleet met de motoren, zichzelf met de motoren en tenslotte een groepsfoto van ons met de motoren. Een hele toestand!

Na het interview maakt Irish nog een ritje naar het centrum. Hij komt terug met een accu die net voldoende is opgeladen om een poosje mee te rijden. Starten zou waarschijnlijk ook nog wel lukken, maar dan is rijden daarna misschien een probleem. Met wat startkabels aan een auto start de motor gelukkig in één keer en kunnen we vertrekken. Vanaf Nyahururu rijden we een prachtige weg door de heuvels met een paar heerlijke bochten. Onderweg passeren we opnieuw de evenaar (nu weer van het noordelijk- naar het zuidelijk halfrond nadat Peter en ik bij Mt. Kenya terug naar het noorden waren gereden). Voor Ross en Irish is het de eerste keer tijdens deze reis dat ze de evenaar oversteken. Reden genoeg om te stoppen en een foto te maken, met draaiende motor anders komt Irish niet meer weg.

Daarna rijden we een route die Peter en ik eerder al reden, via Nakuru en Naivasha verder naar Nairobi. Geen straf, want zo kunnen we opnieuw genieten van het prachtige uitzicht dat we hebben over de Grote Riftvallei. We stoppen onderweg nog één keer om te tanken, wat te eten en ons regenpak aan te trekken. Gelukkig vind Irish ook daar een vriendelijke automobilist die met startkabels zijn motor weer start. Aan het eind van de middag slingeren we in Nairobi tussen het drukke verkeer door naar de wijk “Karen”, weer terug naar Jungle Junction. Precies voor de poort stopt Irish zijn motor er mee, de accu is leeg. Wat een timing!

Als we de oprit oprijden komt Chris ons tegemoet lopen. “Problems”, vraagt hij. Een logische vraag, want dat is vaak een reden dan reizigers binnen twee weken alweer bij hem op de stoep staan. Maar nee, geen problemen, gewoon wat tijd doorbrengen met onze vrienden. Maar dit keer blijven we maar een paar dagen hoor, verzeker ik hem, dan gaan we weer verder. Chris krijgt een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht: “We’ll see….”

Als we onze motoren parkeren zien we meteen dat we niet de enigen zijn. Er staan nog twee BMW motoren, één F650GS (twin) die er nog prachtig mooi uitziet en één BMW F650GS Dakar op een krik waar meer onderdelen af zijn dan er nog op zitten. De eigenaren vinden we op het terras achter een rijtje lege bierflesje. We ontmoeten de Duitsers ’Ollie’ en Thomas en de Namibische verloofde van Thomas, Martha.

Ollie vliegt die avond nog terug naar Europa nadat hij in zijn eentje een reis van een paar maanden door Afrika maakte. Zijn motor -die op de krik- laat hij bij Jungle Junction zodat Chris die kan oplappen voor een volgend deel van de reis. De mooie BMW is van de Thomas en Martha. Thomas woont al enige tijd in Zuid-Afrika waar hij in motoren handelt en motortochten door zuidelijk Afrika begeleidt. De BMW had hij eerder verkocht aan een motorrijder uit Taiwan die er mee vanuit Zuid-Afrika naar Kenia was gereden. De Taiwanees is naar huis en Thomas komt nu de motor ophalen om in Zuid-Afrika weer te verkopen. Samen met zijn verloofde Martha die achterop mee naar huis rijdt.

Voordat we het weten zitten Peter en Ik met Irish en Ross met een koud biertje bij hen aan tafel, de motorpakken nog aan. Tentje opzetten kan straks ook nog wel! Een gezellige boel en het begin van een eerste lange avond in Nairobi.

De volgende dag maak ik het mezelf gemakkelijk op het terras om gebruik te maken van het super snelle internet. Peter doet ondertussen wat klein onderhoud aan onze motoren en buigt zich daarna met Ross en Irish over hun BMW’s om te helpen met sleutelen. Na een ’drukke’ dag schuiven we bij Thomas en Martha aan tafel voor heerlijke Namibische stoofpot met lamsvlees en rijst. Heerlijk! De biertjes blijven komen, de verhalen worden steeds spannender en de grappen steeds luider. En het houdt niet op met de gezelligheid. Tegen de schemering rijden er nog vier motoren de camping op. Vier Suzuki DR650s met Zuid-Afrikaans kenteken van Trevor, Shane, Kyle en Garth die in recordtempo van twee maanden van Kaapstad naar Caïro rijden. Nadat zij wat hebben gegeten, trekken ze een stoel bij en horen we ook hun stoere verhalen.

Dan haalt Irish zijn inklapbare gitaar tevoorschijn uit de grote oranje koffer op zijn motor! In de hals van de gitaar zit een scharnier waardoor de gitaar zo ’klein’ kan worden opgevouwen dat hij hem mee kan nemen tijdens zijn reis! De hals rechtzetten, even stemmen en klaar om te spelen. Geweldig! Irish heeft een prachtige stem en geeft ons kippenvel met zijn mooie liedjes. Als het tijd is voor een slokje bier, zit Garth naast hem op zijn stoel te wippen. Of hij misschien ook even mag…. Ook hij blijkt een begenadigd gitaarspeler te zijn. Ze spelen de sterren van de hemel. Prachtige singer-songwriter liedjes, klassiekers van The Rolling Stones en The Eagles, blues nummers met bijpassende zware stem en schunnige zeemansliedjes. Een geweldig afsluiter van een tweede lange avond bij Jungle Junction.

De volgende ochtend hangt op het prikbord in de receptie het menu voor die dag: “Friday = BBQ-night!”. Dat klinkt goed, wij blijven nog een dag! Iedereen schrijft zich in voor malse ’T-Bone Steak’. En de groep wordt nog groter, want naast de 10 motorrijders zijn inmiddels ook Brett en Yvonne aangesloten. Dit Zuid-Afrikaans/Duitse paar maakt een reis door Afrika in een mooie Land Rover met prachtige (dak)tent constructie. Vanuit Zuid-Afrika omhoog tot in Kenia en dan tegen de klok in weer naar het zuiden. Verder sluit ook Konrad aan. Konrad behoort samen met zijn geadopteerde zoontje Mundi al bijna tot het meubilair bij Jungle Junction. Al meer dan 5 maanden is hij in Nairobi bezig met de adoptieprocedure. Zijn vrouw en hun oudste zoontje zijn inmiddels alweer naar huis, terwijl hij met Mundi wacht op de laatste papieren.

Chris steekt die avond zelf de barbecue aan en draait op zijn gemak de enorme lappen vlees om terwijl wij genieten van de heerlijke salades. Het is een gezellige bende die alleen maar even stil wordt als de eerste stukken vlees op tafel komen. Daarna barst het weer los met grappen en grollen, motorpraat, mooie gitaarmuziek, Zulu-cabaret, veel koude drankjes en een groot kampvuur. Weer een lange avond in de Keniaanse hoofdstad.

Onze vertrekdatum wordt steeds waziger. De ’paar dagen’ die we hier zouden zijn, zijn al voorbij en aan vertrekken denken we eigenlijk nog niet. Er is elke dag wel iets te doen. Maar wij zijn niet de enigen, ook de anderen stellen keer op keer hun vertrek uit. Irish wacht nog op onderdelen voor zijn motor dus die blijft sowieso nog een paar dagen, maar de anderen kunnen in principe ieder moment gaan. Maar het is gezellig en niemand heeft echt haast. Chris begint te lachen als hij ons steeds ons vertrek hoort uitstellen: “Hahaha, this place is like ’Hotel California’: “You can check-out any time you like, But you can never leave!”

De volgende ochtend zijn de vier Zuid-Afrikanen de eersten die vertrekken. Ze ’moeten’ door, want ze hebben ’maar’ twee maanden de tijd om van Kaapstad naar Cairo te komen en hebben dus geen tijd om langer te blijven.

Daarna stappen ook Peter en Ross op de motor. Niet om te vertrekken, maar om een rondje te rijden in de buurt. Ross zijn motor is weer gemaakt, dus ze kunnen gaan toeren, ’spelen’ in de omgeving. Aan het begin van de avond komen ze met een grote glimlach op hun gezicht weer terug op de camping. Via verschillende gravelwegen waren ze terecht gekomen bij de ingang van Nairobi National Park. Ze mochten op de motoren wel naar Sheldricks Olifanten opvang rijden, maar niet verder het park in. Maar dat mocht de pret niet drukken, want in de omgeving zagen ze ook al ’wilde dieren’ en genoten ze van het uitzicht over de savanne. Zo mooi en zo bijzonder dat het bijna in Nairobi ligt.

Na drie lange avonden is iedereen toe aan wat rust. Nadat we weer gezellig met z’n allen hebben gegeten (dit keer Thaise Curry van Irish), is het die avond vroeg stil op de camping. De volgende dag keert iedereen terug naar de orde van de dag. En voor reizigers bestaat die uit: onderhoud aan motoren en spullen, opladen van elektrische apparatuur, werk aan de blogs, updaten van Facebook, back-up maken van foto’s, lezen over de volgende bestemming, kopiëren van series en films, uitwisselen van routes en overnachtingsplaatsen, boodschappen doen en de omgeving bekijken.

Thomas en Martha zijn dan de eersten die toch vertrekken. Naar Tanzania, Malawi en verder naar het zuiden. En dag later zwaaien we ook Ross uit. Hij gaat op ’avontuur’ in Kenia. Wij blijven nog een paar dagen. In die dagen krijg ik gitaarles van Irish, koken wij voor de overgebleven vrienden een Mexicaanse schotel, krijgen we een rondleiding in de Land Rover van Brett en Yvon en gaan we nog een laatste keer gaan lunchen met Wouter, Agnes en Seth. Dan pakken we toch echt onze spullen in, We checken uit en verlaten dan toch echt ons Hotel California. “Tot ziens Jungle Junction, tot ziens Nairobi, op naar Oeganda!”

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot en met Jungle Junction (deel II): 14.646 km

***Even afkloppen, je weet maar nooit:)

Vorige bericht “Rondje Kenia” – Volgende bericht “Rode aarde, groene heuvels“