Voordat we naar Salah zijn huis rijden, volgen we hem eerst naar een restaurant van een vriend van hem om wat te eten. Door de ontmoetingen in Tripoli eerder die dag en de onverwachte rondleiding door Leptis Magna is de lunch erbij ingeschoten. Hongerig parkeren we de motoren voor de deur. We worden hartelijk ontvangen door Mohammed.
Binnen worden de jongens gewezen naar het toilet. Als ook ik hen wil volgen grijpen Salah en Mohammed in en word ik verwezen naar boven. Eén van de jongens uit het restaurant komt me achterna gerend en drukt me een doos tissues in de hand. Eenmaal boven kom ik in een afgesloten deel van het restaurant met gedekte plastic tafels en stoelen en een toiletruimte in de hoek. Ik realiseer me dat ik in het vrouwendeel van het restaurant ben. Het is niet gebruikelijk dat mannen en vrouwen in één ruimte hun maaltijd nuttigen. Als de vrouwen al mee reizen, zitten zij -vaak met de kinderen- in dit soort afgesloten gedeeltes. Lees meer (Read more)
“Hoe zou het zijn als we langer op reis zouden kunnen dan drie weken? Als we, na 1,5 week rijden naar het zuiden, niet hoeven om te draaien om weer op tijd terug te zijn voor werk?” Als je met die gedachten het internet op gaat, kom je er al snel achter dat we niet de eersten zijn met dat soort ideeën. Het internet staat vol met de meest prachtige reisblogs, met foto’s uit alle windstreken.
