Nadat we op zondagochtend 8 december de Toren van Pisa hebben bewonderd, zetten we koers naar het zuiden. We hebben via internet een hotel gevonden aan de rand van Rome waar we een aantal nachten zullen blijven.
Op advies van Claudio (B&B Alfieri) blijven we de Via Aurelia volgen en dat blijkt een goede keuze. We rijden door de Toscaanse heuvels naar het zuiden. De zon staat laag aan de hemel en schijnt recht in ons gezicht. We gaan de goede kant op.
De Via Aurelia is hier minder bochtig dan in het noorden van Italië en dat komt voor vandaag wel goed uit. Het vertrouwen in de motor en de banden moet weer een beetje groeien, zeker in de bochten. Het is best een eind naar Rome, maar we kunnen goed doorrijden.
We komen regelmatig auto’s tegen die om de één of andere onverklaarbare reden heel langzaam rijden, slingeren of op de verkeerde weghelft rijden. Er zijn in dat geval twee opties. Zie je door de achterruit handgebaren van de bestuurder? Dan zit de bestuurder van de auto geanimeerd, met passie en vooral veel handgebaren tegen een medepassagier te praten. Rijden is dan bijzaak.
Zie je geen hand driftig heen en weer bewegen, dan wordt die hand gebruikt om een telefoon vast te houden. Iedereen, werkelijk iedereen (van oma’s tot buschauffeurs) zit te bellen in de auto. Niemand gaat stil staan, iedereen rijdt gewoon door. Alleen wel heel langzaam en zonder erg op de weg te letten. Heel bijzonder.
Hoe verder we Italië inrijden, hoe meer kerkjes en kapelletjes we passeren. Langs de weg staan ook veel kruisjes en beelden van Maria, steeds in een nis met kaarsjes en (nep)bloemen. We gaan een wielrenner voorbij die tijdens zijn wekelijkse rondje een kruisje slaat bij het passeren van een lijkwagen. Het is duidelijk dat we richting de Rooms-Katholieke hoofdstad van de wereld rijden.
Het hotel ligt verscholen in een buitenwijk van Rome. Als de GPS aangeeft dat we er zijn, staan we voor een groot ommuurd pand, midden in een woonwijk. De grote metalen toegangspoort zit dicht en alleen de deur in die poort staat op een kier. Nergens blijkt dat we voor het hotel staan, een uithangbord is niet te vinden. Het pand doet denken aan een ziekenhuis of school. Ik loop door de poort en zie op de deur van het gebouw een sticker van ’Tripadvisor’. We zouden dus toch goed moeten zitten. En dat blijkt juist. De man achter de balie weet van onze reservering en doet de poort open zodat we allebei onze motor naar binnen kunnen rijden.
Als ik opnieuw bij de balie sta om in te checken, valt me op dat ik overal waar ik kijk afbeeldingen van Paus Franciscus zie. Op notitieboekjes, kalenders, kaarten, plattegronden van de stad en zelfs op het visitekaartje van het hotel. Aan de buitenkant van het hotel staat in een nis een beeld van Maria en op het prikbord in de lobby is aangegeven hoe laat de mis is. Het doet denken aan een klooster.
De volgende ochtend bij het ontbijt blijkt dat dit geen gekke gedachte was, als we onze zoete broodjes geserveerd krijgen van een non. Het hotel, Il Romitello, blijkt eigendom te zijn van de Orde van de Zusters van de onbevlekte ontvangenis van Castres. Als we die middag kerkgezang horen, merken we dat onze kamer is gelegen naast de kapel waar de mis wordt gehouden. De dagen erna houden de zusters in diezelfde kapel repetitie met het koor. Het is geen ’Sister Act’, maar het klinkt heel aardig.
Geïnspireerd door de zusters in ons hotel, stappen we op maandag in de trein naar Rome om naar Vaticaanstad te gaan. Aan het begin van de ochtend stappen we het Sint-Pietersplein op. Een indrukwekkende eerste aanblik van de Sint-Pietersbasiliek, het beroemde balkon en de standbeelden op de muur rond het plein. Op het plein staan nog stoelen die nodig waren voor de mis van de dag ervoor. Ik wordt even stil als ik besef dat mijn moeder hier in 2012 was met mijn oma op één van die honderden stoelen om een mis bij te wonen. De voorbereidingen voor kerst zijn in volle gang. Achteraan het plein wordt een enorme kerstboom opgebouwd.
De rij voor de Sint-Pietersbasiliek is niet erg lang, het heeft ook zo z’n voordelen om buiten het seizoen een bezoek aan Rome te brengen. Eenmaal binnen maakt de kerk een enorme indruk op ons. Hoog, groot, overweldigend. De lichtinval is prachtig en doet onze fototoestellen klikken. Onze toeristische tocht brengt ons daarna naar het Vaticaan Museum, vooral om de Sixtijnse Kapel te bewonderen met de beroemde fresco’s van Michelangelo. In de Sixtijnse kapel zelf mochten we geen foto’s maken, maar de rest van het museum (vooral de plafonds) leverde genoeg kleurrijk fotomateriaal op.
De dag erna bezoeken we onder meer het Pantheon, een kerk in de vorm van een koepel met een gat in het dak. De buitenkant doet niet vermoeden hoe prachtig het van binnen is. Het is een bijzonder oud pand, waarvan de ronde koepel dateert van 128 na Christus. Het is ongelofelijk te bedenken dat men toen al over de technieken beschikte om dit te bouwen. De rest van de dag lopen we nog rustig door de stad en bezoeken we verschillende toeristische trekpleisters, waaronder de Spaanse trappen, de Trevifontein en het Piazza Navona.
Ondanks dat het laagseizoen is, staan bij iedere locatie straatverkopers die van alles aan je willen slijten. In de buurt van Vaticaan Stad waren het vooral spullen met afbeeldingen van de paus. De huidige paus, Paus Franciscus, is enorm populair. Ook Paus Johannes Paulus II uit Polen, die al in 2005 overleed, is nog steeds een bestseller. In andere delen van Rome staan de verkopers met rozen, hoeden, tassen en mutsen. Het meest verkocht is “Splat Back Ball”, een raar rond poppetje van een soort slijmerig plastic die een heel zielig geluidje maakt als je ze platgooit op de grond, waarna ze hun ronde vorm weer aannemen en je ze nog een keer ’kapot’ kan gooien. Overal waar we lopen horen we ’Splash, Pieieieieiep’ Splash, Pieieieieieieiep’.
Het Piazza Navona is al helemaal in de kerstsferen met een grote kerstmarkt. Vooral de stand met spullen voor de kerststal wordt druk bezocht. Die kerststal voor bij de boom is in Italië heel uitgebreid, met heel veel verschillende dieren, figuren en soms zelfs stromend water. De kerstverlichting is niet gewoon wit, maar heeft verschillende kleuren en knippert. Wij vinden het geen gezicht, maar de Italianen lijken er wel van te houden. Zelfs de nonnen in ons hotel hadden een boom die achtereenvolgens groen, rood, geel en blauw(?) knipperde. Gezellig is het wel!
Na twee heerlijke dagen in Rome rijden we op woensdag weer verder naar het zuiden. De zon schijnt ons nog steeds tegemoet, wat boffen we met het weer!
Klik hier voor de foto’s bij dit bericht.
Afgelegde afstand tot Rome: 2226km
Vorige bericht “Van de Route Napoleon naar de Via Aurelia” – Volgende bericht “Naar het eiland van groente en fruit“
Wat een heerlijke verhalen om te lezen en super mooie foto’s om te bekijken! Errug leuk!!!
Ik rij zelf ook met een crf 250 en ik lees jullie avonturen met veel plezier.
Dit blijf ik volgen
Ook wel lekker zonder motorpak,gewoon een beetje slenteren door Rome! Liefs.
Prachtige foto’s zeg! Liefs!