Boerenkool en bitterballen

Na ons rondje door het noorden en ons bezoek aan Lalibela, is het tijd om weer naar het zuiden te rijden. We gaan naar Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië, waar we een visum voor Kenia moeten aanvragen. Maar wat mij betreft is dat niet de belangrijkste reden om naar Addis te gaan. Ik heb vooral zin om in Addis Abeba naar ’Wim’s Holland House’ te gaan. Wim heeft midden in de stad een bar met Heineken bier, een restaurant met boerenkool en bitterballen en een camping voor “overlanders”. Het is een soort knooppunt waar veel reizigers samen komen. Daar gaan we heen!

Vanuit Lalibela rijden we in twee dagen naar Addis, met een overnachting in Kemissie. Op landkaarten is vaak een een groene streep getrokken langs wegen die mooi zijn om te rijden, zogenaamde ’scenic roads’. In Ethiopië mogen ze langs alle wegen wel zo’n groene streep trekken want het is opnieuw prachtig! Net als in het noorden vergapen we ons aan de vergezichten en de rijen met heuvels die steeds een tint lichter worden als ze in de verte verdwijnen.

En we kunnen volop genieten van het uitzicht, want we kunnen niet heel hard doorrijden. Dit ondanks dat het goede asfalt en de heerlijke bochten daar wel toe uitnodigen. Er lopen te veel mensen en dieren op de weg. Het gebeurt regelmatig dat we flink moeten remmen en maar net op tijd stil staan voor een ezel die op de weg staat of zelfs ligt te slapen. Een enkele keer gebeurt het ook dat het vee nog net even voor ons de weg op wordt gestuurd door een boertje dat naast de weg met een stok op het achtereind van de ezel of schaap staat te meppen. We kunnen ons soms niet aan de indruk onttrekken dat ze hun dieren expres de weg op sturen in de hoop dat we een geit zullen aanrijden om ons om een vergoeding te kunnen vragen. Oppassen geblazen dus!

De andere weggebruikers bestaan vooral uit Toyota Land Cruisers. Er rijden ontelbaar veel van deze grote en vooral dure auto’s rond in Ethiopië. Ze worden niet bereden door de Ethiopische ’Jan Modaal’, maar door touroperators en hulporganisaties. Het aantal hulporganisaties dat actief is in Ethiopië is bijzonder hoog. In de dorpjes waar we doorheen rijden, staan langs de kant van de weg allerhande uithangborden met daarop de naam van de organisatie en de aard van het project. Het staat buiten kijf dat de hulp die wordt geboden hard nodig is en dat het resultaat van de projecten goed is. Dat hebben we eerste hand kunnen ervaren bij het prachtige project in Mekele bij Kevin en Els. Toch hebben we onderweg ook wel wat vraagtekens gezet bij de wijze waarop in sommige gevallen hulp wordt geboden. Zou het bijvoorbeeld nodig zijn om (op de overwegend goede wegen in Ethiopië) een heel team van hulpverleners in een dure Toyota te laten rijden? En zou de hulp niet wat beter kunnen worden verdeeld? In sommige dorpjes lijken de organisaties over elkaar te struikelen, zoveel borden staan er langs de kant van de weg. Een groot verschil met Sudan, waar een deel van de bevolking toch ook wel wat hulp lijkt te kunnen gebruiken.

We hebben ook de indruk dat de aanwezigheid van hulporganisaties de bevolking van Ethiopië enigszins heeft beïnvloed, want we zijn niet eerder zoveel mensen tegen gekomen die hun hand op houden als we langs rijden. Het devies in de meeste reisboeken is: geef niet waar om wordt gevraagd. De bevolking zou er meer mee geholpen zijn als via hulporganisatie hulp wordt geboden bij scholing, hygiëne en voedseldistributie dan dat zomaar geld, water of eten wordt gegeven langs de kant van de weg. Dit laatste zou vooral kinderen niet stimuleren om naar school te gaan en te werken voor hetgeen ze nodig hebben. Toch is het niet eenvoudig om dit advies te volgen.
Ook lunchen langs de kant van de weg met vijf paar vragende ogen die naar je boterham kijken blijft bijzonder lastig en een uitdaging die we liever niet steeds aangaan. Onderweg naar Addis stoppen beide dagen in een hotel om Injera Bozera Shiro te eten voordat we met een volle maag weer verder rijden.

Aan het eind van de tweede reisdag rijden we de buitenwijken van Addis Abeba binnen. Vanaf de hoger gelegen weg kijken we uit over een overvolle wijk met kleine golfplaten huisjes die dicht op elkaar zijn gebouwd. Tussen de huisjes krioelen onbestrate steegjes die in modderige glijbanen veranderen na een flinke regenbui. Alle winkeltjes zijn gevestigd langs de weg waarop wij rijden. Ondanks dat het zondag is, zijn veel winkeltjes open en is het een drukte van jewelste. Met een volle tas met boodschappen staat het winkelende publiek langs de kant van de weg om een minibusje aan te houden die ze naar hun huis kan brengen. De minibusjes stoppen op de gekste plekken en wijken soms ineens uit naar de andere kant van de weg om daar iemand op te pikken. Levensgevaarlijk als je net wil inhalen. Voor ons rijdt een lange file van minibusjes, taxi’s en motortaxi’s richting de stad. Als we een plekje achter een snelle taxi hebben gevonden die zigzaggend door het verkeer naar voren rijdt, rijden we achter hem aan verder de stad in.

Hoe verder we het centrum van Addis inrijden, hoe moderner en hoger de bebouwing wordt. Een tweebaansweg met verschillende fly-overs leidt ons langs hoge kantoorpanden en grote hotels. Tot we stuiten op de eerste wegopbreking. De eerste, maar zeker niet de laatste, want de hele stad ligt overhoop! De GPS snapt er op enig moment niets meer van. Steeds als hij ons een bepaalde weg in wil sturen, rijden wij die afgesloten weg voorbij en moet hij herberekenen voor een nieuwe route. Maar ook op die nieuwe route stuitten we wel weer op één of twee kruispunten waar de boel open ligt. Het is op sommige stukken één grote chaos en een modderige bende door de regen die in de dagen daarvoor is gevallen. Maar goed, we hebben motoren die gemaakt zijn voor dit soort werk! We rijden voorbij de hekken, over de opgebroken straat richting het busstation, richting Wims Holland House. Na een enorme omweg door de stad en een flinke zoektocht naar het busstation, staan we halverwege de middag voor een groot ’SHELL’ bord en zien we over het rood-wit-blauw hek een Heineken-vlag wapperen. We zijn er!

Wim zit in het restaurant te kaarten met zijn vrienden. Als de hand is uitgespeeld komt hij ons gedag zeggen. “Zo….”, zegt hij “….dus jullie zijn Peter en Leonie? Jullie zijn al beroemd!”. Dan wijst hij op de muur achter ons. Op de grijze wand is met roze stoepkrijt geschreven:
“Lieve Leonie & Peter, Gelukkig Nieuwjaar! De friet en nasi zijn heerlijk! Geniet ervan. We denken veel aan jullie. Let ook op berichten in Hawassa en Arba Minch. Dikke kus, Leon & Celine” 
Een berichtje van mijn nicht Celine en haar vriend Leon!! Geweldig! Leon werkt in Ethiopië (voor een prachtig project zie Website). Celine was hem begin 2014 in Afrika komen opzoeken, om daarna samen door Ethiopië te reizen. Tijdens die reis hadden ze in het hele land berichten achtergelaten, waarvan we nu de eerste hadden gevonden! Wat een verrassing.

En bij die ene boodschap op de muur bij Wim was het niet gebleven. Er was nog een bericht voor ons achtergelaten door Billy en Ross, de motorrijders met wie wij door Libië waren gereisd: “Leonie, Peter, Just a quick hello. Hope you are well! Billy + Ross”. Terwijl wij de berichten bekijken staat Wim achter ons te grijzen. Hij had zich al twee maanden afgevraagd wie toch die mysterieuze Peter en Leonie waren en vond het goed dat we er nu waren. Dan neemt hij ons mee naar de overkant van de straat naar de camping.

Op het kampeerterrein staat al een grote Toyota Land Cruiser met Nederlands kenteken met daarop een daktent. We maken kennis met Pim, die vanuit Nederland via het Midden-Oosten onderweg is naar het zuiden van Afrika (zijn Blog). We hadden per e-mail al contact gehad met hem, nadat wij in het gastenboek van Tim&Kim Village een berichtje hadden achtergelaten dat we andere reizigers zochten met wie we via het Turkana Meer naar Kenia zouden kunnen rijden. Pim had op onze oproep gereageerd. Leuk om hem nu in levende lijve te ontmoeten en verhalen uit te wisselen.

Als we vertellen dat we met Billy en Ross door Libië hebben gereisd zegt hij: “Ross? Uit Engeland, met die krullen? Ja die is hier nog. Ik denk dat hij in zijn hangmat ligt”. Hij wijst naar een blauw plastic zeil dat tussen twee bomen hangt. Ross nog bij Wim? Wat een verrassing! Wij hadden via Facebook begrepen dat hij al richting Kenia was gereden, maar nu bleek dat hij weer problemen had gekregen met zijn motor en naar Addis had moeten terug keren. Op dat moment begint het plastic zeil te bewegen en komt Ross in zijn onderbroek uit de hangmat gestapt. Een vrolijke ontmoeting en omhelzing (nog steeds in zijn ondergoed) volgt. Echt leuk om elkaar hier zo onverwacht weer te treffen.

Als onze tent staat en Ross een broek heeft aangetrokken, trekken we met z’n allen naar de bar en wisselen we onder het genot van een biertje en een bord nasi goreng stoere verhalen uit. Het wordt een lange avond.

Na de eerste zeer geslaagde avond, volgen er nog zeven! In die dagen kletsen we met Pim en Ross, leren we Wim en zijn vrouw Rahel beter kennen en maken we kennis met Jim, die op zijn fiets door Afrika reist. We genieten van pannenkoeken met stroop, friet met bitterballen, en heerlijke koude biertjes. We proosten met Philip, de Consul van België, kletsen met Hollandse bloemenkwekers die een bitterbal komen prikken en ontmoeten Chiel -de neef van Wim- die in zijn ’gap-year’ begint met een bezoek aan zijn oom. We wisselen waypoints uit met het Nederlandse stel Pieter en Carla, die met hun auto vanuit Uganda een rondrit door Oost-Afrika maken. We rijden door de opgebroken stad naar de Keniaanse ambassade om ons visum aan te vragen en rijden een aantal dagen later dezelfde route nog eens om ons paspoort met visum weer op te halen. Peter werkt aan zijn motor en aan die van Ross, terwijl ik het blog en onze administratie bijwerk. We struinen samen hotels af naar een behoorlijke internet verbinding, vinden een kapper voor Peter en doen wat boodschappen. Ten slotte maken we ook nog kennis met Michael en Judy uit Australië, die hun (prachtige!) Toyota Land Cruiser verscheepten naar Zuid-Afrika en vanaf daar via Afrika, het Midden-Oosten, Rusland, Mongolië en China weer richting Australië te rijden (Blog).

Een heerlijke week bij Wim’s Holland House en een gezellige leuke tijd met Wim en Rahel. Als we na een week ons tentje inpakken, komt Wim ons uitgebreid de hand schudden: “Welkom bij de Wim’s Holland House Family! Laat nog eens wat van je horen.”

Nadat we in Addis hebben getankt duurt het nog een uur voordat we de stad echt uit zijn. Vanaf Addis Abeba, dat op 2.400 meter ligt, rijden we gedurende de dag langzaam naar beneden. Hoe lager we komen, hoe warmer het wordt. Halverwege de middag hoort Peter een vreemd geluid aan zijn motor. We rijden van de grote weg af en zoeken een plekje in de schaduw om de motor wat nauwkeuriger te bekijken. Het kleine tandwiel lijkt niet meer strak op de as aan te sluiten en maakt daardoor geluid. Die moet worden vervangen om te voorkomen dat de as niet beschadigd. Dat betekent wel dat het achterwiel eruit moet, zodat de ketting eraf kan en het tandwiel vrij is om te vervangen. Terwijl Peter aan de motor werkt en ik zijn gereedschap aangeef, staan er alweer een aantal mensen om ons heen. Na een klein uur is het tandwiel vervangen en kunnen we verder.

Aan het eind van de dag komen we aan in Hawassa. Ook in deze stad hadden Celine en Leon een bericht geschreven met stoepkrijt. Om de boodschappen te vinden, hadden ze ons de GPS-coördinaten gestuurd. De coördinaten leiden ons naar de ingang van de Agrarische Hogeschool in Hawassa. Helaas was de boodschap niet meer te vinden. Door de regen, was het bericht uitgewist. Het was nog steeds leuk om ernaar opzoek te gaan. Ze hadden ons ook een hotel aanbevolen, waar we inderdaad een mooie kamer vinden. De motoren mogen we veilig op de binnenplaats parkeren.

De volgende dag stellen we de GPS in voor Arba Minch. In die plaats zullen we Pim weer ontmoeten om vanaf daar samen verder te rijden naar het zuiden en uiteindelijk via de Omo Vallei naar Kenia te gaan. Langs verschillende meren dalen we steeds verder af. Het wordt ook steeds warmer. Als we Arba Minch binnen rijden geeft de GPS aan dat we op 1250 meter rijden en is het inmiddels flink warm.

We proberen een kamer te vinden bij één van de hotels, maar kunnen het bij de eerste vier hotels niet eens worden over de prijs. Boven de receptie van ieder hotel hangt een formulier met daarop de prijzen voor 2014. De prijs voor ’Faranji’ is twee keer zo hoog dan de prijs die Ethiopiërs zelf moeten betalen. Dat zijn we nog niet eerder zo tegengekomen in Ethiopië. Het is laagseizoen en de hotels zijn nagenoeg leeg, dus we proberen een betere prijs te krijgen. Een win-win situatie zou je zeggen: wij een goede kamer, zij betalende klanten. Maar nee, als we willen blijven moeten we de volle prijs betalen. Dan proberen we het ergens anders nog wel een keer. Eindelijk zijn we het bij het Tourtist Hotel zat. We krijgen nog iets van de prijs af en accepteren dan alsnog een kamer tegen gereduceerd Faranji-tarief. Zodra er water uit de douche komt, frissen we ons op en duiken we in onze lakenzak onder het muskietennet.

Morgen gaan we op zoek naar Pim en gaan we inkopen ter voorbereiding op de ’Turkana Route’. Daarover meer in de volgende blogberichten.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Afgelegde afstand tot Arba Minch: 12.457km

Vorige bericht “Rotskerken van Lalibela” – Volgende bericht “Turkana Route I- Naar de Omo Vallei“