Van Route Napoléon naar Via Aurelia

Van Route Napoleon naar Via Aurelia Het is vrijdagochtend 6 december. Het is nog fris in de schaduw als we de motoren oppakken, maar zodra de zon over het naastgelegen gebouw tevoorschijn komt, is het heel lekker. Prima weer voor een ritje op de motor. We vervangen het ’spiderman-masker’ voor een zonnebril en stappen op.

We rijden door de binnenlanden van de Côte d’Azur, een paar kilometer landinwaarts. Een bochtige weg door naaldboombossen, waarbij we hier en daar een glimp opvangen van prachtige landhuizen. Het is duidelijk dat we in een welvarend deel van Frankrijk rijden. We worden regelmatig ingehaald door snelle wagens met zongebruinde bestuurders. We vermoeden dat het warme klimaat ook veel gepensioneerde Fransen aantrekt, want het gehalte grijze koppen met een rollator of stok ligt hoog.

Om de zoveel kilometer rijden we een ander dorp binnen. De hoofdweg loopt vaak dwars door de plaatselijke winkelstraat, met een toegestane snelheid van 30km per uur. De vele stoplichten en zebrapaden halen de snelheid er goed uit. We hebben geen haast, dus we kunnen rustig door tuffen. Tegelijkertijd is het heel vermoeiend om stapvoets te rijden van stoplicht naar zebrapad, waarbij je bijna een lamme linkerarm krijgt van de koppeling door het vele schakelen. Nadat we deze weg twee uur hebben gevolgd, onder andere door Cannes, besluiten we in Nice toch een stuk snelweg te pakken. Even doorwaaien en de linkerarm rust geven.

Van Route Napoleon naar Via Aurelia Dat betekent wel dat we weer een tolweg opgaan. Het moet maar. Als we na een poosje uitwaaien weer voor het poortje staan, moeten we per motor €1,50 betalen. Peter zijn creditcards worden weer uitgespuugd. Het alternatief is muntjes, maar wij hebben alleen papiergeld en dat neemt deze machine niet. Inmiddels staan er drie auto’s achter ons, dus drukken we op het ’help-knopje’. Na overleg met de dame aan de andere kant van de lijn, opent ze het poortje voor ons. Zonder dat we hebben betaald zetten we de motoren in de eerste versnelling en rijden we door het poortje. Het alarm loeit als we weg rijden.

We hebben allebei maar één handschoen aan. Die andere hadden we uitgetrokken om het kaartje en geld te pakken, maar dit keer is er geen geschikte plek of parkeerplaats om die weer aan te trekken. Dan maar verder rijden met één handschoen, gelukkig is het niet zo koud meer. Na 20km kunnen we eindelijk een afrit nemen. Dat blijkt toch ook weer een tolpoortje te zijn (ondanks dat we dit keer geen kaartje hadden getrokken). We moeten allebei €1,20 betalen. We hebben nog geen papiergeld kunnen wisselen en de creditards doen het nog steeds niet. Dan maar weer de ’help-knop’. De dame laat ons dit keer weten dat we twee poortjes verder naar rechts wel met papiergeld kunnen betalen. Omdat er nog geen auto’s achter ons staan, steppen we achteruit om naar het andere poortje te gaan. Daar worden onze euro-biljetten inderdaad geaccepteerd. We krijgen muntjes terug en de poort gaat open.

Als we stoppen voor een korte lunch en op de kaart kijken, is het nog lang niet gedaan met alle kustdorpjes waar de doorgaande weg doorheen gaat. Het gaat wel lekker op de snelweg, dus gewapend met al onze creditcards, papiergeld èn muntjes besluiten we toch nog een poging te wagen. De volgende poort die we tegen komen is in Italië en is een ticketautomaat. Peter pakt een kaartje, de poort gaat op en hij rijdt door tot net na de poort om op mij te wachten. Dan komt er alleen geen ticket meer uit. Hoe vaak ik ook op de rode knop druk, geen ticket. De poort staat nog steeds open, dus ik voeg me bij Peter. “Dan maar zonder ticket”, zeg ik toch een beetje zenuwachtig. “Laat mij het woord maar doen, dan komt wel goed” antwoordt hij.

Van Route Napoleon naar Via Aurelia En hij krijgt gelijk. De poortjes in Italië blijken een stuk klantvriendelijker en accepteren alle betaalmiddelen. We gaan naast elkaar staan, Peter doet zijn ene kaartje in de machine, betaalt en telt af: “Drie, twee, één, gas!”. Tegelijkertijd rijden we weer van het poortje weg. Perfect, dat we dat niet eerder hebben gedaan. (Ik moet wel toegeven dat ik nog een poosje in mijn spiegel heb gekeken in de verwachting dat de politie ons met loeiende sirene van de snelweg af zou halen. Maar niets van dat alles).

We rijden nog een poosje op een mooie weg vlak langs de kust en vinden dan een hotel aan de boulevard van Spotorno. De motoren kunnen in de garage onder het hotel staan. We worden hartelijk ontvangen door een jonge vent die geen woord Engels spreekt. Helaas spreken wij te weinig Italiaans om een normaal gesprek te voeren, maar met handen en voeten komen we er wel uit. In de lobby staat de televisie aan. Een uitzending van Top Gear die is nagesynchroniseerd in het Italiaans. Het is ook geen wonder dat we er met Engels niet uitkwamen.

Na een heerlijk ontbijt met veel zoete broodjes leveren we de sleutel in. We krijgen een pak met koekjes mee voor onderweg. Vanaf de boulevard van Spotorno kunnen we de laars van Italië al zien liggen. Nadat we een poos naar het oosten hebben gereden, zullen we vanaf vandaag vooral zuidwaarts rijden.

Waar we in Frankrijk lange tijd de Route Napoléon volgden, rijden we nu op de Via Aurelia. Dat is een prachtige weg die in het noorden van Italië langs de stijle kust kronkelt. Soms pal langs de zee tegen een stijle rotswand en dan weer door dorpjes.
Het is zaterdag en de Italianen trekken er massaal op uit. Wandelend, hardlopend en vooral fietsend. We passeren grote groepen wielrenners die geen moeite lijken te hebben met de klimmetjes waar we af en toe tegenop rijden. Iedereen ziet er even verzorgd uit, de kleding en zonnebril aangepast aan de activiteit.

Van Route Napoleon naar Via Aurelia De Via Aurelia brengt ons tegen het eind van de ochtend in Genua, de grootste havenstad van Italië. Het duurt niet lang voordat we ons volledig vastrijden in het drukke verkeer in de stad. We krijgen meteen les één van de spoedcursus ’Italiaanse rijkunsten’. Het is al snel duidelijk dat eigenlijk niemand zich houdt aan de verkeersregels. Als wij de toegestane snelheid rijden, worden we door iedereen ingehaald. Eénbaanswegen worden gebruikt als tweebaanswegen en verdrijvingsvlakken als ’inhaalvakken’. Dubbel parkeren is de standaard, ook als dat betekent dat er niemand meer langs kan. Knipperlichten zijn niet geïnstalleerd op de auto’s in Italië. Toeters daarentegen wel en die worden ook constant gebruikt.

We delen de weg met auto’s, bussen, motoren en heel veel scooters. Vooral die scooters schieten ons aan alle kanten voorbij. Nadat we al meer dan één uur dwars door de stad rijden, waarbij de GPS nogmaals bewijst van onschatbare waarde te zijn, zijn we het zat. Het raam uit met de verkeersregels. We rijden met de scooters mee tot vooraan het stoplicht, zigzaggend tussen de auto’s door en trekken bij groenlicht hard op om vervolgens met hoge snelheid over de dan lege straten van Genua te rijden. Dit gaat een stuk beter en voor we het weten zijn we de stad weer uit, verder op de Via Aurelia.

De weg draait weg van de kust en kronkelt de heuvels in. Hoe bochtiger de wegen, hoe meer motorrijders we tegen komen. De zon is nog niet overal geweest en in de schaduw van de heuvels is het soms nog best fris. De bomen zitten nog volop in het blad en kleuren oranje en rood. De wegen zijn hier en daar nog nat en glimmen als de zon erop schijnt.

Van Route Napoleon naar Via Aurelia In de zoveelste bocht naar rechts die we rijden, lig ik ineens op de grond. Mijn motor schuift onder me vandaag en schuurt over de grond een stukje verder. Een beetje verbaasd sta ik op en kijk ik achterom. Daar zie ik ook Peter van de grond op krabbelen. Zijn motor ligt net als die van mij met de rechterkant op het asfalt. “Alles OK?” hoor ik via de intercom. Ja alles OK. We rapen samen de beide motoren op, terwijl een Italiaanse automobilist de auto’s tegenhoudt. Na een korte inspectie blijkt dat de motoren in orde zijn. Op de handkappen en de spiegels zitten krassen, Peter zijn stuur is iets verbogen en in de tassen aan de rechterkant zitten gaten in de buitenste laag stof. De binnentassen zijn nog OK, het bagagerek is nog recht en de motoren starten zonder problemen.

Waardoor we onderuit zijn geschoven is ons een raadsel. Olie op de weg, onze banden, het natte wegdek, verkeerd aangereden, te veel gas of juist te weinig, een combinatie van dit alles? Misschien wel gewoon domme pech. De schrik zit er toch wel in, dus we besluiten om te draaien en de snelweg te pakken. Daar zitten een stuk minder bochten in en dat is voor nu wel even lekker. We rijden door tot Pisa en gaan daar weer met zijn tweeën tegelijk door het tolpoortje.

Aan het eind van de middag rijden we in de schemering de oprit van een B&B op. We worden ontvangen door Claudio, die samen met zijn moeder het B&B Alfieri runt. Hij spreekt goed Engels en wil alles weten over onze motoren en de reis. Hij blijkt zelf ook fervent motorrijder te zijn. Na een rustige nacht (op onze linkerzij vanwege de blauwe rechterheup) staat in de keuken een mand vol zoete broodjes op ons te wachten. Claudio schuift aan en we praten verder waar we de avond ervoor waren gebleven. Hij wijst ons de weg naar de scheve toren en geeft ons tips over de route naar Rome. Als we vertrekken staat hij ons samen met zijn moeder uit te zwaaien.

Van Route Napoleon naar Via Aurelia De GPS staat ingesteld op de Toren van Pisa. We rijden een bord ’verboden in te rijden voor onbevoegden’ voorbij (de verkeersregels waren immers het raam uit) en parkeren onze motoren recht voor de scheve toren. De plaatselijke politie lijkt het allemaal prima te vinden. Na dit fotomoment (waarbij ook wij door veel Japanse toeristen zijn vastgelegd) zetten we koers naar het zuiden, naar Rome.

Afgelegde afstand tot Pisa: 1865 km

Klik hier voor de foto’s bij dit bericht.

Vorige bericht “Als spiderman door Frankrijk” – Volgende bericht “Met de zon in ons gezicht naar Rome

| Leonie | EUROPA, Frankrijk, Italië

9 Reacties (Comments) - Van Route Napoléon naar Via Aurelia

  1. Frederike

    Wat een kleurrijke verslaglegging! Leuk hoor, zo zijn we er toch ook een beetje bij.
    Vallen is nou klaar he? Ik begrijp dat je dat even moest proberen, alles een keer meemaken, maar dat weten we dan nu… ok? 😉
    xxx

  2. joke en janleen boutkam

    Hoi Peter en Leonie, wat gaaf om jullie te volgen op deze manier. Dan gaat mijn motorhart toch wel harder kloppen. Beter dan het dagelijkse ritje naar de AKZO. Ik hoop voor jullie dat je vanaf nu alleen nog maar contact met de weg via de banden hebt! Dat jullie maar veel plezier mogen beleven en dat wij via jullie weblog jullie kunnen blijven volgen. Gr. Janleen Boutkam

  3. Yvette en Peter

    Super fijn weer een stukje mee te kunnen ‘rijden’! Doe voorzichtig mag ik nooit zeggen van Peter, maar ik denk het ok? 😉 dikke kus

  4. Jan en Mariët

    gewoon een stuk makkelijker zonder verkeersregels, dus… Dikke knuffel van ons

  5. Catelijne

    Ai. Gevallen! Gaat het al weer een beetje met de blauwe zij? Ik weet inmiddels dat vallen er een beetje bij hoort, maar blijf voorzichtig hoor. Heerlijk lee, die details in je berichtjes. Je ziet het helemaal voor je dat gehannes met handschoenen muntjes en kaartjes bij die tolpoortjes. Succes morgen bij de oversteek! Xxx caat

  6. Gerard

    Zo te lezen wordt het niet alleen een leuk verhaal om te lezen, maar ook spannend! Ik wens jullie alle goeds!

  7. "tuinhaas"

    We genieten van jullie verhalen en kijken iedere dag uit naar een volgend avontuur. Vooral de kilometers die nu komen zijn voor ons vreemd en nieuw. Geniet er van en zeker niet meer vallen!! Het zal er vast warmer zijn. In ieder geval een mooi Kerst zonder sneeuw met prachtige vergezichten. Groetjes en liefs Eilke – Bene.

  8. Mieke

    Hoihoi, wat een verhaal weer. Ondanks jullie flinke schuiver zien jullie gelukkig erg vrolijk uit. Kan ook aan die heerlijke pizza liggen :)

  9. Lill & Peter

    Gelukkig goed gedaan, maar schrikken ja!
    Spannend! :)