Daar zijn ze!

Als de wekker om 07:00 uur gaat, liggen we allebei al een poosje te luisteren naar het toeterende verkeer in de straten van Alexandrië. Het is niet stil geweest die nacht.

Na een snel ontbijt van brood met smeerkaas, stappen we met al onze tassen weer in de houten lift van het hotel. Eenmaal beneden ben ik blij dat de motoren er nog staan en de wielen er nog onder zitten. Onder veel belangstelling van de parkeerwachter en zijn vrienden binden we onze spullen op de motoren en rijden we vroeg in de ochtend weg bij het hotel. Op naar Giza, op naar de piramides!

Na een blik op de kaart, rijden we dit keer met een grote boog om de drukke buitenwijken heen. Vanuit Alexandrië gaan twee grote snelwegen naar Caïro: de “Agricultural Road” langs de Nijl en de “Desert Road” iets ten westen van de Nijl. Het gebied langs de Nijl is compleet volgebouwd en erg druk, dus wij kiezen voor de woestijnweg. Hoewel de naam doet vermoeden dat we door een eindeloze zandzee zullen rijden, blijkt ook dit traject inmiddels flink bebouwd en behoorlijk druk. Het enige dat nog aan woestijn doet denken is het vele stof in de lucht.

We delen de snelweg met veel zwaarbeladen vrachtwagen, pick-ups vol fruit en minibusjes die reizigers naar Caïro brengen. Het is een inspannende rit, waarbij we contant op onze hoede moeten zijn. Op sommige stukken kunnen we goed doorrijden, maar het verkeer kan zomaar ineens stilstaan. Vaak omdat de weg heel slecht is en het verkeer stapvoets door de gaten rijdt. En hoewel het een snelweg is, rijden ook op deze weg veel ezelkarren, steken op de gekste plekken mensen over en stoppen overal minibusjes op passagiers op te pikken.

We zijn op weg naar Giza. Ooit een stad net buiten Caïro, maar inmiddels feitelijk een buitenwijk van Caïro. Een paar kilometer voor Caïro zien we in de verte de enorme stad met haar 19 miljoen(!) inwoners opdoemen. Zo ver als we kunnen kijken is het bebouwd. Een onwerkelijk gezicht en moeilijk voor te stellen dat in één stad meer mensen wonen dan in heel Nederland.

De snelweg kronkelt verder door de heuvels. Hoe dichter we bij Caïro komen, hoe drukker het wordt op de toch al drukke weg. We rijden met de snelle minibusjes mee langs het tragere verkeer. Op één van de heuvels zien we ze ineens: de piramides! Links van de weg zien we de twee grootste piramides. Ze zijn enorm groot en komen met gemak uit boven de flats in de wijk er omheen. Een waanzinnig gezicht! Daar rijden we dan maar mooi: maandagmiddag 13:26 uur, op onze eigen motoren in Egypte langs de piramides. Ik krijg er kippenvel van.

We volgen de ringweg rond Caïro verder naar Giza. De geruchten over het verkeer van Caïro kloppen: het is druk en bijzonder chaotisch. De ervaring die we hebben opgedaan in Alexandrië komt goed van pas. De GPS leidt ons van de snelweg af en Giza in. Zodra we van de hoofdwegen af gaan, stopt ook het asfalt. De weg bestaat uit hard donkerbruin zand en zit vol gaten en kuilen. We hobbelen verder door de stoffige straten van Giza tot we aankomen bij onze eindbestemming: Isis Garden Camp. Als de deuren opengaan staan we ineens in een groene tuin met een hoge heg van bougainvillea en een zwembad in de hoek. Werkelijk een oase na de drukke en stoffige straten waar we net reden.

We worden bijzonder hartelijk ontvangen door de Egyptische Helal en zijn Australische vrouw Sue. Onze tent kunnen we opzetten in de tuin, waarna we worden meegenomen naar het dakterras. Vanaf de vijfde verdieping hebben we een prachtig uitzicht op de piramides, hemelsbreed maar 4km verderop. Een pracht plek!

Nu we ruim een maand onderweg zijn, is niet alleen de omgeving veranderd, maar zijn ook de geluiden veranderd. De vogels in de tuin klinken tropischer, met de ’hoop hoop hoop’ van de Hop en het prettige gekoer van de kleine paarse tortelduifjes. Buiten de poorten van de camping horen we ezels, waterbuffels en vooral heel veel honden. De auto’s maken hier ook veel meer lawaai, niet in de laatste plaats door de harde claxons die ze installeren. Zonder luide toeter tel je niet mee. Daarnaast is het luiden van kerkklokken vervangen door de oproep van de muezzin. Vijf keer per dag klinkt het ’Allahu Akhbar” door de luidsprekers en worden moslims opgeroepen om te bidden. De moskee-dichtheid in Caïro en Giza is enorm. De inwoners hoeven vaak niet meer dan een paar honderd meter te lopen om naar de moskee te gaan. Als de tijd voor het gebed daar is, klinkt de oproep vanuit alle hoeken tegelijk. Nou ja, bijna gelijk, waardoor het soms klinkt als een slecht gedirigeerd canonkoor dat vijf minuten lang door de stad zoemt. De dichtstbijzijnde luidspreker hangt ongeveer 100 meter van onze tent en staat zo hard dat we elkaar tijdens de oproep niet meer kunnen verstaan. Maar wij hebben geluk, want onze muezzin zingt ’live’ en heeft een prachtige stem. Hoewel het de eerste ochtend om 04:30 uur even schrikken is, raak je er snel genoeg aan gewend. En ondanks dat wij geen gehoor geven aan de oproep om te bidden tot Allah, geeft het vijf keer per dag de gelegenheid om even te stoppen met datgene waar je mee bezig was en stil te staan bij de mooie dingen van het leven. Ook niet verkeerd.

Helal en Sue nodigen ons de volgende ochtend uit voor een traditioneel Egyptisch ontbijt van platte broodjes met falafel en gekruide salade van aubergine. Vanaf het dakterras genieten we niet alleen van het ontbijt maar ook van het prachtige uitzicht. Sue en Helal vertellen honderduit over Egypte, Giza, de piramides en andere bezienswaardigheden. Het enthousiasme is aanstekelijk en we hebben nu al zin om al dat moois te gaan bekijken. Vandaag eerst een beetje relaxen op het dakterras en in de tuin, maar morgen per kameel naar de piramides.

De volgende ochtend komt de eigenaar van de kamelen ons bij de camping ophalen. In zijn auto hobbelen we door de stoffige straten van Giza, terwijl hij ons ondervraagt over ’Goelit’ en ’Kroijf’ en andere voetballers uit de jaren ’80. We stoppen bij zijn stallen waar hij ons paarden en kamelen laat zien. Na wat onderhandelingen over de prijs, krijgen we allebei onze eigen kameel toegewezen en stuurt hij ons op pad met twee ’gidsen’. De kamelen liggen op hun knieën netjes op ons te wachten. Als we op de ’zadels’ gaan zitten zegt één van de jongens: “Hold on tight and lean back”, waarna hij een rukje geeft aan het touw. Met een enorm geweld komt de kameel overeind. Het is maar goed dat we ons inderdaad goed vasthielden en achterover leunden, want anders waren we zeker van de kameel geschoven.

We gaan op pad met de twee jongens, de één lopend en de ander op een mager paardje. De wijk waar we doorheen lopen voordat we bij de piramides komen, bestaat enkel en alleen uit stallen. Overal staan paarden en liggen kamelen te wachten op toeristen die een ritje willen maken. In hoogtij dagen moet het hier heel druk zijn geweest, nu zijn wij nagenoeg de enige toeristen.

We slaan af, lopen door de toegangspoort en zijn ineens in de woestijn. De jongens brengen ons naar één van de heuvels naast de piramides waar we een prachtig uitzicht hebben op de negen puntige bouwsels, de sfinx en de stad. Na de nodige foto’s, lopen we verder de woestijn in naar de voet van de grootste piramide. Opnieuw wordt duidelijk hoe ongelofelijk groot ze zijn! Heel bijzonder om te bedenken dat de piramides zijn gebouwd rond 2560 v.c. en daarmee dus alweer ruim 2000 jaar ouder zijn dan de bouwwerken van Leptis Magna in Libië waar we eerder waren. Geweldig om te zien, zeker vanaf onze kamelen!

De dag daarna is de beurt aan Caïro. We willen graag naar het Egyptisch Museum, waar onder meer de spullen uit de tombe van Toetanchamun worden getoond. Het museum ligt aan het het Tahir plein, dat de laatste tijd vooral bekend is van de demonstraties die daar lange tijd zijn gehouden. Uit de laatste berichten blijkt dat het nu rustig is op het plein en dat wij zonder problemen een bezoek aan het museum kunnen brengen. Sue en Helal sturen ons op pad met Walid, die de hele dag onze chauffeur zal zijn. Wat een luxe om vanaf de achterbank rustig de stad te bekijken, zonder zelf te hoeven rijden!

De straat naar het Tahir plein en het museum is afgezet. Achter de barricade staat een lange rij tanks en in de gebouwen langs de weg zitten grote groepen jonge soldaten. Hier is voor het eerst echt goed zichtbaar dat het onrustig kan zijn in de stad. We volgen een groep toeristen langs de barricades en de tanks naar de ingang van het museum. Sinds we in Egypte zijn, zijn we slechts een handjevol andere toeristen tegengekomen. Dat is nu wel anders, want voor de ingang van het museum staan grote groepen Chinese en Russische toeristen. Eenmaal binnen is in het museum niets meer van die drukte te merken en kunnen we op ons gemak rondlopen.

Van alle piramides, tombes en tempels die in Egypte zijn gevonden, zijn spullen naar het Egyptisch museum gebracht. Het museum staat werkelijk stampvol vol met beelden, delen van muren met hiëroglyfen, sarcofagen en spullen die in de verschillende graven zijn gevonden. Het museum is heel groot, maar te klein om alles te laten zien. De kelders van het museum liggen naar het schijnt nog vol met allerlei schatten die in een nieuw museum te zien zullen zijn. En dan te bedenken dat waarschijnlijk nog maar een klein deel van alle tombes en tempels in Egypte is gevonden en een groot deel nog verstopt ligt onder het Sahara zand.

Het is heel bijzonder om alles zo bij elkaar te zien. Zeker Peter, die in zijn hart ontdekkingsreiziger is en op school wèl had opgelet toen het over Egypte ging, kan zijn geluk niet op. Meest bijzonder is misschien wel de verzameling spullen die in de graftombe van Toetanchamun is gevonden. Hoewel hij als farao geen belangrijke rol heeft gespeeld in de geschiedenis van Egypte, is hij één van de bekendste farao’s doordat zijn graftombe nagenoeg ongeschonden werd gevonden. In zijn tombe lagen alle spullen die hij gedurende zijn leven had gebruikt, aangevuld met spullen die hij kreeg toen hij overleed. Bedden, stoelen, rijtuigen, sieraden, kleding, werkelijk van alles. Ook het bekende masker dat over zijn mummie was geplaatst, hebben we kunnen bewonderen.

In een apart gedeelte van het museum liggen de koninklijke mummies. Dat wil dus zeggen de gemummificeerde lichamen van koningen en koninginnen uit het oude Egypte. Ze liggen in vitrines in een gekoelde kamer onder een wit kleedje waarboven alleen hun hoofd en soms hun handen zichtbaar zijn. Sommigen nog met een volle bos haar en een goede set met tanden. Heel bijzonder om te zien! Nog afgezien van de verzameling, is ook het museum zelf een bezienswaardigheid. Het is sinds 1900 gevestigd in het pand aan het Tahir plein en sindsdien niet veel veranderd. Het staat vol met prachtige houten vitrine kasten, met bij de spullen vergeelde briefjes waarvan de tekst is getypt met een typemachine. De ene keer in het Engels, de andere keer in het Frans. Het is zeker een bezoek waard!

Na drie uur pikt Walid ons aan de andere kant van het prikkeldraad weer op. Hij trakteert ons op Kushari, een pittig gerecht van rijst, macaroni en linzen met pittige rode saus. Heerlijk! Daarna bezoeken we op aanraden van Helal en Sue twee moskeeën en citadel van Caïro. Tijdens onze eerdere reis naar Marokko was het voor niet-moslims niet toegestaan om moskeeën te bezoeken, maar hier mag dat wel. Op onze sokken en met een hoofddoek over mijn haren, bewonderen we de hoge ruimtes. Net als in Rome zijn vooral de plafonds erg mooi.

Als we na een dag in de smog van Caïro weer in Giza zijn, brandt in de straat voor de poort van de camping een klein vuurtje. Op het vuurtje staat een potje water te koken. De rest van de avond zitten we met z’n allen rond het vuur thee te drinken. Een mooie afsluiter van een hele leuke dag!

We blijven uiteindelijk nog twee dagen op de camping in Giza. We relaxen in de tuin, bellen via skype met het thuisfront, koken in de buitenkeuken bij het zwembad of genieten van het heerlijk eten van Helal. Bovenal genieten we van het prachtige uitzicht vanaf het dakterras op de piramides, maar ook de vele minaretten, de ezelkarren in de straat, de duivenmelkers met hun vlaggen, de straathonden die een fietser achterna rennen en de zonsondergang boven de woestijn.

Een super leuke week en zeker een plek om nog eens naar terug te gaan!

Afgelegde afstand tot Giza: 5913km

Klik hier voor de foto’s bij dit bericht

PS We mochten geen foto’s maken in het Egyptisch Museum, dus er zit niets anders op: ga er zelf ook eens heen;)

Vorige bericht “Even bijkomen” – Volgende bericht “Oase route door de woestijn“