Bruin brood met oude kaas

Een avondje uit eten met vrienden, op de bank naar De Wereld Draait Door kijken, naar een schoonheidssalon voor een pedicure, lunchen in de stad met de meiden, baantjes trekken in het zwembad, een kopje koffie op de loungebank in de tuin, een groot tweepersoonsbed met knisperende witte lakens en bruin brood met oude kaas….
Dat klinkt niet als een reis door Afrika per motor waarbij de meeste nachten in een tentje worden doorgebracht. Toch hebben we van al dit heerlijks genoten toen we in Nairobi op bezoek gingen bij onze goede vrienden Wouter en Agnes!

Vanaf Lake Naivasha rijden we over een drukke doorgaande weg richting Nairobi. Eerst nog door de Grote Riftvallei, maar aan het eind van de ochtend kronkelt de weg omhoog langs de steile kliffen en rijden we de vallei uit. Het zware vrachtverkeer komt maar met moeite boven. De doorgaande weg verandert in een tweebaans snelweg  die leidt door de buitenwijken van Nairobi. Naarmate we verder de stad in rijden wordt het steeds drukker op straat, met veel auto’s, ’matatu’s’ (kleine busjes) en ’boda-boda’s’ (motortaxi’s). We volgen de GPS dieper de stad in tot we een prachtige groene wijk binnenrijden en halverwege de middag voor het huis van Wouter en Agnes staan. Een prachtige bungalow in een grote ommuurde tuin met hoge avocadobomen, tropische vogels en twee landschildpadden die door de tuin scharrelen. Een prachtige plek en een ware oase in de drukke stad.

Na een wereldreis van meer dan een jaar zijn Wouter en Agnes in Nairobi terecht gekomen toen Agnes daar een baan kon krijgen als kleuterleidster op de Nederlandse school. In eerste instantie voor een korte tijd, maar het leven in Kenia beviel goed. Wouter vond een baan bij een Nederlandse bloemenkweker, ze verhuisden naar dit prachtige huis, kregen een zoontje -Seth- en nu, bijna vijf jaar nadat ze in Nairobi aankwamen, denken ze er nog lang niet aan om terug te keren naar Nederland. De laatste keer dat we elkaar zagen, waren ze bij ons in Amsterdam. Ons idee om een reis te maken was nog pril, dus we luisterden vol interesse naar de inspirerende verhalen over hun wereldreis. Het is heel erg leuk om ze na zo’n lange tijd weer te zien, dit keer in Nairobi op de loungebank in de tuin, en te horen over hun leven in Kenia. We schuiven we aan voor een late lunch met fruitsap, eitjes en vers gebakken bruin brood met hagelslag, appelstroop en zelfs oude kaas! Als Hollandse kaaskoppen is dat toch wel iets wat we onderweg missen: bruin brood met oude kaas. Het smaakt hemels!

De volgende dag sluit ik aan bij twee vriendinnen van Agnes die haar verrassen met een lunch in de stad en een pedicure. Dit alles om te vieren dat ze met zwangerschapsverlof gaat nu ze acht maanden zwanger is van hun tweede kindje. Als Agnes is bekomen van de schrik, stappen we aan het eind van de ochtend met z’n vieren een knalroze beautysalon binnen. Met poezelige voetjes en roze teennagels genieten we daarna van een heerlijke lunch van kip-avocado salade, verse muntthee en chocolade taart. Na vier maanden op de motor met voornamelijk mannen is het geweldig om met de meiden in de stad te zijn, roze nagels te krijgen en te kletsen over typische vrouwendingen!

En na mijn middag met de meiden, beleeft Peter ook zijn avond met de mannen. Samen met Wouter en Rik, een vriend van Wouter, bezoekt hij een kickboks wedstrijd. Een top avond met hamburgers, bier en veel spektakel.

We blijven uiteindelijk een aantal dagen bij Wouter, Agnes en Seth. We slapen uit in het heerlijke logeerbed, dollen met Seth in de tuin, genieten in het zwembad van de Nederlandse school, kijken het achtuurjournaal en een uitzending van DWDD, gaan met z’n vieren heerlijk uit eten, kletsen honderduit over onze reis, hun leven in Kenia en de plannen voor de toekomst en genieten met onze ogen dicht van bruine boterhammen met oude kaas. Heerlijke dagen waar we met heel veel plezier op terug kijken!

Op één van de dagen dat we bij hen zijn, trekken we ook naar het centrum van Nairobi om daar bij het hoofdkantoor van de douane een stempel in ons paspoort te krijgen. We zijn inmiddels al ruim drie weken in Kenia, dus dat wordt hoog tijd. Rijden in een grote stad is niet onze favoriete bezigheid, maar voor een stempel zullen we er dan toch aan moeten geloven. Ruim na de ochtendspits rijden we het zakendistrict van Nairobi in. Een lange rij van bussen, matatu’s en auto’s staat te wachten voor een groen stoplicht. Ondanks het groene licht is er geen beweging te bekennen, alles staat muurvast. Totdat het licht op rood springt. Op dat moment begint de rij auto’s voor ons ineens te rijden. Wat een omgekeerde wereld. We rijden met de meute mee, negeren op z’n Keniaans het rode stoplicht en rijden een rotonde op. Daar blijkt dat de stoplichten er vooral hangen voor de sier, want het verkeer wordt geregeld door politieagenten.

De politie heeft hier geen goede reputatie. Politieagenten staan er om bekend dat ze je staande houden voor een onbenulligheid en pas weer laten gaan als je een ’kleine vergoeding’ hebt betaald. Een vergoeding die niet in de staatskas verdwijnt, maar in de eigen zak. Althans een deel, want de vergoeding moet worden gedeeld met zijn baas en de baas van zijn baas. Ze weten precies welk bedrag op welk kruispunt te halen is. De stoplichten werken dus prima, maar verstoren het verdienmodel van de politiemacht.

Bij het Nyaya House, waar de ’Immigration Department’ is gevestigd, is het druk. De wachtruimte zit vol en er staan lange rijen voor de loketten. Onze reisvriend Pim had zijn stempels eerder die week al gehaald en ons per e-mail laten weten waar we moesten zijn. Volgens zijn instructie lopen we de wachtende massa voorbij en gaan we direct in de rij staan bij ’kamer 18’. Nog geen 15 minuten stempelt een vriendelijke man onze paspoorten: “Welcome to Kenya, enjoy it to the maximum”.

Voor een stempel in het Carnet de Passage, het ’paspoort’ van de motoren, moeten we weer ergens anders zijn. We lopen tussen de hoge kantoorpanden naar de Times Tower. Ook voor deze procedure had Pim gedetailleerde instructies achter gelaten: eerst buiten in de rij voor een security check, dan een ’visitor pass’ halen in de linker toren, buitenom naar de rechter toren, de roltrap op naar de eerste verdieping en vragen naar “Mister Obonyo”.

We vinden Mister Obonyo in een kantoortuin achter zijn bureau. Hij is aan het telefoneren en speelt ondertussen een spelletje op zijn computer. Het geluid staat hard aan, al zijn collega’s en waarschijnlijk ook de persoon aan de andere kant van lijn kunnen volop meegenieten. Hij verwijst ons naar zijn collega, Miss Catherine. Ze neemt onze paspoorten en de carnets aan en vraagt waar de motoren zijn. Als we uitleggen dat die nog bij het Nyaya House staan, trekt ze een moeilijk gezicht. Ze had de motoren eigenlijk moeten zien om het chassisnummer te controleren, maar als we beloven dat we de motoren de volgende keer (wanneer dat ook moge zijn) wel meenemen, haalt ze toch haar stempelkussen uit de la. Fijn, ook dat is weer geregeld!

Opgefrist en uitgerust na ons verblijf bij Wouter en Agnes, zetten we een paar dagen later onze tentje op bij Jungle Junction, een camping aan de andere kant van Nairobi. De camping wordt gerund door Chris, een Duitser die na een lange motorreis door Afrika in Kenia bleef plakken. Jungle Junction is een plek waar veel ’overlanders’ komen, niet in de laatste plaats vanwege de uitgebreide werkplaats bij de camping. Onder reizigers is algemeen bekend dat je onderdelen voor auto’s en motoren kan krijgen bij Chris in Nairobi en daar komen veel reizigers op af. Maar Jungle Junction is ook een plek waar overlanders hun voertuig voor langere tijd parkeren, om na een tijdje de reis weer voor te zetten. Op het terrein staat een lange rij goed uitgeruste Landrovers en Landcruisers en even zoveel geprepareerde motoren te wachten op hun berijders. Ook de auto van Jan en Margriet die voor korte tijd terug zijn in Nederland staat op het terrein geparkeerd. Voor ons in Jungle Junction de plek waar Peter onderhoud kan plegen aan de motoren.

Bij Jungle Junction treffen we Pim. Een verrassing, want we wisten niet of hij nog in Nairobi was. Zijn auto staat voor de werkplaats op een krik, terwijl de monteurs bij ’JJ’s’ zoeken naar een gat in zijn band en proberen zijn inverter te repareren. Zijn auto kan niet worden verplaatst naar het kampeerterrein, dus hij heeft voor het gemak zijn daktent daar maar uitgevouwen. We maken ook kennis met Johan en Ben, twee Nederlandse motorrijders die al 1,5 jaar op pad zijn (blog). Ze zijn nu op weg naar huis, want het geld is op. Ze wachten in Nairobi op hun visum voor Ethiopië en op een set nieuwe banden. En zoals dat wel vaker gaat in Afrika, duurt dat net een dag of twee langer dan je vooraf bedenkt. Ze zijn er inmiddels 10 dagen.

Bij Jungle Junction werken we niet alleen aan de motoren, maar ook aan de website. De internetverbinding is super snel. Heerlijk, want dat geeft ons sinds lange tijd de gelegenheid om de site flink onder handen te nemen, software en apps te downloaden en te skypen met familie en vrienden. En om te voorkomen dat we de hele tijd naar het schermpje van onze computer of Ipad staren, nemen we ook voldoende tijd om uit te slapen, uitgebreid te koken in de openbare keuken van JJ’s, de was te doen en sterke verhalen uit te wisselen met Pim, Johan en Ben.

En we nemen ook onze tijd om te shoppen! Nairobi heeft een aantal grote winkelcentra, waar je werkelijk alles kan krijgen (althans zo lijkt het als je al een poosje door Afrika reist). De eerste keer dat we zo’n ’mall’ binnenstapten (dat was al in Nakuru, op weg naar Nairobi), kregen we een beetje een cultuurschok te verwerken. Wekenlang hadden we boodschappen gedaan in kleine dorpjes waar je in een golfplaten hutje aan een loketje vraagt of ze misschien brood, jam, fruit of lucifers hebben. Meestal hebben ze maar één van de gezochte items en heb je 5 tot 6 winkels nodig om al je boodschappen binnen te halen. In de Nakumat supermarkt (de Oost-Afrikaanse combinatie van de Albert Heijn en de HEMA) konden we ineens kiezen uit 15 soorten tandpasta, 30 soorten jam en 15 verschillende soorten water.

Voor de hoognodige afwisseling in ons menu kunnen we bij de Nakumat precies vinden wat we nodig hebben. Pesto, Thaise currypasta, bruin brood, gedroogde vruchten en natuurlijk veel dingen die we helemaal niet nodig hebben maar die gewoon lekker zijn. Aangezien we geen koelkast hebben en vlees niet goed kunnen bewaren in de hitte, eten we meestal vegetarisch. Zeker de noten en pinda’s die we bij Nakumat vinden zijn een uitkomst.

Jungle Junction is gevestigd in de prachtige wijk Karen. De wijk is vernoemd naar Karen Blixen, de Deense schrijfster van onder meer het boek “Out of Africa” (later verfilmd met Meryl Streep in de hoofdrol). Zij was aan het begin van de vorige eeuw eigenaar van een koffieplantage op deze plek. De plantage heeft inmiddels plaats gemaakt voor een groot aantal prachtige landhuizen, maar het woonhuis van Karen Blixen staat er nog. Na het zien van de film en het lezen van één van haar boeken (“Schaduwen op het gras”) kon een bezoek aan het huis niet uitblijven. Samen met Pim krijgen we een rondleiding in het huis en de tuin. Een bijzonder huis van een bijzondere vrouw, dat zeker een bezoek waard was!

Na anderhalve week in Nairobi vinden we het tijd om weer verder te trekken. Maar niet omdat we uit Nairobi weg willen. In tegenstelling tot wat je zou denken als je hoort dat ’Nairobbery’ de bijnaam is van de Keniaanse hoofdstad, vonden wij het er heel fijn. We begrijpen goed dat Wouter en Agnes er langer dan een jaar zijn blijven wonen. Maar goed, we willen natuurlijk ook wat van Kenia zien. In een volgend bericht meer over ons ’Rondje Kenia’.

Afgelegde afstand tot Jungle Junction in Nairobi: 13.984 km (8.689 miles)

Klik hier voor de foto’s bij dit bericht.

Vorige bericht “Vogels spotten rond de evenaar” – Volgende bericht “Rondje Kenia“