Motorsafari in Oeganda

Grootse watervallen, witte stranden aan een azuurblauwe oceaan, tropische bossen, borrelende vulkanen, zinderend hete woestijnen en kolkende rivieren. Al dit moois zagen we al tijdens onze reis door Afrika. En de kans is groot dat we daar straks, op andere continenten, nog veel meer van zullen zien. Eén onderdeel is echter uniek voor Afrika en dat zijn de uitgestrekte savannes met daarop de ’Big Five’. Afrika is het enige continent waar leeuwen, buffels, neushoorns, luipaarden en Afrikaanse olifanten nog in het wild voorkomen. Ze zijn te bewonderen tijdens een safari in één van de vele nationale parken. En, nu we hier toch zijn…  

De meeste natuurparken moeten we voorbij rijden, omdat wij op de motor niet naar binnen mogen. In Oeganda zijn ze wat soepeler en mogen wij bij Murchison Falls National Park wel met de motoren op safari! Het park ligt in het noord-westen van Oeganda aan de oevers van de Victoria Nile en is genoemd naar een spectaculaire waterval waar de Nijl door een gat van slechts zeven meter wordt geperst. In het park komen bijzonder veel verschillende dieren voor, waaronder de ’Big Five’. We besluiten dat dat onze volgende bestemming wordt, want hoe gaaf zou het zijn om vanaf je eigen motor een paar olifanten of giraffen te zien? “Of leeuwen!”, voegt Peter daar dan aan toe.… Tja we zullen wel zien.

Voordat we op motorsafari gaan, blijven we eerst nog een paar dagen in Kampala bij “Red Chilli Hideaway”. Een enorm backpackers hostel met een goede keuken, een zwembad en snel internet.
Daar maken we kennis met Mélu uit Parijs, die net als wij haar blog zit bij te werken aan de bar (blog). Ze reist in haar eentje op haar motor (een Triumph Tiger 800XC) door Oost-Afrika. Ze begon in Addis Abeba (Ethiopië) en reed al door Djibouti, Somaliland en Kenia voordat ze in Oeganda aankwam. Het is niet zomaar een vakantietochtje, want ze maakt van haar reis een documentaire die eind 2014 zal worden uitgezonden op de Franse televisie. Gewapend met een camera trekt ze er op uit om bijzondere verhalen vast te leggen van mensen die ze onderweg tegenkomt. We hadden al over haar gehoord en waren haar in Kenia bij Jungle Junction net misgelopen. Super leuk dat we haar nu toch nog treffen.

We wisselen verhalen uit, drinken een biertje en spreken aan het eind van de avond af dat ze over twee dagen met ons mee zal rijden richting Murchison Falls. Leuk! Mélu is al een paar dagen in Kampala en weet inmiddels goed de weg. De volgende ochtend volgen we haar naar een grote supermarkt om wat hoognodige inkopen te doen. Eenmaal terug in het hostel werk ik nog wat aan de website en stort Peter zich op de motoren voor wat onderhoud. Terwijl ik geconcentreerd naar mijn scherm staar en broed op een volgende alinea, zie ik vanuit mijn ooghoek ineens een wel heel bekend silhouet naast me opdoemen. ROSS! Zijn avonturen in Oeganda hebben hem uitgerekend vandaag in Kampala gebracht. Een vijfde onverwachte ontmoeting! De laptop gaat dicht, het gereedschap in de tas en een gezellige avond met vrienden, bier, pizza en stoere verhalen volgt.

De volgende ochtend staan Mélu, Peter en ik al vroeg onze spullen op de motoren te binden. Hoewel wij niet bijzonder veel spullen bij ons hebben, zijn de motoren toch best een stuk zwaarder als alles er eenmaal op zit. Maar het gewicht waar wij mee rijden valt in het niet vergeleken met de motor van Mélu. Ze heeft niet alleen een veel zwaardere motor, maar ook nog eens bijzonder veel spullen. En zware spullen ook, zoals haar opname apparatuur. Zo zwaar dat de motor nog tijdens het inpakken omvalt en drie personen nodig zijn om hem weer rechtop te zetten. Bijzonder knap als je bedenkt dat ze met al dat gewicht al door de woestijn in Djibouti is gereden. Als we alle drie klaar zijn om te vertrekken, nemen we afscheid van Ross -die al op motorsafari is geweest- en rijden we de poort van het hostel uit.

Het is druk in de stad. De straten staan vol lange rijen auto’s en busjes. Net als de motortaxi’s zigzaggen we tussen het verkeer door, iets wat na een paar maanden in Afrika steeds beter lukt. Het is vandaag mijn beurt om voorop te rijden. We hebben de GPS ingesteld om ons zo snel mogelijk naar de ingang van het park te leiden. Het is een handig apparaat, maar het kan geen kwaad om ook je gezonde verstand te blijven gebruiken. Dat ding stuurt je soms de gekste kant op als ’hij denkt’ dat dat sneller is. Zo ook vandaag. De GPS lijkt de geasfalteerde rondweg te negeren om ons via allerlei kleine weggetjes in één rechte lijn naar het noorden te leiden. Als Mélu op één van die kleine weggetjes in een diepe richel vast komt te zitten (en opnieuw vijf mannen nodig om haar motor weer op de weg te krijgen), is het genoeg. De GPS gaat uit en aan de hand van de schaarse verkeersborden en de kaart rijden we alsnog naar de rondweg en uiteindelijk naar de snelweg richting het noorden naar de ingang van het park.

We willen daar, bij de ingang van het park, halverwege de middag zijn, zodat we genoeg tijd hebben om naar de camping te rijden. Vanaf de ingang is dat nog 30km over een onverharde weg, een stuk dat we willen afleggen voordat het donker is. Daar komt bij dat het ticket voor het nationale park 24 uur geldig is vanaf het moment dat we het park binnen rijden. Hoe later we vandaag naar binnen gaan, hoe meer tijd we morgen hebben om aan de noordkant het park na een safari weer te verlaten. Het is een lange tocht van bijna 400km dus we stoppen alleen om te tanken en wat te eten.

Aan het begin van de middag houdt de ’snelweg’ op en rijden we verder over een provinciale weg. De GPS staat inmiddels weer aan, maar door de toestanden van die ochtend heb ik nog het nodige wantrouwen over de aangewezen route. Verschillende kleine zandpaden naar links rijd ik voorbij, omdat ik weet dat er straks een geasfalteerde weg komt die ons helemaal naar de ingang van het park leidt. Helaas lukt het me om ook die geasfalteerde weg voorbij te rijden en 20 km verder alsnog op een zandpad uit te komen. Op zich geen probleem, ware het niet dat het hier net hard heeft geregend en de weg is veranderd in een glibberige modderbaan. Verschillende auto’s staan al achterstevoren in de berm en de fietsers lopen met hun fiets aan de hand. Na één kilometer glibberen en glijden besluiten de dames om terug te rijden naar de asfaltweg, ook al is dat ruim 20 km terug. Peter vindt het allemaal onzin, maar is dit keer in de minderheid en rijdt ietwat mokkend mee terug.

Door de vertraging die we hadden opgelopen in Kampala, de vele kilometers en deze omweg moeten we inmiddels echt een beetje opschieten om voor het donker op de camping te zijn. Bovendien begint de lucht boven ons dreigend donker te kleuren en lijkt het ieder moment te gaan regenen. Dat zal de onverharde weg in het park veranderen in een modderpad. We geven nog een beetje gas bij, proberen de regen voor te blijven. Het is stil over de intercom.

Om vier uur zijn we bij de ingang van het park en beginnen we aan de tocht naar de camping. We zijn nog maar een paar kilometer onderweg als we onze eerste ’wilde dieren’ al zien. Impala’s schieten voor ons van de weg af, in de verte zit een troep bavianen op de weg en naast ons rent een knobbelzwijn met zijn staartje omhoog het hoge gras in. We stoppen om foto’s te maken en te filmen, maar na een blik op de donkere lucht rijden we snel weer verder richting de camping. Bij de afslag naar de watervallen die het park haar naam gaven, besluiten we door te rijden. Het begint al te schemeren en de lucht is zo dreigend dat we liever naar de camping gaan nu het nog droog en licht is. Dat komt dan morgen wel.

Na een klein half uur zijn we bij de camping. In het laatste licht zetten we ons tentje op, waarna we vanaf het terras zien hoe de lucht in de verte oplicht door onweer. Het is nog droog als we ons tentje inkruipen, maar halverwege de nacht begint het uitzonderlijk hard te regenen. Alsof het met emmers op ons tentje wordt gegooid. Als de volgende ochtend de wekker gaat, regent het nog onverminderd hard. In de stromende regen pakken we onze spullen in. Peter en ik willen eerst naar de watervallen rijden voordat we met Mélu verder rijden naar het noorden. We laten onze grote duffels achter bij haar, laten wat lucht uit de banden van de motoren en rijden in de stromende regen de camping af.

De gisteren nog zo stoffige zandweg is veranderd in een glimmende strook dikke modder. We rijden langzaam en glibberen en glijden in de sporen die door auto’s in de modder zijn gemaakt. We zijn nog geen drie kilometer onderweg als mijn motor begint te glijden en ik -in een poging rechtop te blijven- van de weg afrijd tegen de hoge berm op. Ik zit van top tot teen onder de rode modder, maar ben verder in orde. Het ging zo langzaam dat zowel ikzelf als de motor nog heel zijn. Na veel moeite krijgen we mijn motor weer op de weg en rijden we verder in de richting van de waterval. Na één kilometer maakt Peter een pirouette en ligt ook hij met zijn motor op de grond. Geen schade of schrammen, allebei alleen heel vies. Het profiel van de banden zit vol met dikke rode modder en met het tempo waarop we rijden krijgen we dat er niet uit. Nadat we ook Peter zijn motor weer hebben opgetild en omgedraaid, spreken we af tot 10 km door te rijden en als de weg daar niet beter is om te draaien. Maar zo ver komen we niet eens. Bij kilometer 6 maakt Peter weer een prachtige ’360º’ in de modder. Dit is niks, we gaan terug naar de camping. Dit belooft nog wat voor de rest van de dag, zeker met Mélu haar zware motor.

Terug op de camping binden we de duffels op de motoren en rijden we met Mélu naar de veerboot die ons naar de andere kant van de Nijl zal varen. Terwijl we op de veerboot staan te wachten, komen aan de rand van de rivier nijlpaarden met hun hoofd boven water. Ze wapperen wat met hun oren om daarna weer met een zucht onder water te verdwijnen. Iets achter de nijlpaarden zwemt een enorme krokodil soepel door het water. Veerboten zijn voor ons Hollanders lang niet zo bijzonder als voor de andere toeristen, maar het gebeurt toch niet iedere dag dat je vanaf de veerboot nijlpaarden en krokodillen ziet!

Eenmaal aan de overkant blijkt dat de wegen daar gelukkig van iets betere kwaliteit zijn dan ten zuiden van de rivier. Geen dikke plakkende modder, maar hard aangestampte gravelwegen. Hoewel die nu ook flink modderig zijn door de regen, zijn ze wel te berijden. Mélu ziet het echter niet zitten om nog veel langer op deze wegen rond te hangen en besluit de kortste weg naar de uitgang te nemen. Ze verzekert ons dat we niet met haar mee hoeven te rijden naar de uitgang, want ze heeft immers al heel wat dagen alleen gereden. We zeggen haar gedag en spreken af elkaar die avond in één van de hotels in Gulu te treffen.

Daar gaan we dan, op motorsafari! We volgen een pad naar het oosten en kijken uit over de uitgestrekte vlakte voor ons. Het regent nog steeds erg hard, maar het uitzicht is er niet minder om. Werkelijk prachtig! Peter, de beste spotter die ik ken, ziet al snel de eerste wilde dieren. In het veld naast ons staat een groep Hartenbeesten, een grote antilope met een vreemd gevormd hoofd dat lijkt op een kruising tussen een paard en een hert. Zodra we afremmen en stoppen om een foto te maken stuiven ze alle kanten op. Zodra we weer weg rijden, blijven ze staan en kunnen we ze eigenlijk veel beter bekijken.

De wegen zijn een stuk beter en we hebben hier geen moeite om onze motoren rechtop te houden. Fijn, want met die wilde dieren is het al spannend genoeg. We rijden weer een stukje verder en zien dan een groep olifanten. Ze zijn net de weg overgestoken en sjokken verder het dal in. Als we stoppen om een foto te maken steekt één van de olifanten zijn slurf in de lucht. Niet lang daarna draait hij zich om naar ons en wappert hij met zijn oren, het teken voor ons om niet dichterbij te komen. Hij draait zich weer om en sjokt achter de rest van de familie verder. We kijken ze na tot we ze niet meer kunnen zien en rijden verder, terwijl Peter de omgeving scant. En we hebben geluk, want na deze eerste groep olifanten, zien we nog een andere groep van die grijze reuzen, een groep giraffes met jongen, buffels en veel, heel veel antilopen. Geen leeuwen (tot teleurstelling van Peter en opluchting van Leonie), maar dat komt vast nog ergens anders in Afrika.

Rond het middaguur stopt het met regenen en komt de zon tevoorschijn. Het is meteen lekker warm en de weg droogt voor onze ogen op. Met de zon komen ook de Tseetsee vliegen weer tevoorschijn, een soort dazen die gemeen kunnen prikken. Ze komen af op onze donkere handschoenen en weten daar zelfs doorheen te prikken. Lang stoppen om foto’s te maken is er dan niet meer bij want voor je het weet zoemen er 15 rond je helm. We rijden langzaam verder, met net genoeg vaart om de vliegen iets achter ons te laten. Uiteindelijk komen we al om 2 uur bij de uitgang van het park. Eerder dan we hadden verwacht, maar in ieder geval nog voordat ons ticket verloopt. We rijden het park uit, geven flink wat gas om de laatste restjes modder uit onze banden te slingeren en brengen de banden weer op druk zodra we weer op het asfalt rijden.

Aan het eind van de middag komen we aan in Gulu waar we een kamer vinden in een klein hotel. Mélu is er nog niet. Vreemd want we hadden verwacht dat zij hier eerder zou zijn dan wij, omdat ze de kortste route door het park zou nemen. We laten een berichtje achter voor haar bij het andere hotel waarover we hadden gesproken om te laten weten waar wij zijn. Er zal toch niets gebeurt zijn? Allerlei vreselijke scenario’s met een omgevallen motor, gebroken benen, olifanten en zelfs leeuwen schieten door mijn hoofd. We zijn er niet gerust op. Met een knoop in mijn maag en licht schuldgevoel omdat we niet met haar mee zijn gereden, lopen we naar het centrum voor een typisch Afrikaanse maaltijd van rijst, ugali en vis. Het is al enige tijd donker als we terug komen bij het hotel. Net op dat moment zien we een motor de oprit oprijden: Mélu! Ik ben zo blij haar te zien dat ik op haar af ren om haar een dikke knuffel te geven.

Ze was inderdaad omgevallen toen ze nog in het park was, maar had maar twee minuten hoeven wachten tot de passagiers van een passerende auto haar hadden kunnen helpen met tillen. Daarna kon ze zonder problemen doorrijden naar de uitgang. Toen ze daar was, stond er net een grote groep olifanten. Ze heeft haar motor geparkeerd en is op haar gemak gaan filmen, zo lang als haar ticket geldig was. Pas op het allerlaatste moment is ze het park uitgereden richting Gulu. Alles OK dus, niet opgegeten door de leeuwen…

We bestellen een biertje en proosten met z’n drieën op een toch best avontuurlijke tocht in Oeganda.

Afgelegde afstand tot en met Gulu: 16.122 km (10.018 miles)

Klik hier om de foto’s te zien.

Vorige bericht “Hemelse Honeymoon” – Volgende bericht “Over Rolex en het Hilton“