Nadat Abdul Hamid en Ali ons op weg hebben geholpen met een volle tank benzine, rijden we verder naar het oosten richting Ajdabiya. Het gebied waar we doorheen rijden is droog met hier en daar wat lage begroeiing. We passeren ook nu weer veel olieraffinaderijen, die met toegang tot de Middellandse zee het ’zwarte goud’ verder de wereld in sturen.

De tekenen van de revolutie zijn opnieuw goed zichtbaar. Langs de weg staan ontelbaar veel uitgebrande auto’s, vooral pick-ups. De brandplekken op het asfalt en ook de gaten in het wegdek door granaatinslagen maken dat we soms flink in de remmen moeten. Op enig moment zien we links van de weg op een heuvel een hele rij met tanks geparkeerd staan. Het zijn duidelijk tanks die niet meer in gebruik zijn en na de revolutie zijn blijven staan. We rijden de woestijn in om ze van dichterbij te bekijken. De kogelhulzen liggen her en der verspreid in het zand. Het is een indrukwekkend gezicht. Na een uitgebreide fotosessie waarbij de mannen in, op, achter en onder de tanks kruipen, zetten we onze rit weer voort. Het is niet zo ver meer naar Ajdabiya. Lees meer (Read more)

Al vanaf het moment dat we het visum aanvroegen, kreeg ik kriebels in mijn buik van het idee dat we naar Libië zouden gaan. De berichten in de media over Libië zijn niet bepaald positief. De revolutie in 2011 heeft ervoor gezorgd dat Kadhafi het land niet meer bestuurt en Libië open is voor de wereld. Toch heeft de nieuwe regering nog niet alles op orde en proberen verschillende groepen de orde, voor zover die mondjesmaat ontstaat, te verstoren. Vooral rond Benghazi vinden nog regelmatig incidenten plaats, waarvan ook buitenlanders al slachtoffer waren.

De kriebels in mijn buik namen gestaag toe naarmate we dichter bij de Libische grens kwamen. Lees meer (Read more)