“Welcome to Libya!”

Welcome to Libya!Al vanaf het moment dat we het visum aanvroegen, kreeg ik kriebels in mijn buik van het idee dat we naar Libië zouden gaan. De berichten in de media over Libië zijn niet bepaald positief. De revolutie in 2011 heeft ervoor gezorgd dat Kadhafi het land niet meer bestuurt en Libië open is voor de wereld. Toch heeft de nieuwe regering nog niet alles op orde en proberen verschillende groepen de orde, voor zover die mondjesmaat ontstaat, te verstoren. Vooral rond Benghazi vinden nog regelmatig incidenten plaats, waarvan ook buitenlanders al slachtoffer waren.

De kriebels in mijn buik namen gestaag toe naarmate we dichter bij de Libische grens kwamen. Iedere dag bespraken Peter en ik de route die we in Libië zouden kunnen rijden, maar ook de alternatieve routes die we zouden kunnen nemen om Libië en misschien zelfs Egypte te vermijden. We volgden de nieuwsberichten over Libië op de voet en zagen dat half december net buiten Benghazi opnieuw een bom was ontploft bij een politie checkpoint.

Het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse zaken werd op 23 december verder aangescherpt. Reizen naar Benghazi werden ontraden en voor andere gebieden gold dat ’niet-essentiële’ reizen werden afgeraden. Het Britse reisadvies was zo mogelijk nog negatiever, waarbij nagenoeg het hele land rood kleurde en alleen bepaalde gebieden langs de kust mogelijk bereisbaar zouden zijn.

Welcome to Libya!Peter durfde de uitdaging wel aan om naar Libië te gaan, maar ik zag het niet echt zitten. Op het eiland Djerba in Tunesië zijn we op 24 december in de stromende regen naar het vliegveld gereden om informatie te krijgen over de mogelijkheid om naar Egypte of Sudan te vliegen. We zouden dan terugrijden naar Tunis, een krat laten maken voor de motoren en met de motoren vanaf Tunis naar Cairo of Khartoum vliegen. Een mijl op zeven en veel gedoe, maar misschien wel een stuk veiliger.

Tegelijkertijd hadden we e-mail contact met onze contactpersoon in Libië, Masoud. Hij had ons geholpen met het krijgen van een visum en kon ons ook meer vertellen over de veiligheidssituatie in Libië. Hij verzekerde ons dat berichten in de media een erg negatief beeld scheppen over Libië, maar het leven in Libië net zo gewoon is als in ieder ander Afrikaans land. De ongeregeldheden waren een interne zaak en niet gericht tegen reizigers. Hij liet ons weten dat hij nog twee andere motorrijders verwachtte met wie we eventueel samen naar de Egyptische grens zouden kunnen rijden. Hij verwees ons ook naar de websites van andere motorreizigers die eerder door Libië waren gereden. Stuk voor stuk bijzonder positieve verhalen.

Ons visum was geldig tot 28 december 2013. Als we naar Libië zouden gaan, zouden we dat doen op 27 december, zodat we met ons visum geen problemen zouden krijgen. We besloten om in ieder geval vanaf Djerba naar Ben Guardane (Tunesië) te rijden, zo’n 30km van de grens met Libië. Daar zou dan een definitieve beslissing moeten vallen.

—–

Welcome to Libya!De zon schijnt als we op tweede kerstdag weg rijden bij ons hotel op Djerba. Er staat veel wind en ondanks de zon is het best fris. De intercom staat open, maar geen van ons beiden zegt iets. Mijn gedachten zijn bij de beslissing die genomen moet worden. Het lijstje met ’voor’ en ’tegen’ dat ik de avond ervoor had gemaakt, loop ik steeds opnieuw langs in de hoop dat ik de oplossing vind.

Voor het eerst deze reis worden we bij een politie checkpoint gevraagd te stoppen. We laten onze paspoorten zien en beantwoorden vragen over onze route en ons verblijf in Tunesië. We mogen doorrijden, maar worden een paar kilometer bij het volgende checkpoint alweer gevraagd om te stoppen. Dit keer is het paspoort niet genoeg en willen ze ook onze tassen inspecteren. Het moet maar. Eén voor één maken we allebei onze tassen open, waarna de politieagenten, jongens van begin twintig, met een ernstig gezicht onze tassen doorzoeken. Als onze kledingzakken en de pannenset zijn bestudeerd, ontdooien ze een beetje. Ze verontschuldigen zich: “Sorry this is my job. Welcome in Tunisia, I hope you have a good time.” Na een dik kwartier zijn alle tassen weer dicht en vervolgen we onze route naar Ben Guardane.

Rond het middaguur rijden we Ben Guardane binnen. We gaan op zoek naar benzine, een pinautomaat en een hotel. Ik sta in gedachten verzonken te zoeken naar mijn portemonnee als ik Peter hoor zeggen: “Moet je eens naast je kijken”. Als ik op kijk staan er twee volgepakte BMW motoren naast ons met Britse nummerplaten. De stoere motorbrillen en helmen gaan af, waarna we de handen schudden van Billy en Ross. Ze zijn vanuit Londen op weg naar Kaapstad en willen door Libië naar Egypte rijden. Het zijn de twee motorreizigers waar Masoud, ons contact in Libië, ons over had verteld.

Welcome to Libya!Het is altijd leuk om andere motorreizigers tegen te komen, maar dit keer maakt mijn hart een klein sprongetje. Het idee dat we mogelijk een deel van de route samen met hen zouden kunnen rijden is op een gekke manier geruststellend. Ik kijk Peter aan en herinner me de woorden van zijn vader: “Een oplossing biedt zich vanzelf aan”. Als blijkt dat Billy en Ross er geen bezwaar tegen hebben om samen de grens over te steken en een deel samen op te trekken, is de beslissing ineens gemaakt: We gaan naar Libië. We laten Masoud per sms weten dat nog diezelfde dag de grens zullen oversteken, samen met de andere motorrijders. Met nieuwe energie rijden we niet lang daarna met z’n vieren naar de Tunesisch-Libische grens.

Het is niet druk als we aan het begin van de middag bij de Tunesische grens aankomen. We kunnen meteen doorrijden naar één van de loketjes en voordat we het weten hebben we alle vier een stempel in ons paspoort om het land weer te verlaten. Het wachten is daarna op de stempel waarmee we de motoren weer uitvoeren. Het is net lunchpauze, dus pas na een dik uur krijgen we onze paspoorten terug met een stempel voor de motoren. We kunnen eindelijk verder, naar de Libische grens.

Aan de Libische kant van de grens worden we opgevangen door Masoud. Hij heet ons hartelijk welkom en vraagt om onze paspoorten. Hij gaat voor ons regelen dat we de juiste stempels krijgen om het land in te mogen. Terwijl we staan te wachten, stopt er een auto naast ons. Een wat oudere man draait zijn raampje open. Hij vraagt aan Peter waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Dan begint hij te lachen en roept op luide toon “Hollanda? Welcome to my country! Welcome to Libyaaaa!” Ook vanuit de auto’s die ons daarna passeren, klinkt steevast “Welcome”,Welcome to Libya, thank you for visiting”. Een warm welkom!

Ook aan de Libische kant moeten de motoren worden geregistreerd. Masoud neemt Billy en mij mee in zijn auto de grens over om net daarna geld te pinnen en een verzekering af te sluiten voor de motoren. Peter en Ross blijven ondertussen achter bij de motoren, die zijn geparkeerd voor het kantoor van de douane. Het kantoortje van de verzekeringsmaatschappij bestaat uit een balie, een bureau met een computer en wat stoelen. Billy en ik nemen plaats op de stoelen terwijl Masoud met de jongen achter de balie de gegevens van de motoren invoert. De bank was dicht en het pinautomaat werkte niet, maar Masoud schiet te hulp door de kosten voor de verzekering (40 Libische Dinar per motor) voor te schieten.

Welcome to Libya!Met een verzekering op zak, rijden we weer terug naar Peter en Ross. Die zijn ondertussen al dikke vrienden geworden met de douanebeambtes. Ross krijgt zijn eerste lessen Arabisch, waarbij één van de mannen een onderdeel van de motor aanwijst, het Arabische woord zegt en Ross dat fonetisch in een klein bruin boekje schrijft. Hoewel ons op het hart is gedrukt om geen foto’s te maken bij bijvoorbeeld de grens, willen de mannen graag met ons op de foto. Ieder van hen trekt zijn telefoon tevoorschijn waarna een uitgebreide fotosessies volgt. 
Masoud is ondertussen een ander kantoortje ingedoken om enige tijd later tevoorschijn te komen met Libische nummerplaten. Ook die heeft hij voor ons betaald. Over onze vertrouwde gele nummerplaat zit de komende week een witte plaat met groene Arabische cijfers.

Nadat alle officiële handelingen zijn afgerond, vragen we Masoud de weg naar het hotel in Sabratha dat Ross en Billy al hadden geboekt. Maar daar komt niks van in, vannacht zijn we zijn gasten en slapen we bij Masoud thuis in Zuwara, op 60km van de grens. “You follow me.” Met hoge snelheid en met zijn knipperlichten aan rijdt hij voor ons uit naar Zuwara. We kunnen hem maar net bijhouden. Als de schemering valt, parkeren we op een zanderige parkeerplaats langs de zee bij een café. De muziek in het cafe staat hard aan, voor het raam knippert kerstverlichting en in het achterkamertje is een groepje jongens aan het poolen. Aan de bar verkopen ze koffie en in de koelkast ernaast staat alleen frisdrank. Libië is officieel alcoholvrij, alcohol is verboden. 
Masoud trekt een aantal tafels bij elkaar en neemt onze bestelling op. We eten spaghetti, salade en een bord frietjes. Ondertussen vertelt Masoud over de revolutie, de huidige situatie in Libië en de reizigers die hij eerder heeft geholpen met hun route door Libië.

Welcome to Libya!Na het eten rijden we naar het huis van Masoud zijn familie. De grote metalen poort gaat open, waarna we onze motoren op de binnenplaats kunnen parkeren. Het is een groot huis met een enorme houten trap in de hal, een ruimte voor de mannelijke gasten met een eigen badkamer, verschillende slaapkamers, badkamers en een keuken. Het huis staat leeg. Zijn ouders, broers en zussen wonen ergens anders en komen alleen in dit huis voor familiefeesten. Masoud moet lachen om onze verbaasde reactie en legt uit dat Libië een groot land is, dus bouwen ze grote huizen, het liefst meer dan één.

Met de kaart van Afrika op de grond, bespreken we met Masoud de route die we willen rijden. Het plan is om vanaf Zuwara eerst via Tripoli naar Khoms te rijden om de Romeinse stad Leptis Magna te bezoeken. Daarna willen we in één dag naar Ras Lanuf rijden, zodat we het iets onveiligere Sirte, de stad van Kadhafi, snel kunnen passeren. Vervolgens rijden we een kort stuk naar Ajdabiya, om de dag daarna in één keer via de woestijnweg naar Tobruk te rijden. Dat laatste vooral om Benghazi en Darnah te vermijden, omdat het daar nu te onrustig lijkt. Masoud pakt meteen zijn telefoon om in Khoms en Ajdabiya een contact te bellen die ons daar wegwijs kan maken en ons kan helpen een hotel te vinden.

Welcome to Libya!Nadat we de route hebben doorgesproken, praten we verder over Libië, de revolutie, de huidige situatie en de toekomst. Het is ons wel duidelijk dat de revolutie het land veel goed heeft gedaan nu de inwoners niet langer overgeleverd zijn aan de grillen van Kadhafi. In het verleden kon het gebeuren dat Kadhafi, als hij een akefietje had met de VS, van de één op de andere dag besloot om alle studies Engels te verbieden en alle Engelstalige boeken te laten verbranden. Ook kon hij besluiten om een muur voor de zee te laten plaatsen als hij vond dat men de zee niet nodig had. De vrijheid is het best te zien aan het feit dat iedereen nu toegang heeft tot alle denkbare nieuwsbronnen en daarmee tot de rest van de wereld. Het is bijzonder om te horen hoe waardevol dat is.
Vol trots vertelt Masoud ook over al het moois dat Libië te bieden heeft. Niet alleen Leptis Magna is een bezoek waard. In de woestijn zijn veel bijzondere plekken te bezoeken, onder meer met rotstekeningen. Ook in Libië staan nog diverse goed bewaarde piramides. Het is duidelijk dat hij niet kan wachten tot hij ook al het moois aan toeristen kan laten zien, zodra het land daar veilig genoeg voor is.

Tegelijkertijd proef je de frustratie over het feit dat het de nieuwe regering lang kost om het land weer op orde te krijgen. Er is nog geen politiemacht, wat er voor zorgt dat veel regels worden overtreden zonder dat daar gevolgen aan verbonden zijn. Voor ons eenvoudige zaken zoals het hebben van een bankrekening en het overboeken van geld zijn in Libië nauwelijks mogelijk. Iedereen, ook Masoud, draagt veel cashgeld bij zich. Omdat de banken dicht waren en veel pinautomaten niet werken, wisselen we onze dollars bij hem voor Tunesische dinars. We betalen hem terug voor de verzekering en nummerplaat. Als we ook willen betalen voor het diner legt hij zijn hand op zijn hart en glimlacht: “You are my guest, it is my pleasure. Welcome to Libya.”

Welcome to Libya!We kruipen die avond vroeg ons bed in. Hoewel we niet veel kilometers hebben gereden vandaag, was het wel een vermoeiende dag, zeker met de spanning van de grensovergang erbij. Voordat we naar bed gaan, halen we met z’n vieren nog eens aan hoe bijzonder het was dat we elkaar die dag in Ben Guardane hebben ontmoet. Als wij niet hadden moeten stoppen bij de Tunesische politie, of geen benzine hadden getankt, of niet rechtsaf waren geslagen, dan waren we elkaar niet gekruist. Toeval bestaat niet, dit heeft zo moeten zijn.

Als we de volgende ochtend onze spullen op de motor vastmaken, wijst Masoud ons naar de keuken. De keukentafel is gedekt voor vier met yoghurt, fruit, olijven, harissa, brood, kaas, melk en jam. Op het fornuis kookt een pot heet water voor thee en koffie. De gastvrijheid van Masoud kent geen grenzen. Na het ontbijt, start hij de auto en rijdt hij voor ons uit naar de weg naar Tripoli. Opnieuw met hoge snelheid en zijn knipperlichten aan, leidt hij ons dwars door de stad. Net buiten de stad stopt hij om gedag te zeggen. Het voelt alsof we gedag zeggen tegen één van onze beste vrienden, terwijl we hem minder dan 24 uur geleden nog nooit hadden gezien. We beloven contact te houden en hem te bellen als we ook maar iets nodig hebben.

We vervolgen onze weg naar Tripoli. Het is een drukke doorgaande weg waar iedereen met een rotgang rijdt. We waren al gewaarschuwd voor de slechte rijkunsten en de Libiërs maken hun reputatie helemaal waar. Ik hoor Peter regelmatig over de intercom waarschuwen voor ’laagvliegers’. De weg is in goede staat en we kunnen lekker doorrijden. Wat opvalt is hoeveel overal wordt gebouwd. Huizen worden hersteld of opnieuw opgebouwd. Hier en daar worden hele woonwijken gebouwd. Wat ook opvalt is het enorm aantal vlaggen. Na de revolutie is men een andere vlag gaan gebruiken, die je nu overal terugvindt. Geschilderd op muren, garages, lantaarnpalen en verkeersborden, maar ook fier wapperend op gebouwen en aan auto’s.

Welcome to Libya!Hoe dichter we bij Tripoli komen, hoe drukker het is, tot we op enig moment in de file rijden. We trekken met de motoren aardig wat aandacht. Overal gaat autoraampjes open, “Welcome to Libya” horen we terwijl ze joelend met hun duim omhoog of hun vingers in een ’V’ langsrijden. Er komt een auto naast Ross rijden en de bestuurder vraagt hem te stoppen. Als we alle vier aan de kant staan, legt de man uit dat hij ons wil voorstellen aan de voorzitter van de Libische motorfederatie. We volgen zijn grote BMW naar het centrum van Tripoli, terwijl hij met hoge snelheid en zijn knipperlichten aan voor ons door het verkeer manoeuvreert.

We stoppen in een woonwijk in Tripoli en worden voorgesteld aan Masaud, ’President of the Lybian Motorcycling Federation’. Hij vertelt over zijn motoren, de motorclub van Tripoli, de Libische Motorrijwiel Federatie en zijn bezoek aan Den Haag bij een conferentie van de FIA. Terwijl we staan te praten sluiten steeds meer mensen aan. Ook nu volgt een fotosessie. Ze bieden aan ons in contact te brengen met mensen in de steden die we nog gaan bezoeken. Er wordt druk gebeld en voor we het weten staat Ross aan de telefoon te praten met een stel Libische motorrijders die net een tour door Europa hebben afgerond.

Welcome to Libya!Ze willen ons het centrum van Tripoli laten zien. We rijden opnieuw achter de grote BMW aan, terwijl één van de andere mannen in zijn auto het verkeer voor ons tegenhoudt. We parkeren op het centrale plein van Tripoli. Masaud vertelt over Libië en de revolutie. Opnieuw blijkt hoe trots iedereen is op hun land en hoe graag ze willen dat toeristen komen om het te bezoeken. Steeds meer mensen sluiten aan om ons gedag te zeggen. Ze vragen waar we vandaag komen, waar we naartoe gaan en wat we van Libië vinden. Keer op keer worden we bedankt voor ons bezoek en gevraagd om nog eens terug te komen.
Als we bijna weg willen rijden, wordt Peter staande gehouden door een man die hem vraagt even te wachten. Hij wil hem iets geven. Hij loopt naar zijn auto en komt terug met een Libische vlag. Als hij Peter de vlag in zijn handen drukt, zegt hij: “Welcome to Libya, my friend!”

We volgen de BMW de stad weer uit en zeggen gedag. Ook nu wordt ons weer op het hard gedrukt om te bellen als we iets nodig hebben. Met enige vertraging vervolgen we onze route naar Khoms. Als het lukt willen we Leptis Magna nog bezoeken voordat het donker wordt. Als we in Khoms aankomen, bellen we met Salah. We hadden zijn telefoonnummer gekregen van Masoud uit Zuwara. Salah zou ons kunnen helpen om een hotel te vinden. We vinden hem uiteindelijk bij de ingang van Leptis Magna, waar hij al een poosje op ons had zitten wachten. Daar blijkt dat hij ons wel naar een hotel kan brengen, maar dat hij ons eerst een tour zal geven door de Romeinse stad. We parkeren onze motoren en volgen Salah naar de kassa. “Welcome to Libya and thank you for visiting” horen we uit het hokje, waarna we twee kaartjes gratis krijgen.

Welcome to Libya!Salah leidt ons meer dan twee uur door Leptis Magna. Hij is al meer dan tien jaar gids en weet ongelofelijk veel over de bouwwerken te vertellen. Het is prachtig. Vooral het amfitheater (dat door keizer Nero is gebouwd rond 60 n.c.) is waanzinnig indrukwekkend om te zien. Het moet heel indrukwekkend zijn geweest om daar op de vloer, onder toeziend ook van 16.000 schreeuwende toeschouwers te hebben gevochten met andere gladiatoren en wilde dieren. Ook het theater was erg bijzonder, vooral ook omdat alles zo goed bewaard is gebleven. De bouwwerken waren jarenlang verborgen onder een dikke laag woestijnzand van een aantal meter. Pas in de jaren 20 van de negentiende eeuw zijn de eerste bouwwerken ontdekt, blootgelegd en gerestaureerd. Vooralsnog zijn vooral de belangrijkste en grootste onderdelen openbaar gemaakt, maar nog ruim 60% van de hele stad is verborgen onder het zand. Salah vertelt dat het zijn grote wens is dat hij nog leeft als de rest van de stad wordt blootgelegd.

Na een hele bijzondere dag in Tripoli en in Khoms bij Leptis Magna, vragen we Salah om ons de weg te wijzen naar een hotel. Maar opnieuw kent de Libische gastvrijheid geen grenzen, want Salah nodigt ons uit om bij hem te logeren.

Deel II over Libië, onder meer met het verblijf bij Salah volgt snel!

Klik hier voor de foto’s

Afgelegde afstand tot Khoms: 3.863km

Vorige bericht “We zijn in Afrika!” – Volgende bericht “Hetzelfde maar heel anders

| Leonie | AFRIKA, Libië

17 Reacties (Comments) - “Welcome to Libya!”

  1. Stephan en Nikki

    Hallo,
    Wij hebben de link naar jullie site gekregen van Tidwa. Fantastisch on te lezen hoe jullie reis door Libie was. Wij vertrekken in oktober 2014 vanuit Hoek van Holland naar Kaapstad. Het lezen van jullie ervaringen heeft veel van onze twijfels weg genomen. Bedankt.

  2. Peter

    Hallo, Prachtig verhaal en een mooie uitdaging, Billy (jullie medereiziger voor Libie) is net aangekomen in Hurghada samen met Ross. Zijn lekker aan het Chillen op het strand bij Voodoo Divers. En ze slapen vannacht bij onze instructeur Onno die ze kennen van Australie. Kleine wereld hé. Veel plezier tijdens jullie avontuur!

  3. patrick

    wat een mooie verhalen weer ,ik lees ze met veel plezier.
    Het ga jullie goed en de beste wensen voor 2014

  4. Klarinda

    Wat ontmoeten jullie een fantastische mensen! En ik blijf me verbazen over de gastvrijheid. Zouden wij zomaar een dag opofferen om toeristen te helpen en een bezienswaardigheid te laten zien?

  5. Jan en Mariët

    Een tof nieuw jaar gewenst!Fijn dat we weer op de hoogte zijn, leuk verhaal, mooie fotos en heel goed dat jullie nu bij een motorclubje horen!! Dikke knuffel xx

  6. Sofie De Lille

    Ik heb het gevoel dat jullie ‘beslist’ hebben jullie open te stellen voor ontmoetingen met andere mensen en in te gaan op hun voorstellen. Daar is moed voor nodig, vind ik. Er zijn blijkbaar heel veel goede mensen op de wereld, ondanks alle nieuwsverhalen. De vriendelijkheid en gastvrijheid en betrouwbaarheid van de mensen die jullie ontmoeten, vind ik ontroerend.

    Liefs

  7. Maud

    Allereerst: een heel mooi 2014 voor jullie allebei
    Wat mooi om te lezen hoe jullie ontvangen worden, krijg een brok in mn keel! Wij horen alleen de ellende, maar jouw verhaal laat de menselijke kant zien, prachtig! Hoop dat het vervolg van het verhaal net zo mooi is.
    Lfs!

  8. Ria Arendse

    Wat een bijzonder verhaal en zo mooi beschreven!

  9. Michiel Pas

    Wauw! Mijn hart maakt steeds een sprongetje wanneer ik jullie verhalen lees en helemaal als ik de toto’s zie. Zoals je weet ben ik opgegroeid in Afrika en was ook veel in Yemen dus die Arabishe sfeer herken ik goed. Wat vind ik het allemaal leuk voor jullie!!! An experience of a lifetime die je nooit meer gaat vergeten! Geniet ervan, doe voorzichtig en GELUKKIG NIEUW JAAR!!
    Michiel

  10. Janneke

    Wauw!!!!

  11. Gerard

    Mooi om te lezen dat het goed met jullie gaat. ik maakte me al een tijdje zorgen, omdat het in mijn belevenis een tijdje heeft geduurd voordat jullie weer een berichtje stuurden. Dit laatste zegt natuurlijk meer over mij dan over jullie. Ik vind het prachtig om te lezen over jullie avonturen, maar ben zelf een ‘zekerheidstypje’; ik zou het niet durven. Ben nu al reuze benieuwd naar jullie volgend verhaal. Succes!

  12. Mip

    PS: Jullie zien er ook allebei stralend uit op de foto’s, goed teken :-D.

  13. Mip

    Gaaf gaaf gaaf!!! This is what it’s all about; fantastische mensen ontmoeten en prachtige landen, natuur en historie zien. We genieten met jullie mee! xxx

  14. erik

    Heerlijk, wie goed doet wie goed ontmoet.

  15. Mieke Sinnige

    Prachtig om te lezen hoeveel vriendelijke mensen jullie in Libië ontmoeten. Wie had dat ooit kunnen denken, ik eigenlijk niet. Ga zo door! Liefs van ons en natuurlijk wensen we jullie een heel heel goed nieuw jaar.

  16. Lill

    Prachtig de Leptis Magna! En spannend verhaal weer, heel goed geschreven :)

  17. Jan en Anna

    Wat een belevenissen en prachtige foto’s en wat een geluk dat jullie niet met het vliegtuig over al dat moois zijn gevlogen. Ik ben het helemaal met jullie eens dat deze ontmoetingen geen toeval zijn. Ben benieuwd naar het vervolg. En natuurlijk wensen we jullie nog een heel erg gelukkig nieuw jaar met veel mooie en bijzondere ontmoetingen en ervaringen.