Naar het eiland van groente en fruit

Onze goede Italiaanse vrienden Fabrizio en Cristina verzekerden ons dat de beste groente en het lekkerste fruit te vinden is op Sicilië. Onze bestemming tijdens onze tocht door Italië is dat eiland van groente en fruit. Daar zullen we de veerboot nemen naar Tunis in Tunesië. Naar Afrika.

Tijdens de dagen in Rome hebben we in de lobby bij de nonnen een middag besteed om uit te zoeken welke boot we moeten nemen. We boeken uiteindelijk de boot van maandagavond 16 december vanaf Palermo (Sicilië). Die boot komt ongeveer 12 uur later op dinsdagmiddag 17 december aan in de Tunis. Palermo is nog best een eind rijden vanaf Rome. Daarom boeken we ook een veerboot vanaf het vaste land van Italië, vanaf Salerno, naar Sicilië.

Salerno ligt ongeveer 270km bij Rome vandaan, een afstand die we over twee dagen uitspreiden. Als we uit Rome weg rijden, volgen we lange tijd de Via Appia. Ook deze weg loopt weer vlak langs de kustlijn. We stoppen in Gaeta bij een kunstzinnige B&B met met uitzicht over de zee! Het is nog vroeg in de middag, dus we kunnen nog lang genieten van het prachtige uitzicht.

De volgende ochtend gaat de wekker wat later dan anders. Als we hebben ontbeten is de eigenaar van de B&B nergens meer te bekennen. Aan de telefoon vertelt hij dat al naar zijn werk is en dat we de deur gewoon achter ons dicht kunnen trekken. Zijn hondje loopt rond op het terrein en blaft af en toe als één van de vele buurhonden alarm slaat.

Het is warm genoeg om de binnenkleding van de motorpakken en de dikste winterhandschoenen terug naar huis te sturen. We vullen een Albert Heijn tas met de voering en met een binnenband en een zonnebril die we te veel mee hadden en gaan op zoek naar een post kantoor. Nadat we het postkantoor hebben gevonden, parkeren we op één van de drie invalidenparkeerplaatsen. We verwachten zo weer klaar te zijn, dus dat moet goed gaan. Peter blijft bij de motoren, als ik met de tas vol spullen het postkantoor binnen ga.

Het is enorm druk. Er staan wel 40 mensen voor de 10 loketten. Met hulp van een Italiaans omaatje trek ik een nummertje voor de ’Servizi Postale’. Ik ben nog lang niet aan de beurt, dus kan alles rustig bekijken. Hoewel iedereen een nummertje heeft, probeert tegelijkertijd iedereen voor te dringen. Oude omaatjes, opaatjes, gladgekamde 30-ers, allemaal proberen ze de dames en heren achter het loketje te overtuigen hun hele korte vraag eerst te behandelen. Een enkele keer hebben ze succes, anderen worden weer terug naar het eind van de rij verwezen.

Ondertussen zie ik Peter door het raam bij de motoren staan. Er stopt een auto met een man die wijst naar het omaatje dat naast hem zit en de invalidenkaart die hij in zijn hand heeft. Peter verplaatst één voor één de motoren, dan maar op de stoep. Niemand lijkt dat erg te vinden. De man bedankt hem hartelijk en komt daarna met zijn bejaarde moedertje naar binnen.

Na enige tijd ben ik dan toch aan de beurt. De dame achter het loket spreekt nagenoeg geen Engels, maar met handgebaren en mijn hele beperkte Italiaanse woordenschat begrijpt ze dat de tas met spullen met de post naar Nederland moet. Ze haalt een doos, we proppen de tas er samen in en maken de doos extra goed dicht met tape. Na verdere administratieve handelingen loop ik na ruim anderhalf uur het postkantoor weer uit. We kunnen verder, met een luchtiger motorpak en extra ruimte in de tassen.

Als ik buiten kom staat Peter te praten met een kleine grijze man, die uitgebreid Peter zijn hand staat te schudden. We begrijpen dat hij piloot was en veel van de wereld heeft gezien. Hij slaat zijn handen naar de hemel als hij hoort waar we allemaal nog naartoe willen rijden. Hij schudt onze hand nog drie keer en wenst ons dan een hele goede reis en fijne feestdagen. Eerder die dag was ons ook al een ouder echtpaar gepasseerd dat vol bewondering naar de motoren had gekeken. De man praatte even met Peter en draaide zich toen om naar mij; “Sei una donna?!”. Als ik mijn helm openklap om te laten zien dat ik inderdaad een vrouw ben, kijkt hij zijn vrouw nog eens aan en roept hij “ “Bravo! Bravo! Buon Viaggio”

We rijden weer verder langs de kust naar het zuiden, richting Napels. Eerder waren we door Claudio (B&B Alfieri) gewaarschuwd voor Napels. Niet alleen omdat het een hele grote stad is (de derde stad van Italië, met 4,4 miljoen inwoners in de stad en aangrenzende wijken), maar ook omdat het gevaarlijk zou zijn. Hij noemde de maffia toen niet, maar dat is wel waar wij aan moesten denken. Op de GPS lijkt de route langs Napels te komen en niet dwars door de stad. Als we niet zonder benzine in een buitenwijk vast komen staan, zal het wel goed gaan.

Op de borden lijkt Napels nog een eind weg, maar in werkelijkheid lijken we al door de stad te rijden, zo druk en volgebouwd is het. We volgen trouw de GPS, maar op enig moment raakt hij (de GPS is voor ons al bijna een bestaand persoon) in de war en begint hij te herberekenen. Het lijkt alsof we nu toch te ver zijn doorgereden en moeten omdraaien. Als we stoppen op de route te bekijken, blijkt toch dat hij ons grotendeels door de stad leidt, in plaats van er om heen. Het is niet anders, gewoon maar doorrijden, we komen die stad echt wel een keer uit.

We rijden de ene eenrichtingsweg na de andere in, links, rechts, rechts, en weer links. Het is druk en ook hier houdt niemand zich aan de verkeersregels. Als auto’s de weg op willen draaien, gaan ze voor het gemak maar vast halverwege de straat staan, zodat ze alles goed kunnen overzien. Dat betekent wel dat wij regelmatig moeten uitwijken en goed moeten oppassen. Gelukkig zijn de motoren wendbaar en niet zo breed als een auto, zodat we goed door het verkeer kunnen manoeuvreren.

Tegelijkertijd worden we aan alle kanten ingehaald door de nog smallere scooters en motoren waar de Italianen op rijden. Zij rijden ook nog eens een stuk sneller dan wij. Ik krijg regelmatig via de intercom te horen: “Goed in je spiegels kijken en je wordt ingehaald”. Dat betekent overigens niet dat die scooter links van mij rijdt, hij kan net zo goed rechts rijden.

Halverwege Napels besluiten we op enig moment toch even te tanken. We rijden een tankstation op vlakbij de haven. Meteen staan er een aantal jonge mannen (’gasten’) om ons heen, van wie hun functie bij het tankstation onduidelijk is. Ik tank mijn motor vol en geef de slang over aan Peter zodat hij ook zijn motor kan volgooien. Ondertussen praten we wat met de lui om ons heen over de motoren, onze route en het voetbal van de avond ervoor (Ajax-Milan en Napoli-Arsenal in de Champions league). In de hoek van het tankstation staat een dikke auto geparkeerd met twee bebaarde Italianen met grote zonnebrillen. Eén van de jonge gasten loopt een paar keer naar hen toe, ogenschijnlijk om verslag uit de brengen over die twee motorrijders uit ’Ollanda’. Als ik wil afrekenen, wordt eerst even naar de auto gekeken en pas afgerekend na een goedkeurend knikje vanaf de bijrijdersstoel. Het is onduidelijk wat dat precies betekende, maar wij betalen gewoon de prijs die op het bord stond en kunnen daarna (met al onze spullen) doorrijden.

De weg leidt ons verder en dieper door Napels. Een vervallen deel van de stad waar de mensen het niet breed hebben. Wat ook opvalt is de grote hoeveelheid afval die overal ligt. Vooral in de buitenwijk lag het huizenhoog opgestapeld aan de kant van de weg. Na dik 1,5 uur draaien we eindelijk dan toch weer een doorgaande snelweg op en rijden we in volle vaart verder. We laten Napels definitief achter ons.

We rijden langs de kust en draaien steeds hoger de heuvels in. Het hotel dat we hebben geboekt is een Agriturismo (landelijk gelegen bed & breakfast) dat verscholen ligt in de heuvels. Op enig moment zien we naast de weg een pad heel steil omhoog lopen. De GPS geeft aan dat we dat smalle weggetje in moeten rijden. We waren er al voorbij, maar draaien toch maar om. We rijden al toeterend in de eerste versnelling omhoog, om tegemoetkomend verkeer te waarschuwen. Stoppen is hier lastig. Het weggetje leidt door een dorpje en wordt steeds smaller. Als we dan ook nog een tunneltje door moeten, stap ik even af om de weg te vragen. Een dametje wijst ons de weg naar het Agriturismo en lijkt te zeggen dat we toch dat kleine weggetje verder omhoog moeten volgen. Er staan hier en daar ook (kleine) auto’s geparkeerd, dus zij zullen ook op dit weggetje rijden. Peter en ik rijden verder omhoog. Sommige stukken van de weg zijn zo steil, dat we echt niet kunnen stoppen. Dan zouden we zeker omvallen. Dan zien we in de verte de weg veranderen in een trap! Dat wordt lastig met de motoren. We stappen af op een iets rechter deel van de weg en gaan allebei op zoek naar iemand die ons de juiste richting op kan wijzen. Uiteindelijk blijkt dat de trap wel naar het Agriturismo gaat, maar dat er ook een andere route is die we met de motor wel kunnen rijden. We draaien om en rijden de steile weg weer naar beneden.

Na een kleine vijf minuten rijden we dan toch het erf van het Agriturismo op. Het ziet er fantastisch uit. Een boerderij op verschillende terrassen, met fruitbomen en groente. We horen ganzen, koeien en schapen. We worden heel hartelijk ontvangen door een dame die ons naar een prachtige kamer wijst. Ze opent meteen de deuren naar het balkon, met een prachtig uitzicht over de heuvels en in de verte de zee. Nadat we ons hebben opgefrist, kunnen we beneden in het hotel wat komen eten. We zijn de enige gasten en krijgen een werkelijk geweldige maaltijd voorgezet. Na een lange, inspannende dag, ploffen we moe maar gelukkig op ons bed.

Als we de volgende ochtend beneden komen, staat ons een fantastisch ontbijt te wachten met vers brood, zelfgemaakte jam, perzikensap, fruit en stukjes taart. Er is één tafeltje gedekt, precies voor het raam naar de keuken waar de kok aan het werk is. We zien hem verse pasta maken voor die avond.

Vanaf het Agriturismo is het nog een kleine 60 kilometer rijden naar Salerno, waar we die avond laat de boot pakken naar Sicilië. We mogen zo lang blijven als we willen en hoeven pas laat in de middag uit te checken. Na een heerlijk relaxte ochtend stappen we aan het begin van de middag op de motor. Er wacht ons nog een prachtige route, want vanaf Positano rijden we langs de Amalfikust. De kust wordt beschouwd als één van mooiste van de wereld. Het staat zelfs op de werelderfgoedlijst van UNESCO. En het is inderdaad prachtig. Met een zacht zonnetje rijden we rustig over de kustweg, waarbij we onze ogen goed de kost geven en vaak stoppen om foto’s te maken. Het is helemaal niet druk, maar wat wil je ook op een vrijdagmiddag in december.

Als de schemering valt, rijden we Salerno binnen. Het is een grote drukke stad en een groot verschil met de prachtige kustweg die we net hebben gereden. De boot vertrekt pas om 23:00 uur en we hoeven pas in te checken om 21:00 uur. We besluiten dus eerst nog wat te gaan eten in de stad. Van dat plan komen we snel terug. Als we de stad inrijden blijkt dat de jaarlijkse kerstmarkt in volle gang is. Bussen vol Italiaanse toeristen zijn afgezet in de binnenstad om daar hun inkopen te doen. We staan direct in de file. Na een paar kilometer draaien we om en rijden we in dezelfde file aan de andere kant het centrum weer uit, terug naar de haven. We komen nog wel een buurtwinkel tegen waar we wat eten en drinken kunnen kopen.

We kunnen het terrein van de haven nog niet op en parkeren naast wat stoelen. Als we daar een poosje zitten, vult het parkeerterrein zich langzaam met volgepakte auto’s. De boot die wij nemen naar Palermo, maakt daar alleen een tussenstop en vaart daarna door naar Tunis. De volgepakte auto’s behoren toe aan Tunesiërs. Het zijn allemaal personenwagens met enorme pakketten met spullen op het dak. Het pakket op de auto is in veel gevallen net zo groot is als de auto zelf! Van alles wordt er meegezeuld, stoelen, tafels, kasten, fietsen en zelfs scooters. Het pakket wordt bij elkaar gehouden door een zeiltje met een touw eromheen. De spullen die niet meer in de auto kunnen, worden nog aan het touw vastgeknoopt en bungelen aan de zijkant mee. Stuk voor stuk zijn de auto’s maximaal in de veren gezakt, met de wielen diep in hun wielkassen. Dat de auto’s nog kunnen rijden is een wonder.

Om 21:30 uur mogen de eerste volgepakte wagens naar de boot rijden. Wij starten onze motoren en sluiten aan in de rij. Eén van de beveiligers aan het hek met wie ik eerder een praatje had gemaakt, Luigi, haalt ons uit de rij. Wij moeten naar Palermo, dus moeten als eerste van de boot af. Dat betekent ook dat we als laatsten de boot op zullen gaan. Zo wordt onze wachttijd van inmiddels 4 uur nog een beetje verlengd, terwijl we zien hoe alle bepakte auto’s de boot op rijden. Uiteindelijk rijden we ver na 23:00 uur de boot op.

We worden naar een hoekje in het laadruim geleid, waar we onze motoren kunnen neerzetten. Als ze zijn vastgezet, worden we door vriendelijk personeel het laadruim uitgeleid. Al het personeel dat we tegenkomen is van Aziatische afkomst en spreekt bijzonder goed Engels. In de lift vraagt de man of we een hut hebben geboekt. Als we antwoorden dat we ’luxe stoelen’ hadden gereserveerd, grinnikt hij en zegt; “You no want to spend money”. We vinden onze luxe stoelen in een ruimte waar de televisie hard staat te loeien, met daarvoor een groepje Tunesiërs die nog harder proberen te praten. De boot zal pas de volgende ochtend aankomen in Palermo, dus we zullen toch wat moeten slapen. Het is helemaal niet druk, dus we gaan allebei over dwars op een rij stoelen liggen. Schoenen uit, motorjas als kleedje, oordoppen in en proberen te slapen.

Na een doorwaakte nacht, staat de volgende ochtend de televisie alweer vroeg aan. Het gesprek van de medepassagiers van de vorige avond wordt op hetzelfde niveau voortgezet. Slapen komt er dan niet meer van. We eten wat van de ontbijt-cakejes die we de avond ervoor hadden gekocht en wachten tot we in Palermo zijn. Als we op het dek van de boot staan zien we Sicilië steeds dichter bij komen.

Twee uur later dan gepland, gaan we in Palermo van boord. De GPS wijst ons alweer in de richting van het hotel dat we in Santa Flavia hadden geboekt. Het is zaterdagochtend en het is druk, vooral met winkelde mensen die hun weekend boodschappen aan het doen zijn. We rijden door winkelstraatjes waar op de stoel en op straat kraampjes staan met groente, fruit of vis. Ik moet op enig moment zelfs uitwijken voor het zwaard van een zwaardvis die net op dat moment wordt aangesneden. Aangekomen bij het hotel vallen we aan het begin van de middag in een diepe slaap. We moeten allebei wat inhalen. We komen ons bed alleen nog maar uit om wat te eten.

De volgende dag, als we weer helemaal fris en fruitig zijn, maken we op zondag een ritje op Sicilië.  De dorpjes zijn inmiddels uitgestorven, een enorm contrast met de zaterdagochtend ervoor. Het is prachtig. Zodra je vanaf de kust het binnenland in rijdt, zijn de bergen ruig en zeer steil. De herfst heeft Sicilië nog niet bereikt, want alles is nog groen en staat zelfs nog in bloei en ruikt heerlijk!Overal waar we rijden zien we stalletjes met groente en fruit. Zelfs nu in december is alles nog in overvloed te krijgen.

Na een veel te kort bezoek aan Sicilië, wacht ons op maandagavond de boottocht naar Tunis. De verwachte vertrektijd van de boot is dit keer pas 01:00 uur. Ook nu moeten we een paar uur van te voren aanwezig zijn om in te checken. Met de lange wacht van de vorige keer nog vers in het geheugen, rijden we pas om 21:30 uur bij het hotel weg.

Als we aankomen in de haven van Palermo staat het haventerrein al helemaal vol met auto’s. Er ligt ook al een boot. De eerste rij met auto’s waar we aansluiten bestaat uit hele nette vooral Italiaanse auto’s. Al snel blijkt dat we in de verkeerde rij staan voor de boot naar Genua. Als we verder rijden zien we een lange rij met oude afgeragde auto’s met enorme pakketten op het dak. We zitten goed, dat is de boot naar Tunis! De auto’s die hier staan opgesteld zijn nog zwaarder bepakt dan de auto’s die we eerder hadden gezien in Palermo. Niet alleen stoelen, kasten en scooters, maar ook wasmachines en koelkasten gaan mee op het dak. We kijken onze ogen uit.

Als we zijn ingecheckt moeten we eerst door de politie controle. We worden geïnspecteerd door een hele attente, Engels sprekende Italiaanse politieman. Na de controle wijst hij ons naar de voorkant van de rij met wachtende auto’s. Daar staan wij dan, twee pakezels voor de ’pakolifanten’. Na een uur mogen we naar de boot rijden en ons daar vooraan de rij voor het hek opstellen. We mogen de boot nog niet op, want ze zijn nog bezig deze leeg te rijden. Het blijkt een grote boot te zijn, die helemaal vol staat met nieuwe auto’s en vrachtwagentrailers. We staan vervolgens ruim twee uur te wachten terwijl we zien hoe de ene trailer na de andere trailer van de boot wordt afgereden. Het is een waar mierennest, met zware containers, havenpersoneel, politieagenten, agenten van de kustwacht, passagiers en ongeduldige wachtenden. Vermakelijk om te zien, dus de tijd gaat gelukkig best snel.

Als ze nog bezig zijn om de boot weer vol te laden met nieuwe containers, mogen wij met onze motoren al vast de boot op rijden. We worden opnieuw geholpen door vriendelijk personeel van Aziatische afkomst met het vastzetten van onze motoren. Dit keer hebben we wel een hut geboekt en dat is een goede keuze. Het is een prachtige hut, met eigen badkamer (en zelfs een douche). Terwijl ze de boot nog aan het volladen zijn, vallen we om 01:45 uur in slaap en dromen over wat komen gaat: Afrika!

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstond tot en met Sicilië: 2663km

Vorige bericht “Met de zon in ons gezicht naar Rome” – Volgende bericht “We zijn in Afrika!“