Welkom in Argentinië!

Welkom in Argentinië!Vanaf Johannesburg vliegen we via Dubai en Rio de Janeiro naar Buenos Aires, een lange reis van meer dan 40 uur. We nemen vanaf het vliegveld een taxi en laten ons afzetten bij een hostel in het centrum dat we een paar dagen eerder via internet hadden geboekt. We krijgen de sleutel van een knusse tweepersoonskamer en ploffen moe neer op het bed. Ons voornemen om direct volgens de Argentijnse klok laat die avond naar bed te gaan, gaat direct de prullenbak in. We nemen enkel nog de tijd voor een douche en vallen daarna als een blok in slaap. Dat avontuur in Zuid-Amerika kan nog wel één nachtje wachten.

Het is nog erg vroeg als we de volgende ochtend voor de eerste keer wakker worden. Buiten komt de regen met bakken uit de lucht. Met de Afrikaanse zon nog vers in het geheugen kruipen we wat dieper onder de dekens en draaien we ons nog een paar keer om. Pas halverwege de ochtend nemen we in de gemeenschappelijke woonkamer van het hostel plaats voor een ontbijt van stokbrood, jam en een flinke bak koffie om wakker te worden. We maken dankbaar gebruik van de wifi-verbinding om een berichtje naar huis te sturen dat we veilig zijn aangekomen, want ook dat was er gisterenavond bij ingeschoten.

Als we na het ontbijt naar buiten kijken regent het nog steeds. We hebben geen zin om naar buiten te gaan, maar we zullen wel moeten want we hebben geld nodig. Niet alleen om morgen de douane te betalen als we de motoren ophalen van het vliegveld, maar ook om vandaag wat boodschappen te kunnen doen. Na de derde kop koffie, als het eindelijk iets minder hard regent, gaan we lopend de stad in. Zonder regenjas of paraplu, want na al die zonnige dagen in Zuid-Afrika hadden we er niet aan gedacht om die bij de hand te houden. We lopen langs prachtige oude panden en brede lanen. Het doet denken aan steden als Parijs en Rome, met het enige verschil dat alles erg vervallen is. De weg, de stoep en de huizen zijn allemaal in slechte staat. Het moet ooit heel mooi zijn geweest. Al helpt het vandaag ook niet erg dat de lucht zo grijs is.

We halen geen geld bij de bank, maar wisselen onze dollars ’op straat’ op de zwarte markt. Dat heeft alles te maken met de ’blauwe dollar’. In Argentinië zijn door de overheid een aantal maatregelen getroffen om de Argentijnse pesos te beschermen en een nieuwe economische crisis te voorkomen. Eén van de maatregelen is dat Argentijnen slechts een klein bedrag aan Argentijnse pesos mogen wisselen voor buitenlandse valuta. Als reactie op deze maatregel zijn de Argentijnen massaal de zwarte markt opgegaan om daar toch buitenlandse valuta, in het bijzonder Amerikaanse dollars, te krijgen. Dat is niet alleen voor hun vakantie, maar ook als pensioenvoorziening, want veel vertrouwen in de pesos hebben ze niet. Welkom in Argentinië!De wisselkoers van de ’blauwe dollar’, zoals deze wordt genoemd, is veel hoger dan de officiële wisselkoers van de dollar. Op dit moment krijgen we voor 1 US$ volgens de officiële koers 8,50 pesos, terwijl we op de zwarte markt voor diezelfde dollar 13,80 pesos krijgen (een verschil van 62%)!

Je zou verwachten dat de illegale handel op de zwarte markt gebeurt achter gesloten deuren, maar de handel in de blauwe dollar gebeurt gewoon in de openbaarheid. In ons hostel, in de supermarkt, in de lokale snackbar, overal kunnen we onze dollars wisselen. We konden zelfs onze taxi in dollars betalen. De beste wisselkoers zouden we krijgen bij de handelaren in de straat Florida in het centrum van Buenos Aires. Aangezien wij veel geld moeten betalen aan de douane en dus een groot bedrag moeten wisselen, is het de moeite waard om de beste wisselkoers te zoeken. Het enige waar we voor moeten waken is dat we geen valse biljetten krijgen.

Met een dikke stapel dollars lopen we door de natte straten van Buenos Aires. Florida is een winkelstraat in het centrum van de stad die te vergelijken is met de Kalverstraat in Amsterdam. Het is zondag en de meeste winkels zijn gesloten. Terwijl we langs de etalages lopen, worden we vanaf alle kanten toegeroepen: “Cambio dólares cambio”. Om de paar meter staat wel iemand die aanbiedt om dollars of euro’s te wisselen tegen pesos. We kunnen één van de handelaren op straat kiezen, maar hoorden dat we ook kunnen wisselen bij de verschillende tijdschriftenkiosks. Dat lijkt ons een beter plan, want als we dan valse biljetten zouden krijgen kunnen we de kiosk in ieder geval weer terug vinden. Dat is met zomaar een mannetje op de straat nog maar de vraag.

Welkom in Argentinië!We lopen net zo lang door Florida tot we een kiosk hebben gevonden die ons aanstaat. We spreken de man voor de kiosk aan, waarna hij een papiertje omhoog houdt met daarop de koers. Voor biljetten van 50 US$ en 100 US$ krijgen we een koers van 13,80 pesos, voor kleinere biljetten geeft hij ons 13,50 pesos. Klinkt als een goede deal, want in het hostel kwamen we niet verder dan 12 pesos per dollar. De man verwijst ons naar een dame die ons uitnodigt om in de kiosk te komen staan. Niet bij de tijdschriften, maar in het smalle gangetje daarachter waar ze hun pauze houden. We tellen onze dollars voor haar uit. Het is een hele stapel, daar zouden we een aantal weken van door Argentinië kunnen reizen. Ze telt alles nog eens na, bekijkt de biljetten tegen het licht en toetst dan op een rekenmachine in hoeveel pesos ze ons zal geven. Als we akkoord zijn, haalt ze een aantal stapels paarse biljetten tevoorschijn, die wij op onze beurt weer tellen. Het klopt. Het ziet er uit als ’echt’ geld, maar het is maar de vraag of we valse biljetten zouden herkennen. We schudden haar de hand, bergen het geld op in een grote tas die Peter om zijn schouders doet en stappen de straat weer op.

We letten altijd goed op onze spullen als we in een grote stad zijn, maar we zijn deze keer extra op onze hoede. Als toeristen in de straat Florida uit een kiosk stappen is voor iedere straatrover duidelijk wat ze daar hebben gedaan. We lopen zo nonchalant mogelijk terug in de richting van het hostel. Het gaat allemaal goed, het enige dat ons overvalt is een enorme regenbui.

Drijfnat komen we terug in het hostel, waar we de rest van de middag gebruiken om uit te zoeken waar we de volgende dag moeten zijn. We hebben een afspraak met iemand die ons gaat helpen om de motoren uit de douane te krijgen. (We noemen hem voor het verhaal ’Marco’.) De verhalen over de Argentijnse douane zijn heel wisselend. Sommige reizigers krijgen hun motor zonder problemen binnen een paar uur mee, anderen moeten weken wachten en soms zelfs smeergeld betalen voordat ze hun motor weer zien. Het leek ons wel verstandig om iemand in te schakelen die er iets meer verstand van heeft dan wij, zeker nu wij geen Spaans spreken. Welkom in Argentinië!Feitelijk een ’fixer’, zoals we die in Afrika ook al eens gebruikten. We kwamen met Marco in contact toen we nog in Zuid-Afrika waren en hebben hem al het nodige papierwerk gestuurd. Als alles gaat zoals afgesproken, kunnen we morgenmiddag de motoren al ophalen!

De volgende ochtend zien we vanaf de ontbijttafel dat het buiten weer hard regent. Onze schoenen zijn nog nat van de vorige wandeling, dus vandaag nemen we een taxi naar het centrum. Met de kaart in de hand en drie woorden Spaans vertellen we de taxichauffeur waar we heen willen. We gaan eerst nog een keer terug naar het centrum om nog wat geld te wisselen. We bezoeken dezelfde kiosk als gisteren en krijgen met onze stapel dollarbiljetten weer een dikke stapel Argentijnse pesos. Nu zouden we genoeg moeten hebben voor het ophalen van de motoren en al het papierwerk dat daarbij komt kijken.

Met belachelijk veel geld op zak, lopen we in de stromende regen door het drukke centrum naar het kantoor van Marco. Peter met de tas met geld om zijn schouders voorop en ik net iets achter hem om de tas in de gaten te houden. Dit keer wel met een paraplu die we mochten lenen van het hostel. Een paar blokken verder gaan we een deftig kantoorpand binnen. We vragen bij de receptie naar Marco en worden verwezen naar de eerste verdieping. We gaan een chique kantoor binnen van een maatschappij die vooral bekend is van de veerboten en vrachtschepen. Als twee doorweekte katten zitten we in de chique lobby terwijl onze paraplu een grote plas achterlaat op de grond. Na een poosje worden we ontvangen door Marco, een lange man in een keurig pak met een nette scheiding in zijn haar. Hij lijkt op geen enkele manier op de ’fixers’ die we eerder in Egypte en Sudan inschakelden. En eerlijk gezegd ziet hij er ook niet uit alsof hij vandaag op deze schoenen het magazijn van de douane binnen zal gaan om daar twee motoren op te halen.

Hij neemt ons mee naar één van de luxe spreekkamers en vertelt daar dat hij vandaag het papierwerk met ons zal doorlopen en dat zijn ’agent’ ons morgen zal assisteren om de motoren vrij te geven. Dat is vreemd. Ten eerste waren wij onder de indruk dat hij ons zou helpen met de motoren en wisten wij niet dat hij daar weer iemand anders voor had ingeschakeld. En ten tweede zegt hij nu doodleuk dat we morgen pas naar het vliegveld gaan, terwijl hij ons eerder had gezegd dat dat vandaag al zou gebeuren. Wij hadden ons ook al helemaal opgemaakt voor een lange dag op het vliegveld en zijn allebei een beetje teleurgesteld. Als hij de papieren erbij pakt en alles aan ons uitlegt, komt hij met verrassing nummer drie: we moeten hem betalen in Amerikaanse dollars. Hij wil niet alleen zijn vergoeding ontvangen in dollars, maar wil ook dat wij de kosten die op het vliegveld worden gemaakt betalen in dollars via het bedrijf. We kijken hem even stomverbaasd aan. Wij hadden de indruk dat wij met onze zak met geld naar het vliegveld zouden gaan om daar met zijn hulp de douane te betalen in Argentijnse pesos. We vinden het ook gek dat de douane, als overheidsinstantie, überhaupt dollars zou aannemen. Welkom in Argentinië!

Geïrriteerd leggen we uit dat we niet in dollars kunnen betalen, omdat we die net allemaal hebben gewisseld voor pesos. Wat we er niet bij vertellen is dat wij bovendien ook in pesos willen betalen vanwege de goede wisselkoers die wij voor onze dollars hadden gekregen. Het is al duur genoeg om de motoren uit de douane te krijgen, dus als we op deze manier geld kunnen besparen is dat voor ons heel fijn. Als we tegensputteren, krijgen we al snel het idee dat het ook het bedrijf te doen is om de gunstige wisselkoers en zij dat voordeel liever zelf in hun zak steken. Marco vertelt een vaag verhaal over een verbod voor bedrijven om pesos aan te nemen van toeristen, maar we geloven er niets van. We houden voet bij stuk: wij betalen in pesos. Marco gaat naar zijn baas en komt een tijdje later vertellen dat ze bij hoge uitzondering kunnen toestaan dat we betalen in pesos. Er is net een grote groep Duitsers aangekomen die hun campers via hetzelfde bedrijf naar Argentinië hadden verscheept. Zij zullen al hun kosten in pesos voldoen en wij mogen meeliften op hun betalingsregeling. Het blijft een vreemd verhaal, maar we zijn al lang blij dat we onze dikke stapel met pesos nu ook echt kunnen gebruiken.

Het is daarna nog een hele klus om er achter te komen welk bedrag hij ons nu in rekening brengt. Wat een heel normaal gesprek over de rekening had kunnen zijn, wordt een heel vervelend gesprek omdat de sfeer door zijn eerdere verrassingen al behoorlijk grimmig was geworden. Als we het eens worden over de rekening en wij aanstalten maken om de flappen tevoorschijn te halen, maakt hij duidelijk dat we het geld niet aan hem kunnen overhandigen. Hij verwijst ons naar een lokale bank waar het bedrijf een rekening aanhoudt. Daar moeten wij eerst naartoe om het geld te storten, voordat hij ons de rest van de informatie zal geven.

In de stromende regen lopen we met de grote tas vol geld naar de bank. We spreken te weinig Spaans om uit te leggen waar we voor komen en aan hun kant spreekt niemand Engels. Ook met handen en voeten komen we geen stap verder, tot één van de klanten naar voren stapt om ons te helpen. Ook hij spreekt slechts drie woorden Engels, maar het is net genoeg om ons naar het juiste loket te wijzen. We tellen de biljetten uit, zien de telmachine ratelen en krijgen van de man achter de balie een bonnetje. Eenmaal terug bij Marco krijgen we met het bonnetje de benodigde papieren en de contactgegevens van zijn mannetje op het vliegveld. We zeggen hem gedag en lopen met een vervelend gevoel het kantoor weer uit. Ondanks dat al het papierwerk in orde lijkt en we in Argentijnse pesos konden betalen, hebben we geen moment het idee gehad dat hij ons werkelijk hielp.

Welkom in Argentinië!Er zijn die middag nog een aantal andere administratieve zaken die we moeten afhandelen. De belangrijkste is een WA-verzekering, want zonder verzekering krijgen we morgen de motoren niet mee. Marco had toegezegd die verzekering voor ons te regelen, maar ook dat was niet helemaal goed gegaan. Bij het hoofdkantoor van Allianz leggen we aan de balie uit voor welke verzekering we hier komen. We hadden het Marco in het Spaans laten opschrijven en dat is maar goed ook, want met Engels zouden we hier niet ver zijn gekomen. Ze sturen ons door naar een ander kantoor aan de andere kant van de stad. We laten ons door een taxi voor de deur afzetten en leggen aan de balie opnieuw uit dat we graag een WA-verzekering willen afsluiten. De dame lijkt ons Spaans niet te begrijpen. Als we daarna -weer in het Spaans- vragen of ze Engels spreekt, volgt een snel en kordaat: “NO!” Ze lijkt ons eigenlijk weg te willen sturen, maar als we het nog een paar keer proberen, vraagt ze ons toch om even te wachten. Na een poosje komt één van de managers naar de balie. Hij spreekt tot onze opluchting een beetje Engels en begrijpt welke verzekering we nodig hebben. Hij neemt ons mee naar één van zijn collega’s waar we (voor het eerst die dag) heel vriendelijk worden geholpen. De manager vertaalt terwijl de dame het papierwerk in orde maakt. Na ruim een uur staan we weer buiten, met een verzekering!

We doen nog wat andere boodschappen en gaan dan weer terug naar het hostel. Weliswaar zonder motoren, maar niet helemaal met lege handen want ondanks ons slechte Spaans hebben we vandaag: twee keer een taxi genomen naar het juiste adres, geld gewisseld, geld gestort, een telefoonkaart gekocht, een verzekering afgesloten, een broodje vlees besteld en motorolie gekocht. Dat is ook wat waard!

Toch is het behoorlijk wennen dat we onszelf niet verstaanbaar kunnen maken. Welkom in Argentinië!In Afrika kwamen we met Engels, Frans en Nederlands heel ver, ook in landen waar enkel Arabisch werd gesproken. Hier hebben we aan die talen helemaal niets. Zelfs in een grote stad als Buenos Aires treffen we bijna geen mensen die Engels spreken. En zoals we eerder merkten dat een paar woorden in de lokale taal vaak veel deuren opent, lijkt hier nu het tegenovergestelde te gebeuren doordat we niet meer dan een paar woorden Spaans spreken. Jammer, want juist het ontmoeten van mensen en het maken van een praatje is zo leuk. We zoeken uit wat een taalcursus Spaans kost, maar schrikken zo van de prijzen, dat we eerst maar eens een paar taal-apps downloaden voor op de telefoon. De komende weken maar eens kijken hoe ver ons dat zal brengen.

Eenmaal in het hostel blijkt via een korte zoektocht op internet dat er -zoals we al vermoeden- niets klopt van het ’pesos-dollar’ verhaal dat Marco ons vertelde. In tegendeel, het is voor Argentijnse bedrijven juist verboden om bedragen in dollars aan te nemen! Niet zo fraai van hem.

Terwijl we ons broodje vlees opeten, zien we buiten een grote gele BMW1200 stoppen met grote koffers en twee motorrijders! We nemen een kijkje en ontmoeten Charlie en Cecilia uit Singapore! Ze maken een reis door Zuid- en Midden-Amerika en zijn nog op zoek naar een hostel voor die avond. Ons hostel heeft nog één kamer, waar ze met al hun spullen intrekken. De grote BMW parkeren ze op de binnenplaats waar morgen onze motoren hopelijk ook zullen staan. Het is heel leuk om hier weer wat motorreizigers te spreken. We kunnen niet wachten tot we zelf ook onze motoren weer hebben.

De volgende dag begint weer iets anders dan we hadden gedacht. Onze wekker was niet afgegaan, waardoor we pas om 08:00 uur naast ons bed stonden. Op zich nog op tijd voor de taxi die we voor 08:50 uur hadden besteld om naar het vliegveld te gaan, tot er tien minuten later op de deur wordt geklopt en wordt gemeld dat de taxi er al is! De receptioniste had hem namelijk besteld voor 08:15 uur. Helaas weer miscommunicatie. We plenzen wat water in ons gezicht, schieten in een broek, gooien alle spullen in een tas en rennen naar de taxi. Pffff, geen geweldige start van de dag.

Welkom in Argentinië!We zijn al om 09:00 op het vliegveld, maar hebben pas om 10:00 uur afgesproken met Sergio, de man die door Marco was ingeschakeld om ons te helpen bij de douane. We eten een broodje en bellen daarna Sergio om te melden dat we in de ontvangsthal klaar staan. We hadden afgesproken dat hij ons daar zou komen halen. Als hij ons na een half uur nog niet is komen halen, bellen we nog maar eens. Ah.. nu begrijpt hij pas dat we er zijn (humpf). Hij legt in het Spaans uit waar we naartoe moeten lopen, maar ik begrijp slechts de helft. Ik word er een beetje moedeloos van, want dit was nou juist één van de belangrijkste redenen geweest waarom we Marco hadden ingeschakeld, omdat hij wel Engels spreekt. We denken te begrijpen dat we naar terminal C moeten en daar naar de ’Cargo’ afdeling. Eenmaal bij terminal C kunnen we hem nog steeds niet vinden. We lopen van het ene kantoortje naar het andere en worden door verschillende mensen steeds een andere kant op gestuurd, totdat we de dame bij een informatiebalie laten bellen met Sergio. Zij weet uiteindelijk in perfect Engels aan ons uit te leggen waar we moeten zijn.

Pas ruim na 11 uur ontmoeten we eindelijk Sergio. Hij neemt ons mee naar het deel van het vliegveld waar het vrachtverkeer wordt afgehandeld. Wij krijgen een bezoekerspas en mogen mee naar de kantoren achter de douane. Nadat we daar een poosje hebben gewacht en Sergio met onze papieren naar verschillende mensen is geweest, mogen we mee naar het magazijn. We speuren de ruimte af en zien heel in de verte tussen hoge stapels met dozen twee houten kratten staan! Met een heftruck worden de kratten voor ons neergezet, waarna ze onder toeziend oog van de douane door twee medewerkers uit het magazijn worden opengemaakt. Met veel gekraak wordt het houten krat met een koevoet en een hamer uit elkaar getrokken. Daarna pellen wij laagje voor laagje de rest van de verpakking eraf: het plastic, het karton, nog een laag plastic. Net zo lang tot de wit-rode kappen tevoorschijn komen. Daar zijn ze weer!

Welkom in Argentinië!De officier van de douane doet een poging het chassisnummer te lezen, brabbelt iets onverstaanbaars en gebaart dan dat we ze mee mogen nemen. We leggen uit dat we ze wel eerst in elkaar moeten zetten, terwijl we wijzen naar het voorwiel dat er los naast staat en het stuur dat zielig over de tank hangt. Geen probleem, dat mogen we hier doen. We inspecteren de motoren en zo op het eerste gezicht hebben ze de reis zonder problemen doorstaan. Peter begint ze in elkaar te zetten, terwijl ik de spullen uit het plastic haal en de tassen weer inpak. Sergio bekijkt het allemaal gelaten en had duidelijk niet verwacht dat er nog wel wat moest gebeuren voordat we weg konden. Ook een gevalletje miscommunicatie.

Tegen 13:00 uur legt hij met handen en voeten uit dat de douane de motoren nog een keer zal checken als ze weer in elkaar zijn gezet. De douane zal dat pas doen als ze klaar zijn met lunchen en aangezien dat nog wel even duurt, gaat hij nou ook lunchen. Terwijl wij rustig verder gaan met de motoren, wordt het magazijn steeds leger. Als de motoren weer helemaal klaar staan, komt Sergio om 14:30 uur met een douanebeambte terug. De chassisnummers worden nog een keer gecontroleerd en de douane is akkoord. Nog een laatste handtekening en dan zijn we klaar. Het enige dat nog ontbreekt is benzine. Peter haalt met een jerrycan wat benzine in het naastgelegen tankstation, zodat we in ieder geval naar het hostel kunnen rijden, en dan kunnen we gaan. De motoren starten zonder probleem. Helm op, handschoenen aan en het gas open: het tweede deel van onze reis is officieel begonnen!

We rijden de snelweg op en rijden een half uur later op onze eigen motoren het centrum van Buenos Aires binnen. Toch wel bijzonder! De GPS wijst ons door de wirwar van eenrichtingswegen naar het hostel waar we de motoren parkeren op de binnenplaats naast de motor van Charlie. Dat betekent overigens wel dat we door de gemeenschappelijke woonkamer moeten rijden waar iedereen op dat moment zit te eten, het is een geinig gezicht. Vanuit de kamer naast ons komen Charlie en Cecilia direct een kijkje nemen naar de motoren. We delen een biertje en proosten op het begin van onze reis door Zuid-Amerika.

Welkom in Argentinië!De volgende ochtend kost het ons geen moeite om ons bed uit te komen, want vandaag gaan we weer rijden! We ontbijten samen met Charlie en Cecilia en zeggen hen daarna gedag als zij de stad in gaan. We pakken alle spullen weer op de motoren en rijden door het hostel naar buiten. Het is een mooie zonnige dag, veel beter dan de regen van de afgelopen dagen. We rijden langs de hoge gebouwen het centrum uit en volgen de snelweg naar het zuiden. Bij het eerste benzinestation vullen we de tank en alle reservetanks weer, die we vanwege de vlucht leeg hadden gemaakt. Daarna gooien we het gas open. De motoren doen het goed. We volgen Ruta 3, één van de twee snelwegen naar het zuiden. Zodra we de stad achter ons hebben gelaten rijden we langs uitgestrekte groene weilanden met brede sloten,  veel koeien en alleen rond de huizen wat bomen. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je in Groningen was. Al gaat die vergelijking niet meer op als we onderweg heuse gaucho’s zien, Zuid-Amerikaanse cowboys die met hun prachtige pet vanaf hun paard met hulp van hun honden de koeien terug naar de stal begeleiden. Gaaf om te zien.

Onze bestemming voor vandaag is Azul, een stadje ten zuid-westen van Buenos Aires. Ons was verteld dat daar een plek is die we als motorreizigers niet mogen missen: “La Posta del Viajero en Moto”.  De Argentijn Jorge en zijn vrouw Monica bieden daar een slaapplaats aan motorreizigers die door Argentinië reizen. Hun huis is inmiddels een bekende ontmoetingsplaats voor reizigers. Dat klinkt gezellig! Aan het eind van de middag rijden we Azul binnen en volgen we de aanwijzingen van de GPS naar een woonwijk in het centrum. Als de GPS aangeeft dat we er zijn, staan we voor een klein gebouwtje met daarop muurschilderingen van motoren en motormerken als BMW, Honda en Yamaha. Dat ziet er goed uit. Op de stoep staat een breedlachende man die steunt op zijn bezem en vooral oog heeft voor onze motoren, dat moet Jorge zijn. We parkeren de motoren, zetten onze helm af en maken inderdaad kennis met Jorge en zijn vrouw Monica. Als we vragen of we hier kunnen kamperen, gooit hij zijn bezem aan de kant en opent hij de poort naar zijn tuin. Met zijn armen breeduit heet hij ons welkom: “Bienvenidos amigos!”

Welkom in Argentinië!We kunnen ons tentje opzetten in de tuin, net naast de vijver waar eenden zwemmen en drie flamingo’s met hun poten in het water staan! Maar voordat we de tent uit de tas halen, moeten we eerst vertellen over onze reis en vooral over onze motoren. Jorge is duidelijk een liefhebber. Hoewel we ons moeten redden met een paar woorden Engels en ons gebrekkige Spaans lijkt motorpraat universeel en begrijpen we elkaar prima. La Posta is niet alleen de plek waar motorreizigers komen, maar ook de plek waar Jorge met zijn motorvrienden samenkomt. Enthousiast dat wij er zijn, vraagt hij direct of we een paar dagen kunnen blijven, want vrijdag komen al zijn motorvrienden voor een ’asado’, een typische Argentijnse barbecue. Dat willen we niet missen, dus we blijven graag nog een paar dagen.

Als de tent is opgezet, nemen we een kijkje in het clubhuis van La Posta. De muren staan vol met boodschappen van motorreizigers die hier de afgelopen 20 jaar(!) verbleven. We zien veel bekende namen op de muren staan. ’Beroemdheden’ die wij kennen van de Horizons Unlimited dvd’s die we thuis keken, reizigers die ons inspireerden om te vertrekken en ook vrienden die we onderweg al hebben ontmoet. Super leuk en een plek die wij zeker niet hadden willen missen. Jorge is bij het clubhuis een kamer aan het bouwen waar reizigers kunnen slapen als ze geen tent bij zich hebben. Hij heeft net beton gestort en vraag ons om onze naam daarin te schrijven. En zo zijn ook wij vereeuwigd bij La Posta, te gek!

De volgende dag doen we het rustig aan. We oefenen wat Spaans en kunnen de geleerde woorden meteen gebruiken als we daarna boodschappen doen. Halverwege de middag horen we het zware geluid van een BMW-motor die voor het clubhuis stopt. Het zijn Charlie en Cecilia! Jorge doet verheugd de poort open en niet veel later staan er twee tentjes in de tuin bij de flamingo’s. De charmante en immer vrolijke Jorge weet ook hen over te halen om in ieder geval tot vrijdag te blijven voor de asado. Gezellig!  Die middag, en ook de volgende dag, rommelen we een beetje aan: we zoeken foto’s uit, doen de was en buigen ons met Charlie en Cecilia over de kaart van Argentinië om te bekijken waar we heen zullen rijden. Welkom in Argentinië!Jorge laat zijn motoren zien en de vijf dikke gastenboeken vol met boodschappen van eerdere reizigers. Terwijl de mannen praten over motoren, kijk ik over de schouder van Cecilia mee terwijl zij de meest heerlijke gerechten op tafel zet.

Dan is het vrijdag, de dag van de ’asado’. Jorge liet weten dat zijn vrienden rond acht uur naar La Posta zouden komen en dat we rond negen uur zouden eten. Hij zou zorgen voor het vlees, het brood en de salade, wij moesten alleen ons eigen drinken meenemen. We kopen in de lokale supermarkt wat biertjes, staan om iets over acht uur die avond fris gedoucht samen met Charlie en Cecilia in het clubhuis en zien daar…. helemaal niemand. Geen Jorge en nog geen motorvrienden. We kijken elkaar nog eens aan; we hadden het toch wel goed begrepen? Het was toch deze avond? Tegen negen uur komt Jorge het clubhuis in met een zware plastic zak die hij met een plof op tafel zet: het vlees. We hadden ons dus niet vergist in de avond. En zo te zien kon het nog wel eens een gezellig feestje worden, want in de zak zit maar liefst zeven kilo vlees!!

Terwijl Jorge in een grote vuurplaats wat blokken hout in brand steekt voor de asado, druppelen de eerste vrienden binnen. We worden aan iedereen voorgesteld als de wereldreizigers uit Nederland, het land van Koningin Maxima. Over Charlie en Cecilia vertelt Jorge trots dat het de eerste reizigers uit Singapore zijn die bij La Posta komen. De vrienden van Jorge zijn net zo gek van motoren als hij en willen direct de motoren zien en alles horen over het aantal cc’s, het gewicht en de maximum snelheid. Met handen en voeten knopen we met iedereen een gesprek aan. De dochter van Jorge, Penny, heeft (geïnspireerd door alle reizigers die haar huis bezochten) Engels gestudeerd en kan ons helpen met de taal als we er niet uitkomen. Het is een gezellige avond en we voelen ons bijzonder welkom!

Welkom in Argentinië!Een Argentijnse asado is een traditie die onlosmakelijk is verbonden met de Argentijnse cultuur. Er zijn allerlei ongeschreven regels over het vuur, het vlees, de bijgerechten en alles wat erbij komt kijken. Het zou een hele studie zijn om de kunst van de asado eigen te maken. Duidelijk is wel dat Jorge vanavond de ’asador’ is, hij zorgt voor het vuur en het vlees. In de vuurplaats branden de blokken hout en pas als er alleen nog maar kooltjes liggen knikt Jorge goedkeurend, het is tijd om het vlees erop te leggen. Hij bestrooit de hompen vlees met zout en legt ze zorgvuldig op de hete grill. Om de zoveel tijd kijkt hij met een ernstig gezicht naar het vlees. Hij port wat in het vuur om het op te stoken of haalt er juist kooltjes weg als het te snel gaat. Als het vlees de goede kleur heeft, haalt Jorge het van het vuur en snijdt hij er met een groot mes een stuk af. Hij knikt nog een keer goedkeurend: we kunnen aan tafel. (Het is inmiddels elf uur).

We zijn met 17 eters en zitten met z’n allen aan een lange tafel, vol met salade en brood. Jorge heeft het vlees verder gesneden en zorgt dat iedereen een stuk krijgt. Het smaakt heerlijk! Maar eigenlijk is dat bijzaak, want hoe geweldig is het niet dat we hier aan tafel zitten en een Argentijnse asado meemaken. We kijken onze ogen uit. De emoties lopen soms hoog op, er wordt luid gediscussieerd  en nog harder gelachen. Ver na middernacht, als het vuur bijna uit is en iedereen rode konen heeft van de wijn, is de asado gedaan. Ter afscheid krijg ik van iedereen één kus en krijgt Peter van iedereen een stevige hand of zelfs een knuffel. Het zijn kleine dingen, maar ook een begroeting is zo anders dan wat we thuis gewend zijn met een formele hand of drie kussen. Gelukkig zijn er ook na een jaar reizen genoeg dingen waar we plezier aan beleven. Rozig en met een volle maag kruipen we die avond ons tentje in.

De volgende dag zeggen we Charlie en Cecilia gedag. We zeggen geen ’tot ziens’, maar ’tot snel’, want ze zijn net als wij onderweg naar het zuiden van Argentinië. De kans dat we ze weer tegenkomen is heel groot. Wij blijven nog één dagje bij Jorge, ruimen onze spullen weer in en krijgen van Jorge verf om onze ’handtekening’ op de muur te zetten. Wie weet inspireren wij ook wel iemand om op reis te gaan die over een paar jaar onze handtekening hier op de muur ziet staan.

Welkom in Argentinië!De dagen bij Jorge en de asado in het bijzonder waren echt te gek. De vreemde smaak over onze eerste dagen in Argentinië is verdwenen en vervangen door een warme Latijns-Amerikaanse glimlach. Op naar de rest van Argentinië!

Afgelegde afstand tot en met Azul: 33.643km

Klik hier om de foto’s te zien.

Vorige bericht “Out of Africa” – Volgende bericht “Aan de kust

| Leonie | Argentinië, ZUID-AMERIKA

5 Reacties (Comments) - Welkom in Argentinië!

  1. Jan en Mariët

    Ziet er mooi uit.En lekker glad asfalt!
    Leuk ook die muurschildering. Dikke kus xxx

  2. Sofie De Lille

    Even wennen aan het andere landschap. Het ziet er compleet anders uit dan bij de vorige blogberichten!
    Ik zou me ook niet zo blij voelen daar in Buenos Aires in de regen, met chagrijnige mensen en het gevoel ‘bedrogen’ te zijn.
    Gelukkig maakte Jorge het weer goed.

  3. Celine en Leon

    Jullie gaan lekker amigo’s! Fijn om te lezen dat na de struggelingen die motoren met alles d’r op en d’r aan weer rijden.
    Zo gauw jullie een kolibri of gifkikker hebben gezien, sturen jullie dan een foto?

    Liefs!

  4. mario

    Hola si necesitan algo cuando pesen por rada tilly me escriben a este mail suerte

  5. Herman

    Hoi weer mooi verhaal, ik wens jullie veel plezier in Zuid Amerika en goede reis.

    groet Herman